دانش‌آموزان آمریکایی در آزمایش‌های اولیه یک راهبرد جدید بر پایه فناوری نانو برای درمان بیماریهای خودایمنی، نتایج موفقیت آمیزی را گزارش کردند.
به گزارش ایسنا و به نقل از نانومگزین، دانشمندان مؤسسه پژوهشی اسکریپس (TSRI)، نانوذراتی شبیه به سلول‌ها را مهندسی کرده‌اند که فقط آن دسته از سلول‌های ایمنی را هدف قرار می‌دهند که باعث واکنش خودایمنی می‌شوند و بقیه ایمنی‌ها را دست‌نخورده و سالم باقی می‌گذارند. نانوذرات در آزمایش‌ها قابل تشخیص به بیماری را تا اندازه‌گیری توجهی در برخی از حیوانات به‌خیر بیاندازند و حتی می‌توانند از بیماری شدید در موش‌های مبتلا به «آرتریت» یا «آرتریت» جلوگیری کنند.
“جیمز پاولسون” (جیمز پالسون)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: مزیت بالقوه راهبرد ما این است که درمان ایمن و بلندمدت را برای بیماری های خودایمنی، با استفاده از روشی امکان پذیر می کند که مانند درمان های فعلی باعث سرکوب سیستم ایمنی نمی شود.
بیماریهای خودایمنی مانند آرتریت زمانی ایجاد می‌شود که سیستم ایمنی به بافت‌ها یا اندام‌های بدن حمله کند. این بیماری تنها در آمریکا حدود ۱۰ میلیون نفر را تحت تاثیر قرار می‌دهند. درمان‌ها در دسترس هستند و می‌توانند برای بسیاری از بیماران بتوانند، اما سیستم ایمنی بدن را به صورت بی‌رویه سرکوب کنند. بدین ترتیب، علاوه بر ایجاد سایر عوارض جانبی، افزایش می‌یابد نسبت به تغییر و سرطان‌ها به وجودآورند.
پاولسون و گروهش، روشی را در پیش گرفته اند که سیستم ایمنی را به صورت محدودی هدف قرار می دهد. بسیاری از بیماریهای خودایمنی به خاطر ایمنی حرکت یا هدایت می‌شوند که تنها یک موسوم را به «خودآنتی‌ژن» در بدن بیمار هدف قرار می‌دهند.
ایده ورای راهبرد استفاده از نانوذرات، حذف یا غیرفعال سلول‌های ایمنی است که به خودآنتی‌ژن حمله می‌کنند. این روش می‌تواند بدون داشتن عوارض جانبی، کمتر به اندازه سرکوب ایمنی سیستم ایمنی باشد. از جمله بیماریهای خودایمنی که توسط واکنش‌های ایمنی بر یک آنتی‌ژن غالب می‌شوند، می‌توان به آرتریت، پمفیگوس (Pemphigus) و گریوز (Graves) اشاره کرد.
پژوهشگران در این پروژه، نانوذراتی را طراحی کردند که می‌توانند دو نوع سلول ایمنی شامل سلول‌های B و سلول‌های T را غیرفعال کنند. هر نانوذره روی سطح خود، رونوشت‌هایی از خودآنتی‌ژن مورد نظر، به علاوه یک مولکول مرتبط با قند داشت که می‌توان به گیرنده‌های ویژه‌ای به نام «CD22» در سلول‌های B متصل شود. سلول‌های B که با آنها می‌سازند و مختص ژن‌های مختلف هستند، اگر هم‌زمان با آنها خاص باشد که مورد نظر آنها و شریک ارتباط CD22 هستند، خود را خاموش می‌کنند.
همچنین هر نانوذره، با یک ترکیب قوی به نام «راپامایسین» (Rapamycin) پوشانده می‌شود تا سلول‌های ایمنی را به نام «سلول‌های T تنظیم‌کننده» (Tregs) تولید کند. سلول‌های T تنظیم‌کننده، مسئول سرکوب سلول‌های T هستند که می‌توانند یک حمله خودایمنی را ایجاد کنند. هدف کلی این پژوهش، حذف سلول‌های B و T بود که خودآنتی‌ژن را تشخیص می‌دهند.
پژوهشگران این راهبرد را بر نانوذرات را روی یک مدل موش مبتلا به آرتریت آزمایش کردند که در آن، سیستم ایمنی موش از نظر ژنتیکی مستعد حمله به یک خودآنتی ژن به نام «GPI» است.
پزشک نشان داد که درمان موش‌ها با نانوذرات در سه هفتگی، علائم آرتریت را نشان می‌دهد که معمولاً یک یا دو هفته بعد از آن ظاهر می‌شوند، به شدت می‌شوند. در واقع، حدود یک سوم از موش‌ها برای دوره 300 روزه، بدون آرتریت باقی ماندند. آزمایش‌ها چشم‌انداز کردند که این درمان به‌طور طبیعی تولید ضدبادی‌های ضد GPI را در موش‌ها کاهش داد و در عین حال، میزان سلول‌های تنظیم‌کننده آنها را افزایش داد.
پاولسون گفت، وی و گروهش قصد دارند این نتایج بسیار مفید را با بهینه سازی بیشتر راهبرد بر نانوذرات دنبال کند. وی افزود: ما یک سوم حیوانات را می پسندیم از این را در آزمایش اولیه درمان می کنیم و من فکر می کنم این پتانسیل وجود دارد که نانوذرات خود را با سایر درمان‌های ایمنی‌کننده می‌توانند بهبود دهند. بنابراین، این گام بعدی ما خواهد بود. هدف دیگر ما، نشان دادن قابلیت این فناوری در برابر سایر بیماریهای خودایمنی از واکنش‌های ایمنی ناخواسته نسبت به یک خودآنتی‌ژن است.
نتایج این پژوهش، در مجله ACS Nano به چاپ رسید.
انتهای پیام