وی افزود: این مهم است که همیشه برای گسترش مجموعه داده‌هایمان تلاش کنیم تا به منابع کم‌نورتر و کم‌نورتر برسیم بپردازیم، زیرا این امر باعث می‌شود نظریه‌های ما کاملتر شوند و کمتر مستعد شکست از سوگیری‌های غیرمنتظره شوند. من به شخصه برای تلسکوپ‌های جدید و کاوش در بلیزرهای حتی کم‌نورتر در آینده هیجان‌زده هستم.
نظریه‌ی بلیزر پیش‌بینی می‌کند که اوج انرژی پایین‌تر برای بلیزرهای روشن نسبت به بلیزرهای کم‌نور، بیشتر به سمت سرخ(یا انتهای انرژی پایین)طیف الکترومغناطیسی خواهد بود. با این حال، انجام مشاهدات برای بررسی این نظریه است.
بلیزرهای کم‌نور به گروه اجازه داد تا یک نظریه درباره انتشار بلیزرها به نام «توالی بلیزر» را آزمایش کند.
استفان کربی، دانشجوی کارشناسی ارشد نجوم و اخترفیزیک و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: از آنجایی که فواره‌ها یک بلیزر مستقیماً به سمت ما نشان می‌دهند، می‌توانیم آنها را از فاصله بسیار دورتری نسبت به سایر سامانه‌های سیاه‌چاله‌ای ببینیم، شبیه به این که مستقیماً. به یک چراغ قوه نگاه می‌کنید، در درخشان‌ترین حالت خود ظاهر می‌شود.
در ادامه، این گروه سعی خواهد کرد با استفاده از این مجموعه داده‌ها، پیش‌بینی‌هایی درباره بلیزرهایی انجام دهند که هنوز برای ستاره‌شناسان و شناسایی مستقیم، کم‌نور هستند.
بلیزرها در سراسر الکترومغناطیسی، از نور کم انرژی مانند رادیویی تا پرتوهای گامای بسیار پرانرژی، نور ساطع می‌کنند. برخی از نور بلیزرها در دو طول خاص به بزرگی می‌رسد: در طول موج‌های پرتوی گاما و در طول موج‌های کم انرژی. در حالی که در طول زمان، این مقادیر از بلیزری به بلیزر متفاوت است و می‌تواند در طول زمان تغییر کند.
بلیزرها شلیک می‌شوند که مقداری از مواد اطراف یک ابرسیاه‌چاله به سطح آن مکیده نمی‌شود، اما در عوض با سرعتی نزدیک به نور به سمت قطب‌های سیاه‌چاله می‌رود. آنجایی که فعالیت فواره‌ها مستقیماً با جمع‌آوری جرم ابرسیاه‌چاله‌ها مرتبط است، ساخت این پدیده می‌تواند نشان دهد که چگونه این غول‌های کیهانی تا جرمی معادل یک میلیون یا حتی میلیاردها برابر خورشید رشد می‌کنند.
دریافت اطلاعات از بایگانی به پژوهشگران کمک کرد تا نور ۱۰۶ بلیزر کم‌نور جدید را مشاهده و شناسایی کنید.
پژوهش‌های آینده می‌توانند به پژوهشگران اجازه دهند تا توالی بلیزر را آزمایش کنند. کربی می‌گوید پژوهش جدید همچنین می‌تواند قدرت میدان مغناطیسی یک فوران بلیزر و سرعت حرکت ذرات باردار درون آن را نشان دهد.
وی افزود: مطالعه بلیزرها هیجان‌انگیز است، زیرا ویژگی‌های آنها به ما اجازه می‌دهد به سوالاتی درباره ابرسیاه‌چاله‌ها در سراسر جهان پاسخ دهد.
اختروَش یا کوازار (Quasar) نیز یک هسته‌ی فعال به شدت نورانی و دوردست است که به یک کهکشان جوان وابسته است. آنها در رده یک کلاس از اشیا به نام آنها فعال هستند.
انتهای پیام
منبع
ستاره‌شناسان با کشف صد فوران از سوی سیاه‌چاله‌ها به سمت زمین که «بلیزر» نامیده می‌شوند، در پی آزمایش نظریه‌های فیزیک در محیط‌های پرتنش و شناخت هرچه بیشتر از سیاه‌چاله‌ها هستند.
