مطالعه اخیر اسپرانگر یک توضیح احتمالی برای این موضوع ارائه کرده است: متوجه می‌شویم که برخی از لنفوس‌های تی حتی قبل از رسیدن به تومور، به دلیل فعال نشدن در اوایل رشدشان، کار خود را انجام می‌دهند. در مقاله‌ای در سال ۲۰۲۱، جمعیت‌هایی از لنفوسیت‌های ناکارآمد را شناسایی کردند که می‌توان آنها را از لنفوسیت‌های معمولی با الگوی بیان ژنی که از حمله به سلول‌های سرطانی هنگام ورود به تومور جلوگیری از می‌کند، متمایز کرد، شناسایی کرد.
انتهای پیام
سال‌ها، دانشمندان می‌دانند که سلول‌های سرطانی می‌توانند سیستم‌های سرکوب‌کننده‌ای را که باعث ایجاد پدیده‌هایی به نام فرسودگی لنفوسیت‌های تی می‌شود، ارسال کنند. هدف از ایموتراپی سرطان، جوانسازی آن لنفوسیت‌های تی است که دوباره به تومورها حمله کنند.
پزشکان هنوز همه انواع آن‌هایی را که این پاسخ را القا می‌کنند یا سلول‌هایی تولید می‌کنند که گاما اینترفرون را می‌سازند شناسایی نمی‌کنند، اما نشان می‌دهند که وقتی موشها را با مخالفت‌بادی که اینترفرون گاما را مسدود می‌کند درمان می‌کنند، می‌توانند فعالیت‌های لنفوس‌های تی‌کشنده را باز کنند.
محققان همچنین کردند که چگونه این لنفوسیت‌های تنظیم کننده سلول‌های دندریتیک را سرکوب می‌کنند. آنها با حذف‌های محرک از سطح سلول‌های دندری، که از فعالیت‌های لنفوسیت‌های تی‌کشنده جلوگیری می‌کنند، این عمل را انجام می‌دهند.
دانشگاه ام.آی.تی در مطاله اخیرشان دلیل اینکه چرا روش درمانی در سرطان ریه تنها در برخی موارد موفقیت آمیز بوده است را اعلام کرده‌اند.
به گزارش ایسنا و به نقل از تی ان، ایمونوتراپی (درمان دارویی که سیستم ایمنی را برای حمله به تومورها حرکت می‌کند) در برابر انواع سرطان به خوبی عمل می‌کند، اما موفقیت متفاوتی (برخی موارد خوب و در برخی موارد بد) در برابر سرطان ریه نشان داده است.
در مطالعه جدید، تیم او بیشتر به بررسی این شکست که در غدد لنفاوی رخ می دهد، پرداخت. مایع غدد لنفاوی از بافت‌های مجاور را فیلتر می‌کنند. غدد لنفاوی جایی هستند که «لنفوسیت‌های تی کشنده» با سلول‌های دندریتیک می‌شوند که آنها (پروتئین‌های تومور) را ارائه می‌دهند و به فعال کردن لنفوسیت‌های کمک می‌کنند.
برای بررسی این که چرا برخی از لنفوسیت‌های تی کشنده به درستی فعال نمی‌شوند، تیم اسپرانگر موش‌هایی را که تومورهای کاشته شده در ریه یا پهلو، مورد مطالعه قرار گرفتند. همه تومورها از نظر ژنتیکی یکسان بودند. بیمارانی که لنفوس‌های تی در غدد لنفاوی دریافت می‌کنند که از تومورهای ریه می‌شوند، با سلول‌های دندریتیکی که می‌شوند و ژن‌های تومور نشان داده شده توسط آن سلول‌ها را می‌دهند.
نتایج اخیر مطالعه جدید تحقیقات ام.آی.تی به کمک می‌کند تا دریابند که چرا سیستم ایمنی بدن حتی پس از درمان با داروهای ایمونوتراپی، چنین پاسخ ضعیفی به سرطان ریه نشان می‌دهد. در مطالعه‌ای که روی موشها انجام شد، محققانی دریافت کردند که به طور طبیعی در ریه‌ها می‌توان به ایجاد محیطی که فعال ساختن لنفوسیت‌های تی را در غدد لنفاوی نزدیک ریه‌ها سرکوب می‌کرد، کمک می‌کرد.
ابزار آن نوع محیط سرکوب کننده سیستم ایمنی را در غدد لنفاوی نزدیک تومورهایی که در نزدیکی پوست موش رشد می کنند، نمی کنند. امیدوارند که یافته‌های آنها به توسعه راه‌های افزایش پاسخ ایمنی به تومورهای ریه کمک کند.
تحقیقات این مطالعه در مجله «Immunity» منتشر شد.
یکی از داروهایی که معمولاً برای ایمونوتراپی استفاده می‌شود، توانایی‌های بازرسی است که ترمزهای لنفوسیت‌های خسته را از بین می‌برند و دوباره فعال می‌شوند. این در مورد سرطان‌هایی مانند ملانوما به خوبی جواب داده است، اما در مورد سرطان ریه خیر.
محققان دریافتند که این لنفوسیت‌های تنظیم‌کننده به شدت در غدد لنفاوی که از ریه‌ها می‌شوند می‌شوند، اما در غدد لنفاوی نزدیک به تومورهای واقع در پهلوی فعال نمی‌شوند. لنفیت‌های تی تنظیم‌کننده معمولاً مسئول می‌دانند که آیا سیستم ایمنی به سلول‌های بدن حمله نمی‌کنند، هستند. با این حال، فکر می‌کنند که این لنوسیت‌ها نیز با استفاده از سلول‌های دندریتیک برای فعال کردن لنفوسیت‌های تی‌کشنده که تومورهای ریه را هدف قرار می‌دهند، تداخل دارند.
تفاوت عملکردی مشخص بین پاسخ‌های لنفوسیت‌های تی که در غدد لنفاوی مختلف قرار دارند، وجود دارد. «استفانی اسپرانگر»(Stefani Spranger) نویسنده ارشد مطالعه جدید گفت: ما امیدواریم برای مقابله با این پاسخ سرکوبگر شناسایی کنیم تا بتوانیم لنفوسیت‌های هدف تومور ریه را دوباره فعال کنیم.
مطالعات بیشتر نشان داد که فعال شدن لنفوس‌های تنظیمی توسط سطح بالای اینترفرون گاما در غدد لنفاوی که از ریه‌ها می‌شوند، انجام می‌شود. این مولکول می‌دهد در پاسخ به حضور‌های مشترک (باکتری‌هایی که معمولاً بدون ایجاد در ریه‌ها زندگی می‌کنند) تولید می‌کنند.
اسپرانگر افزود: با وجود این واقعیت که این لنفوسیت‌های تی در حال تکثیر و نفوذ به تومور هستند، هرگز امکان کشتن آنها وجود ندارد.