اِلِن تاک دانشجوی دکترا در این دانشکده، این پرورشها را به «کتابداران دقیق» درون سلولها تشبیه میکند. وی میگوید: PRC1 و PRC2 دسترسی به مناطقی دارند که از کتابخانه ژنتیکی جلوگیری میکنند، به این شکل که یک سلول عصبی به ماهیچههای دیگر نخواهند داشت و در مورد سلولهای خود به اشتباه نمیافتد.
به گزارش ایسنا و به نقل از آیای، ایجاد هویت سلولی برای درک انبوه سلولهای مختلف در بدن ما و وظایف بیولوژیکی مربوط به آنها کلیدی است. اکنون بیانیه مطبوعاتی منتشر شده توسط پژوهشهای کالجیتی دوبلین که رهبری یک پژوهش جدید را برعهده دارند، جزئیات یک کشف مهم را شرح میدهد که پتانسیل بر بیولوژی سرطان و درمانهای هدف آن را تحت تأثیر قرار میدهد.
برای سالها، در این زمینه مجذوب وجود دو شکل PRC2.1 و PRC2.2 در سلولهایی بودند که مناطق مشابهی را از DNA نشان میدادند، اما همان کار را انجام میدادند.
پروفسور براکن میگوید: درکی محکم و جامع از عملکرد این اجتماعها برای کشف راههای جدید به منظور قرار دادن آنها در محیطهای سرطانی بسیار مهم است.
یافتههای آنها ارتباط زیادی با زمینه تحقیقات کروماتین و اپیژنتیک دارد و میتواند بر روی تحقیقات زیستشناسی سرطان تأثیر بگذارد، زیرا ژنهای کدکنندههای Polycomb ویژگیها در سرطانها جهش مییابند.
پروفسور براکن و گروهش در تعطیلیها و قرنطینههای همهگیری کوید-19 کار میکردند و با فرضیههای ناموفق و آزمایشهای ناموفق ناامید میشدند و در عین حال در فاصلهگذاری اجتماعی را برای دستیابی به این پیشرفت مهم انجام دادند.
این معما الان بالاخره پاسخ داده شده است. پژوهشگران این مطالعه دریافتند که PRC2.1 و PRC2.2 اشکال از اجتماع PRC1 را به خدمت میگیرند و این دو نسخه را توضیح میدهند.
پروفسور آدریان براکن و گروهش مستقر در دانشکده ژنتیک و میکروبیولوژی، عملکرد اجتماعهای پرورشی Polycomb PRC1 و PRC2 را مورد مطالعه قرار دادند.
این گروه به سرپرستی دکتر گلنسی و دکتر چنگ وانگ با متخصصان ایتالیایی و هلندی، کار خود را در مجله برجسته Molecular Cell منتشر کرده است.
این گروه در حال حاضر مطالعه این جهشها را در سرطانهای مغزی دوران کودکی و لنفومهای بزرگسالان میتوانند درک بهتری از مکانیسمهای بیولوژیکی ناسازگار به دست بیاورند و چگونه میتوان آنها را برای رسیدن به درمانهای مرکز هدف قرار داد.
دانشمندان کالجیت دوبلین با همراهی اطلاعاتی از ایتالیا و هلند به کشف مهمی در مورد سرطان دست یافتهاند که میتواند حوزه درمان این بیماری مهلک را متحول کند.
دکتر الینور گلنسی از آزمایشگاه براکن، شبی را توصیف میکند که این گروه پژوهشی در نهایت دادههای پیش روی خود را درک کرد. وی میگوید: ما در ابتدا فکر میکنیم که باید یک مشکل فنی در آزمایش وجود داشته باشد، اما تکرارهای متعددی را که به یک فرآیند جدید جذاب برخورد کردهایم، درک میکنیم که از جریان کار سلسله مراتبی اجتماعهای Polycomb تغییر میدهد. این موضوع ما را غافلگیر کرد. من به یاد میآورم که ما آن را در آزمایشگاه میرقصیدیم فهمیدم.