کربی می‌گوید: هنوز هزاران منبع از داده‌های فرمی وجود دارد که ما هیچ همتای پرتوی ایکس برای آنها پیدا نمی‌شود و این یک فرض کاملا محتمل است که بسیاری از این منابع نیز بلیزرهایی هستند که در پرتوی ایکس بسیار کم‌نور هستند و نمی‌توانند آنها را تشخیص دهند.
فناوری ماشینی (شکلی از مصنوعی) برای کمک به جستجو و مدل‌سازی فیزیکی بود که نمونه‌های کم‌نور معمولاً در نور آبی و با انرژی بالاتر به اوج می‌رسند.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، ستاره‌شناسان در حال حاضر از ۱۰۰ سیاه‌چاله کلانجرم تازه کشف شده به عنوان آزمایشگاهی برای آزمایش‌های فیزیک پرتنش هستند.
پژوهش‌های این گروه برای انتشار در مجله Astrophysical پذیرفته شده و در پایگاه پیش‌چاپ arXiv منتشر شده است.
این ابرسیاه‌چاله‌ها به دلیل این است که فواره‌های انفجاری متشکل از مواد و تشعشع را مستقیماً به سمت زمین پرتاب می‌کنند، بلیزر (blazar) نامیده می‌شوند.
یک بلیزر یک اختروش بسیار مرتبط با احتمالاً یک ابرسیاه‌چاله در مرکز یک کهکشان بیضوی بسیار بزرگ و فعال است. بلیها در میان پر انرژی‌ترین موضوع‌ها در جهان و یک مهم در اخترشناسی فراکهکشانی هستند. اعضای بیلزرها یک گروه بزرگ‌تر از کهکشان‌های فعال هستند که کانون کهکشانی فعال (AGN) هستند.
پژوهش های جدید با هدف شروع کاوش در توالی بلیزر با کاوش در درخشندگی های پایین تر بلیزرهای کمانرژی و پرانرژی آغاز شده است.
این گروه به فهرستی از منابع پرتوی گاما که توسط تلسکوپ فضایی پرتوی گامای فِرمی شناسایی شده بود، نگاهی انداخت و تابش‌های پرانرژی را پیدا کرد که هنوز با یک اوج کمانرژی از همان منبع مرتبط نبود. اخترشناسان به ازای هر تابشی که در پرتوهای گاما دیده می‌شود، یک تشعشع مشابه در پرتوی ایکس، نور فرابنفش یا نور مرئی که توسط رصدخانه نیل گرلز سویفت(Neil Gehrels Swift) شناسایی شد، یافتند.
کربی توضیح داد: مشاهدات تلسکوپ سوئیفت به ما این امکان را می‌دهد که این بلیزرها را با دقت بسیار نسبت به تکیه‌های تلسکوپ فرمی به خود اختصاص دهد. گردآوری تمام این داده‌ها همراه با دو فناوری جدید به ما کمک کرد تا بفهمیم اوج انرژی کم در کجای الکترومغناطیسی برای هر یک از بلیزرها رخ می‌دهد.
در واقع تشخیص و طبقه‌بندی بلیزرهای سرخ با تلسکوپ‌هایی که در حال حاضر در حال کار هستند، بسیار می‌شوند. در حالی که این بلیزرها پیدا می شوند که زمانی که اوج آن ها در انرژی های بالاتر است یا زمانی که روشن هستند، بسیار آسان تر است.
این گروه پژوهشی بلیزرهای جدید را در حالی پیدا کردند که با تلسکوپ به تشعشعات کیهانی پرانرژی طبقه بندی نشده نگاه می‌کردند. این بلیزرهای تازه‌شده در مقایسه با نمونه‌های معمولی از اجرام کیهانی قدرتمند، کم‌نور هستند که ویژگی‌هایی را می‌توان از ترکیب نوری هر ستاره در کهکشان میزبان فراتر بروند کرد.
آبه فالکون رهبر، گروه اخترفیزیک پرانرژی در دانشگاه ایالتی پِن می‌گوید: محیط‌های پرتنش سیاه‌چاله‌ها برای آزمایش فیزیک در مرز علم، عالی هستند. آنها فرصت‌هایی را برای مطالعه نظریه‌های نسبیت، درک بهتر رفتار ذرات در انرژی‌های بالا، مطالعه منابع بالقوه پرتوهای کیهانی که در اینجا بر روی زمین می‌رسند و مطالعه مطالعه و تشکیل سیاه‌چاله‌های کلانجرم و فواره‌های آنها در اختیار ما قرار می‌گیرند، می‌شوند.