تبدیل یک گیاه مهندسی‌شده به منبع پایدار سوخت زیستی

در فرآیندی که تحت عنوان اثر فشار/کشش/محافظت تولید می‌شود، یکی از آن ژن‌ها به حرکت اسیدهای چرب می‌پردازد، یکی از آن اسیدهای چرب را به سمت روغن‌های «تری‌آسیل‌گلیسرول» (تری‌آسیل‌گلیسرول) می‌کشد و دیگری از آن‌ها در محیطی که نسبت به آنها آسیب دیده است. محافظت می کند. در نتیجه، عدسک آبی مهندسی‌شده، روغن را به ۱۰ درصد از زیست‌توده خود انباشته می‌کند که طبق گزارش‌ها، ۱۰۰ برابر همتای وحشی این گیاه است.

تحقیقات کنونی در بررسی روش‌هایی برای پرورش عدسک آبی و استخراج روغن از آن در تحقیقات تجاری هستند.

این پژوهش توسط پژوهشگر ملی دانش‌آزمایشگاه بروکهیون (BNL) وابسته به «وزارت انرژی آمریکا» (DOE) و «آزمگاه کلد اسپرینگ هاربر» (CSHL) نیویورک انجام شد. آنها کار خود را با یک نوع موجود از عدسک آبی به نام “Lemna japonica” آغاز کردند و ژن‌های بسیاری را برای تولید و ذخیره روغن در گیاهان دیگر یافتند، به آن اضافه کردند.

دانش‌آموزان آمریکایی با مهندسی ژنتیک یک گیاه سعی کرده‌اند آن را به یک منبع پایدار برای تامین سوخت زیستی تبدیل کنند.

منبع

چالش پیش رو این است که معمولاً ژنی که تولید اسیدهای چرب را می‌کند، رشد گیاه را نیز می‌کند. برای دور زدن این مشکل، ژن‌های تحریک‌کننده را با ژن‌های دیگری به نام «پروموتر» (پروفورتر) جفت کردند که دومی با افزودن یک ماده شیمیایی خاص به آب فعال می‌شود.