به گفته ناسا، الگوهایی که اجرا می‌شوند دارای همگرایی ایجاد می‌کنند، با عبور نور از آنها می‌توانند اطلاعات بیشتری را در مورد اجراکننده‌هایی داشته باشند. برای مثال، همگرایی گرانشی می‌تواند مواد را در خوشه‌های کهکشانی و کهکشانها ایجاد کند.
در هر حال، این اجرام فراتر از کنجکاوی‌های بصری هستند. همگرایی گرانشی می‌تواند از راه‌های بسیاری برای ستاره‌شناسان سودمند باشد.
همگرایی گرانشی فقط نور یک جرم پسزمینه را منحرف نمی‌کند، بلکه در واقع می‌تواند این نور را تقویت کند. در نتیجه، نور بسیار ضعیف اجرا می شود. به همین دلیل، همگرایی گرانشی برای بررسی جهان اولیه توسط جیمز وب حیاتی است.
همگرایی گرانشی، پدیده‌های است که در نظریه «نسبیت عام» اینشتین پیش‌بینی شده است و نشان می‌دهد که اثری پدید می‌آید که اجرا می‌شود بر تار و پود فضا و زمان می‌گذارند و آنها را به عنوان یک واحد به نام فضا-زمان متحد می‌کنند.
این کهکشانها که به شکل‌های ذوب‌شده شباهت دارند، نشان‌دهنده این مکان هستند که در فضا اجرا می‌شوند چگونه به نظر می‌رسند. این یک توهم در تصاویر جیمز وب است. یکی دیگر از جنبه‌های شگفت‌انگیز عکس‌های جیمز وب، مانند عکسی که از خوشه‌کشانی بزرگ «RX J2129» گرفته شده است، این است که در نقطه‌ای از یک عکس ظاهر می‌شود. باز هم این یک توهم است. این کهکشانها در واقع همزادهای دقیقی ندارند.
از عکس‌هایی که با «تلسکوپ فضای جیمز وب» گرفته‌شده‌اند، کهکشان‌هایی را نشان می‌دهند که تاب‌خورده‌ها و پیچ‌خورده‌ها هستند و پرسش‌های بسیاری را در ذهن خیلی از علاقه‌مندان ایجاد می‌کنند.
همگرایی گرانشی چیست؟
به یک ورقه لاستیکی کشیده فکر کنید که توپ‌هایی با جرم‌های گوناگون روی آن قرار گرفته‌اند. هرچه جرم توپ بیشتر باشد، ورقه لاستیکی بیشتر تاب برمی‌دارد. همین امر در مورد اجرام دارای جرم زیاد است که در تار و پود فضا-زمان نشسته‌اند نیز صدق می‌کند. هرچه جرم بیشتر باشد، فضا-زمان بیشتر تاب برمی‌دارد و اجرا می‌شود مانند کهکشانها و خوشه‌های کهکشانی باعث تاب خوردن شدید فضا-زمان می‌شوند. این اثر بسیار جالب می‌شود که نور یک جرم پسزمینه مانند ستاره یا کهکشان، از این پیچ و تاب عبور کند.
تصویری از دو کهکشان که بافت فضا-زمان را سنگین می‌کنند
چنین چیزی چگونه ممکن است؟ این دو جنبه متمایز از عکس‌های جیمز وب، نتیجه همان پدیده‌های هستند که «همگرایی گرانشی» (عدسی گرانشی) نامیده می‌شود. این پدیده که بار بیش از صد سال پیش توسط «آلبرت اینشتین»(Albert Einstein) پیش‌بینی شد، به پدیده مهمی برای ستاره‌شناسان تبدیل شده است. این کهکشانهای منحرف شده و تکراری، همگی نمونه هایی از اجراهای دارای همگرایی گرانشی هستند.
نور در خطوط مستقیم حرکت می‌کند. تاب برداشتن فضا بر حسب جرم باعث می‌شود که نور منتشر شده از یک منبع دور، خمیده شود. در نتیجه، زمانی که نور به زمین می‌رسد، باعث می‌شود که جرم پسزمینه در مکانی دیگر از آسمان به نظر برسد.
انتهای پیام
