تحقیقات در مورد یکی از بدترین تراژدی‌های فضایی تاریخ آمریکا

اثبات علت فاجعه

پس از انفجار، فضاپیمای چلنجر از ارتفاع 50 هزار فوتی، به اقیانوس اطلس سقوط کرد. ناسا علت این فاجعه را خرابی یکی از واشرهای درزگیر در یکی از موشک‌های پیشران جامد دانست. این پرواز، اولین مأموریت مدارگرد سرنشین‌دار آمریکایی بود که تلفات جانی در پی داشت. همچنین اولین مأموریت فضاپیماهای آمریکایی بود که پس از پرتاب و پیش از رسیدن به فضا شکست خورد. محفظه خدمه و بسیاری از قطعات دیگر از یک جستجوی فضایی و عملیات بازیابی از کف اقیانوس جمع آوری شد.

او به اسک نیوز گفت: فضای کار سختی است، پرتاب انسان به فضا است و ما خوش شانس بوده‌ایم که فجایع نسبتاً داشته‌ام. ناسا ۱۵ فضانورد را در طول پرواز فضایی از دست داده است: هفت نفر در شاتل فضای کلمبیا و چلنجر و یک نفر به نام مایکل آدامز در یک پرواز زیر مداری در سال ۱۹۶۷.

تنها یک تصویر خوب و با وضوح بالا از افتادن این تکه فوم از مخزن اصلی و برخورد آن به سمت چپ شاتل و سپس پخش شدن لاشه و بقایا وجود داشت.

مدیر آن زمان ناسا، «شان اوکیف» بود. وی آن زمان همراه خانواده فضانوردان بود و به طور مشخص مشکلی وجود دارد.

تیم تحقیقاتی این حادثه به این نتیجه رسید که این فاجعه از ۱۶ روز قبل شروع شد و هنگام پرتاب شاتل به فضا، قطعه ۷۵۰ گرمی از فوم محافظ حرارتی مخزن خارجی فضای فضایی کنده شد و به کامپوزیت کربن-کربن عایق حرارتی بال چپ اصابت کرد. . برخورد این قسمت باعث ایجاد شکافی در حمله بال(قسمت جلویی بال) شد و هنگام به سمت زمین آمد و در جو که شاتل با گرمای زیادی روبرو بود، بیشتر شد و گازهای گرم باعث شکسته شدن بال از داخل و در نتیجه تکه‌تکه شدن شاتل شد. .

هابارد گفت: وقتی آن غرش با فرکانس پایین، آن فشار به شما می‌کند، شما نسبت به نیرویی که برای فرار از زمین استفاده می‌کنید، احساس ترس می‌کنید. اما اکنون و با تجربه تلخ فضای فضایی کلمبیا، وقتی پرتابی را می‌بینم که افراد حاضر در آن هستند، این حس اضافی وجود دارد که آیا من تمام تلاشم را برای اطمینان از موفقیت ماموریت انجام داده‌ام دارد؟

چندی بعد، تحقیقات رسمی آغاز شد. اسکات هابارد به عنوان تنها نماینده ناسا در هیئت تحقیق برای همکاری با ژنرال های نیروی هوایی، دریاسالاران نیروی دریایی و کشورهای سابق ایالات متحده آمریکا برای ترسیم تصویری دقیق از علت پایان تراژدی کلمبیا انتخاب شد.

این مأموریتی که «استی‌اس-51-ال»(STS-51-L ) نام داشت، منجر به کشته شدن «کریستا مک‌اولیف»(Christa McAuliffe) شد که معلم یک دبیرستان بود و به عنوان عضو برنامه «معلم در فضا» ناسا انتخاب شد. شده بود.

هابارد اذعان کرد: ماهیت آن هر بار من را می‌ترساند.

هابارد اظهار کرد: بخش اول، عملیات بسیار غم انگیز جستجو و بازیابی بقایای خدمه بود. بقایای هر هفت فضانورد پیدا شد.

آن حادثه نه در هنگام ورود مجدد، اما پس از پرتاب در ۱۶ ژانویه و ۸۲ ثانیه از پرواز رخ داد.

بخش کنترل ماموریت به فرمانده و خلبان اطلاع داد که به آنها اطمینان داده شده است که هیچ دلیلی برای هشدار در مورد ورود مجدد وجود ندارد.

به طور معمول، می توانید ساعت خود را تنظیم کنید که چه زمانی شاتل از جو عبور کند. درست مانند روز پرتاب، ما یک ساعت شمارش معکوسی داشتیم. معمولاً قبل از دیدن شاتل، زمانی که شاتل از سد صوتی می‌کند، دو غرش صوتی می‌شنوید، که به شما می‌گوید فضاپیما در شرف فرود است. اما هیچ کدام از ما آن غرش‌های صوتی را ناشنیدیم چرا که فروپاشی کلمبیا قبلاً رخ داده بود، خراب‌های آن بر تگزاس می‌بارید در حالی که خانواده‌های خدمه، بیخ در مرکز فضایی کندی منتظر بودند.

برای هابارد، فرد باتجربه آژانس آژانسی ایالات متحده که در آن زمان به عنوان اولین مدیر برنامه مریخ خدمت می‌کرد، انفجار فضای فضایی کلمبیا را نسبت به پرتاب موشک برای همیشه تغییر داد.

«اسکات هابارد» (Scott Hubbard) دقیقاً به یاد می‌آورد که در روز رخ دادن یکی از مرگبارترین تراژدی‌های تاریخ سفرهای فضایی کجا بود. قبل از اینکه در صبح روز یکم فوریه 2003 از رختخواب بیرون بیاید، یک برنامه رادیویی در اخبار خود مبنی بر عملیات بازگشت عملیات شلیک فضای کلمبیا ناسا در بازگشت به زمین به زمین افتاده منتشر کرد.

تماسی که همه چیز را تغییر داد

انتهای پیام