مردم غالباً شاعران را به خاطر بیان روشنشان و اینکه چگونه می توانند احساسات عمیق را به شیوه هایی که منحصر به فرد به نظر می رسد انسانی برانگیزند، تحسین کنند. بر اساس مطالعه‌ای که اخیراً در ژورنال Scientific Reports منتشر شد، مشخص شد که هوش مصنوعی ممکن است در تأثیرگذاری بر قلب ما بهتر باشد. مردم نه تنها در تلاشند تا بین شعر تولید شده توسط هوش مصنوعی و شعر نوشته شده توسط انسان تمایز قائل شوند، بلکه بسیاری شعرهای ساخته شده با هوش مصنوعی را به شعرهایی که با تلاش انسان تولید شده اند ترجیح می دهند، حداقل تا زمانی که روح سیلیکونی را در پشت کلمات کشف کنند.
محققان دانشگاه پیتسبورگ آزمایش کردند که خوانندگان چقدر می توانند تشخیص دهند که یک شعر با مدل ChatGPT-3.5 AI OpenAI یا توسط شکسپیر، امیلی دیکنسون، تی. اس. الیوت و دیگران در پانتئون شعر انگلیسی نوشته شده است. بیش از 1600 شرکت کننده ترکیبی تصادفی از ده شعر را خواندند که نیمی توسط انسان و نیمی توسط یک مدل هوش مصنوعی نوشته شده بود. نه تنها بسیاری بر این باور بودند که اشعار هوش مصنوعی توسط انسان سروده شده است، بلکه اشعاری که توسط انسان سروده شده اند کمتر به این عنوان علامت گذاری می شوند.
واضح است که پیچیدگی موهای انسان با مبهم بودن هوش مصنوعی اشتباه گرفته شده است. با اجتناب از پیچیدگی‌هایی که اغلب در آثار شاعران کلاسیک یافت می‌شود، شعر هوش مصنوعی می‌تواند مرتبط‌تر و کمتر ترسناک به نظر برسد – ویژگی‌هایی که خوانندگان ناخودآگاه به خلاقیت انسان نسبت می‌دهند.
محققان نوشتند: «ما دریافتیم که اشعار تولید شده توسط هوش مصنوعی از نظر کیفیت‌هایی مانند ریتم و زیبایی رتبه‌بندی بهتری دارند و این باعث می‌شود که آنها به اشتباه به‌عنوان نویسنده انسان شناخته شوند. «یافته‌های ما نشان می‌دهد که شرکت‌کنندگان از اکتشافی‌های رایج اما معیوب برای تمایز بین هوش مصنوعی و شعر انسانی استفاده کردند: درک سادگی اشعار تولید شده توسط هوش مصنوعی ممکن است برای افراد غیرمتخصص آسان‌تر باشد، و آنها را به نفع شعر تولید شده توسط هوش مصنوعی و تعبیر نادرست پیچیدگی انسان سوق دهد. اشعار “مثل عدم انسجام هوش مصنوعی.”
هوش مصنوعی شاعرانه
ناتوانی بسیاری از مردم در دانستن اینکه چه زمانی یک شعر توسط یک هوش مصنوعی سروده شده است، تعجب آور است، همانطور که ترجیح می دهند شعری که توسط یک هوش مصنوعی سروده می شود تا زمانی که نویسنده فاش نشود. اما این نشانه آن است که شعر همیشه به راحتی قابل تجزیه نیست، به خصوص وقتی که معاصر نباشد. این بدان معناست که هوش مصنوعی امروزه مانند سایر محصولات، تا حد امکان برای افراد زیادی جذاب است.
ما اغلب تصور می‌کنیم که خلاقیت انسان ذاتا برتر است یا اینکه می‌توانیم به طور شهودی کار یک همنوع را تشخیص دهیم. با این حال، با بهبود ابزارهای هوش مصنوعی، این فرضیات به طور فزاینده ای در حال آزمایش هستند. این فقط یک تمرین آکادمیک نیز نیست. این پیامدهای واقعی برای هنر، آموزش و ارزش گذاری ما برای کار خلاقانه در دنیایی که ماشین‌ها اکنون رقبای جدی هستند، دارد.
این یافته‌ها همچنین نشان می‌دهند که با تبدیل شدن هوش مصنوعی به ابزار خلاقانه‌ای که به طور فزاینده‌ای پیچیده می‌شود، ممکن است نیاز به بازنگری در تعاریف سنتی هنر داشته باشیم. این لزوماً در مورد این نیست که آیا هوش مصنوعی می تواند “احساس” یا “تجسم” کند، بلکه به این بستگی دارد که چگونه خروجی آن با مخاطبان طنین انداز می شود.
اما شاید آخرین کلمه در مورد انسان و شاعر بودن را به شاعری بسپاریم که در مورد هر دو بسیار نوشته است. در اینجا کتاب “من یک تکه تلاش بیهوده محدود هستم” اثر هنری دیوید ثورو است:
من یک قطعه مقید از تلاش بیهوده هستم
به طور تصادفی پیوندهای با هم،
این طرف و آن طرف آویزان می شود، نمازش
آنها شل و پهن ساخته می شوند،
به نظرم رسید،
برای هوای ملایم تر
دسته گل بنفشه بدون ریشه
و خاکشیر مخلوط،
احاطه شده توسط یک دسته کاه
وقتی دور جوانه هایشان پیچیده شد،
قانون
که درستش کردم
پرنده ای دماغ پرنده که زمان از بیرون گرفتار شده است
آن میدان های الیزی زیبا،
با علف های هرز و ساقه های شکسته، عجله کنید،
آیا آن را شکست می دهد؟
آن زباله
روزی که تسلیم می شود.
و اینجا من برای یک ساعت کوتاه بدون دیده شدن شکوفه می دهم
من آب میوه هایم را می نوشم،
بدون ریشه در زمین
تا شاخه هایم سبز بماند،
اما بلند شو
در یک فنجان برهنه
جوانه های لطیفی روی تنه ام گذاشته است
به تقلید از زندگی،
اما اوه! بچه ها نمی دانند،
تا زمانی که زمان آنها را پژمرده کند،
وای
که آنها فراوانند.
اما اکنون می بینم که بیهوده ربوده نشده ام،
و با این حال در گلدان زندگی
از شیشه در حالی که می توانم زنده بمانم،
اما از طریق یک دست مهربان آن را به ارمغان آورد
زنده
به یه جای عجیب
این سهام، به این ترتیب کاهش یافته است، به زودی ساعات خود را بازیابی خواهد کرد.
تا یک سال دیگر،
خدا می داند، با هوای آزادتر،
میوه های بیشتر و گل های زیباتر
تحمل خواهد کرد،
در حالی که من اینجا هستم.