پژوهشی جدید به کشف قدیمی‌ترین بقایای سیاره‌های در کهکشان ما انجام شده است.
به گزارش ایسنا و به نقل از فیز، اخترشناسان به رهبری دانشگاه “وارویک”(Warwick) قدیمی‌ترین ستاره در کهکشان ما را شناسایی کرده‌اند که در حال جمع‌آوری بقایای سیاره‌های کوچک است و این موضوع را به یکی از قدیمی‌ترین منظومه‌های سیاره‌های سنگی و یخی کشف کرده‌اند که راه شیری می‌کند.
این یافته‌ها روز گذشته (5 نوامبر/14 آبان) در ماهنامه انجمن سلطنتی نجوم منتشر شد و نتایج آن نشان داد که یک کوتوله سفید کم‌نور که در فاصله 90 سال نوری از زمین قرار دارد به همراه بقایای منظومه سیاره‌ای در حال گردش به دور آن است. بیش از 10 هزار نفرت دارند.
سرنوشت بیشتر استارگان، از جمله ستاره‌هایی مانند خورشید کهکشان ما، تبدیل به یک کوتوله سفید است. کوتوله سفید، ستاره‌ای است که تمام سوخت خود را مصرف می‌کند و لایه‌های بیرونی خود را از دست داده و اکنون در حال منقبض و سرد شدن است. در این مسیر، هر سیاره‌ای که به دور آن می‌چرخد، دچار مشکل می‌شود و در برخی موارد از بین می‌رود و بقایای آن روی سطح کوتوله سفید می‌ریزد.
برای انجام این پژوهش گروهی از منجمان به رهبری دانشگاه وارویک، دو کوتوله سفید غیرمعمول را که توسط رصدخانه فضایی گایا(GAIA) آژانس فضایی اروپا شناسایی شده بودند، مدل‌سازی کردند. هر دو ستاره توسط بقایای سیاره‌ای آلوده شده‌اند. یکی از آنها به‌طور غیرمعمولی آبی رنگ بود، در حالی که دیگری کم‌نورترین و قرمزترین ستاره‌ای است که تا امروز در کهکشان‌های محلی همسایه ما کشف شده است. پژوهشگران هر دو را تجزیه و تحلیل و تحلیل بیشتر کردند.
ستاره‌شناسان از داده‌های اندازه‌گیری و فتوتریک رصدخانه گایا، رصدگر انرژی تاریک (Dark Energy Survey) و ابزار “X-Shooter” در رصدخانه جنوبی اروپا استفاده کردند تا مدت زمان خنک شدن ستاره‌ها را دریابند. آنها فهمیدند که ستاره «قرمز» “WDJ2147-4035” حدود 10.7 میلیارد سال دارد که 10.2 میلیارد سال از عمرش به عنوان یک کوتوله سفید در حال سرد شدن بوده است.
بررسی‌ها شامل تجزیه و تحلیل نور ستاره در طول‌های مختلف است که می‌تواند مشخص کند که عناصر موجود در جو ستاره چه نور با رنگ‌های مختلف را جذب می‌کند و به چه میزان از چه عناصری به چه میزان در جو وجود دارد، کمک می‌کند. بررسی‌ها با تجزیه و تحلیل و تحلیل ستاره WDJ2147-4035، متوجه وجود فلزات سدیم، لیتیوم، پسیما و کربن می‌شوند که آن را به قدیمی‌ترین کوتوله‌های سفید به فلزاتی که کشف کرده‌اند تبدیل می‌کنند.
دومین ستاره «آبی» WDJ1922+0233 فقط کمی جوان‌تر از WDJ2147-4035 است و توسط درخت‌های سیاره‌ای با ترکیبی مشابه پوسته‌قره زمین، آلوده شده است. این گروه علمی به این نتیجه رسید که رنگ آبی ستاره WDJ1922+0233 به سطح سرد آن، از مخلوط غیرمعمولی از هلیوم و هیدروژن در جو آن است.
بقایای یافت شده در جو متشکل از هلیوم تقریباً خالص و جو گرانش بالای ستاره سرخ WDJ2147-4035 مربوط به یک منظومه سیاره‌ای قدیمی است که از ستاره‌ای به یک کوتوله سفید جان سالم به در برده شده و باعث ستاره شناسان شده است، در نتیجه برسند که این قدیمی‌ترین منظومه سیاره‌های در مدار یک کوتوله سفید در کهکشان راه شیری کشف شده است.
نویسنده اصلی این پژوهش ابیگیل المز(Abbigail Elms) دانشجوی دکتری دپارتمان فیزیک دانشگاه وارویک می‌گوید: این استارگان آلوده به فلزات نشان می‌دهند که زمین را به فرد نیست و منظومه‌های سیاره‌ای دیگری با اجرام سیاره‌ای مشابه زمین وجود دارند. ۹۷ درصد از همه ستاره‌ها به کوتوله سفید تبدیل می‌شوند و آنها آنقدر در سراسر جهان پراکنده هستند که آنها را بسیار مهم می‌دانند، به خصوص این ستاره‌های بسیار سرد در کهکشان راه شیری.
ما در حال یافتن قدیمی‌ترین بقایای ستاره‌ای در کهکشان راه شیری هستیم که توسط سیاره‌هایی شبیه به زمین آلوده شده‌اند. شگفت‌انگیز است که فکر کنیم این اتفاق در ۱۰ میلیارد سال رخ داده است و این سیارات بسیار قبل از تشکیل زمین مرده‌اند.
اخترشناسان همچنین می‌توانند از چندین ستاره برای تعیین سرعت فرورفتن آن فلزات در هسته اصلی استفاده کنند، که به آنها اجازه می‌دهد نگاهی به گذشته داشته باشد و بسیار زیاد باشد هر یک از آن فلزات را در سیاره‌های تعیین کننده اصلی تعیین کنند. با مقایسه این تعداد زیاد با مواد سیاره‌ای که در منظومه شمسی خودمان پیدا می‌شوند، می‌توانیم حدس بزنیم که آن سیارات پیش از مرگ ستاره و تبدیل شدن به یک کوتوله سفید بوده است. در مورد ستاره WDJ2147-4035 این کار برانگیز خواهد بود.
ابیگیل توضیح می‌دهد: ستاره قرمز WDJ2147-4035 رازآلود است، زیرا منبع‌های سیاره‌های آن بسیار غنی از لیتیوم و پتاسیم هستند و این بر خلاف آن چیزی است که در منظومه شمسی خودمان شناخته شده است. این ستاره بسیار جالب است زیرا سطح آن فوق‌العاده سرد است و فلزات آلوده‌کننده آن، که سن و مغناطیسی آنها هستند، این ستاره را بسیار توان به فرد می‌کند.
پروفسور پیر امانوئل ترمبلی(Pier-Emmanuel Tremblay) از دپارتمان فیزیک دانشگاه وارویک می‌گوید: زمانی که این ستاره‌های قدیمی از 10 میلیارد سال پیش شکل گرفته، جهان نسبت به آنچه که اکنون وجود دارد کمتر از مقدار فلز بود، زیرا فلزات در ستارگان کشف شده‌اند. و انفجارهای ستاره‌ای غول پیکر شکل می‌گیرند.
این دو کوتوله سفید مشاهده می‌شود پنجره‌های هیجان‌انگیز به سوی طرح‌های سیاره‌ای در محیطی فقیر از فلز و غنی از گاز ارائه می‌شود که با شرایطی که هنگام شکل‌گیری منظومه شمسی وجود داشت، تفاوت دارد.
انتهای پیام