گروه آرادهی با استفاده از جمع‌آوری‌های هشت ساله توسط تلس «کاوشگر نقشه‌بردار فروسرخ میدان بزرگ» (WISE) ناسا، به بررسی این موضوع پرداخته است که چگونه روشنایی حدود 29 هزار کهکشان به مرور زمان تغییر کرده است و بیش از 2000 سیاهچاله فعال را نشان می‌دهد. کشف کردند از چشم جستجوهای پیشین که پنهان مانده بودند.
نظریه ادام، بدون توضیح قوی در مورد چگونگی گسترش سیاه‌چاله‌ها در کهکشان‌هایی است که در همسایگی کیهانی بدون دوست هستند و با همسایگی خود را ندارند. تصور می‌شود که این روند برای رسیدن به غذای ستاره‌ای نیاز دارد. بنابراین، آرادهی و گروهش برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نحوه شروع تغذیه سیاه‌چاله‌ها، سیاهچالههای کلانجرم گرسنه را در تنهاترین کهکشان‌های واقع در حفره‌های کیهانی مطالعه کردند.
گروه آرادهی، نوسانات در روشنایی نور فروسرخ را بررسی کردند که نشان دهنده وجود سیاهچالههای تغذیه‌کننده بود و مشخص شد که فعالیت‌های آنها در آنها کوچک یا متوسط است، نسبت به آنها کهکشان‌های بزرگ رایج هستند.
80 درصد از کسانی که در گوشه‌های پرجمعیت‌ترهان زندگی می‌کنند، به اندازه‌های نزدیک هستند که با آنها گرانشی دارند و نهایتاً با یکدیگر ادغام می‌شوند. در این فرآیند، موادی که کشان‌ها را از هم جدا می‌کنند و سیاهچالههای بزرگ را در مرکز آنها با این مواد تغذیه می‌کنند. «آنیش آرادهی» (Anish Aradhey) که به تازگی از «دبیرستان هریسونبورگ» (Harrisonburg High School) در ویرجینیا فارغ‌التحصیل شده و از سرپرست‌های این پژوهش جدید است، گفت: با وجود این، نحوه هدایت دقیق مواد به سوی سیاهچاله به انواعی که می‌خورند. میانوعده یا مواد اطراف را آغاز کند، به شدت مورد بحث قرار گرفته است.
انتهای پیام
منبع
آرادهی افزود: به نظر می‌رسد وقتی که کوچک‌تر تنها می‌ماند و با همسایه‌های خود در مکان نمی‌گیرند، غذای بیشتری می‌خورند.
آراده‌ای گفت: با وجود این، کهکشان‌های خالی تعداد زیادی از روندهای شکل‌گیری ستاره‌ها را دارند و در نتیجه، نور آبی‌تری را منتشر می‌کند که نور از تغذیه سیاهچالههای درون آنها را خفه می‌آورد. بنابراین، حضور آنها را پنهان می‌کند و این توضیح می‌دهد که چرا پژوهش‌های گذشته آنها را از دست داده‌اند.
آراده‌ای ادامه داد: اگر کهکشان‌ها مجبور نباشند برای دستیابی به سوخت، با همسایگان خود از طریق فعل و انفعالات و فرآیندهای دیگر بپردازند، می‌توانند به سمت مرکز سیاهچالههای کلانجرم هدایت شوند.
ستاره‌شناسان در دهه‌های گذشته این موضوع را مطرح کرده‌اند که شاید ادغام کهکشان‌ها – مشابه آنچه بین کهکشان راه شیری و کهکشان آندرومدا در حال انجام است – محرک اصلی جدا شدن مواد از آنها و هدایت آنها به سیاهچالههای بزرگ در مرکز آنها باشد. مشاهدات پژوهش جدیدی که بیش از ۲۰ هزار سیاهچاله گرسنه را در برش‌های تنها کیهانی موسوم به «حفره‌های کیهانی» پیدا کرده است، نشان می‌دهد که این پدیده‌های نامرئی با همسایگان کمتری دارند، بیشتر میانوعده می‌خورند.
مشاهدات یک پژوهش جدید که به توضیح چگونگی چگونگی کارکردها و محیط آنها در رفتار سیاهچالههای کلانجرم می‌پردازد، در قسمت‌های خلوت کهکشان، بیشتر می‌توانند از موادی که کشش می‌دهند، استفاده کنند.
«آنکا کنستانتین» (Anca Constantin)، استاد اختر «دانشگاه جیمز مدیسون» (JMU) و سرپرست این پژوهش گفت: این یافته‌ها را در مورد نحوه طراحی فیزیکی کهکشان‌ها به چالش می‌کشند، می‌دانند.
حفره‌های کیهانی بر اساس حباب‌های سه‌بعدی فضا هستند که عمری از آنها بیش از ۵۰۰ میلیون سال نوری است و فقط تعداد انگشت‌شماری کهکشان را در خود جای داده‌اند. گمان می‌رود که حفره‌های کیهانی، نیمی از جهان ما را تشکیل می‌دهند و در مجموع، ۲۰ درصد از جمعیت کهکشان‌ها را میزبانی می‌کنند.
بررسی‌های گذشته روی کهکشان‌های خالی، بر طول‌موج‌های نوری یا فروسرخ‌های میانی انجام شده‌اند که دومی برای طبقه‌بندی فعالیت‌های کهکشان‌ها، به نور شناسایی شده‌اند. هر چه نور آبی‌تر باشد، شکل‌گیری ستاره شدیدتر است. این در حالی است که نور قرمز، انتشارات ساطع‌شده از یک سیاهچاله گرسنه را نشان می‌دهد که از مواد غذایی می‌کند.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که سیاهچالههای کلانجرم در مرکز کهکشان‌ها، در بیابان‌های کیهانی قرار دارند؛ مکان هایی که همسایه ها و تغذیه ستاره های کمیاب هستند. بنابراین، آنها بیشتر از همتایان خود که در نواحی شلوغ تر کهکشان قرار دارند، موفق به خوردن مواد مورد نیاز می شوند.
شواهد فزاینده‌ای نشان می‌دهد کهکشان راه شیری نیز در یک فضای خالی کروی قرار دارد که شعاع آن یک میلیون سال نوری است و هفت برابر بزرگ‌تر از یک فضای خالی کیهانی متوسط می‌شود. پژوهشگران می‌گویند ۸۰ درصد باقی‌مانده از کهکشان‌های جهان، در مناطق شلوغ‌تر ایجاد شده‌اند که بین ۵۰ تا ۱۰۰۰ نفر در خوشه‌های کهکشانی جمع می‌شوند.