۲ ابرسیاه‌چاله در ایجاد قوی‌ترین انفجار کیهانی

این کشف جدید چگونه انجام شد؟

«آبل ۱۳۳» یک کهکشان دوگانه باشکوه است که اخیراً ادغام شده است و لقب میرابیلیس(Mirabilis) را به خود اختصاص داده است. این نام یک ادای احترام به مرغ مگس‌خوار در خطر انقراض است که به خاطر آن می‌شود و به این خاطر می‌شود که جریان‌های زیبای حاصل از ادغام دو کهکشان به میرابیلیس می‌شود، می‌شود.

اخترشناسان اولین شواهد از مسیر دو ابرسیاه‌چاله در دو جفت کهکشان کوتوله را یافته‌اند که یکی از 76 میلیون و 3.2 میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد و در شرف برخورد با هم هستند.

اولیویا هولمز اخترفیزیکدان دانشگاه آلاباما با مقایسه کهکشان‌هایی که میلیاردها سال پیش با برخورد انجام داده‌اند، امروز در بررسی سوالات روابط بین ستاره‌های بین اجداد کهکشانی است که می‌تواند در مورد سیاه‌چاله‌ها و شکل گرفتن ستاره‌ها ارائه دهد.

انتهای پیام



منبع

این دو جفت کهکشان کوتوله دوردست در حال نزدیک شدن به هم هستند تا در یک رقص نجومی نمایش اجرا کنند. یک جفت در فاصله ۷۶۰ میلیون سال نوری از ما و دیگری در فاصله ۳.۲ میلیارد سال نوری از زمین در خوشه «آبل S۱۷۵۸» قرار دارد.

در مورد کهکشان دوگانه «آبل ۱۷۵۸S» اما دو کهکشان هنوز به اندازه آن یکی جفت به هم نپیوسته‌اند. بنابراین دو نام مستعار به نام‌های Vinteul و Elstir به آنها داده شده است. به نظر می‌رسد که این دو کهکشان در حال حاضر توسط پلی از گاز و ستاره به هم متصل شده‌اند و هنوز به طور کامل با هم ادغام نشده‌اند.

بخوان  این هوش مصنوعی از پس هر امتحانی بر می‌آید!

به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، رصدخانه پرتو ایکس چاندرا متعلق به ناسا در جدیدترین یافته‌های نجومی خود دو ابرسیاه‌چاله را در یک مسیر آتشین رصد کرده است که می‌تواند قوی‌ترین انفجار کیهانی را داشته باشد که ممکن است وجود داشته باشد، ایجاد کند.

علاوه بر این، با مطالعه سیستم‌هایی با ساختاری مشابه در جهان کنونی می‌توانیم نحوه شکل‌گیری را ایجاد کنیم و بتوانیم که راه شیری را به تصویر بکشیم.

جیمی ایروین از دانشگاه آلاباما همچنین به مشاهدات بعدی اضافه می کند، آنها را قادر می سازند تا روندهای حیاتی را در طول دوران نوزادی مطالعه کنند.

بینش‌های بزرگ در مورد ستاره و تشکیل سیاه‌چاله

محقق با این دانش ممکن است به معماهای باقی مانده در اطراف کهکشان راه شیری خودمان نیز پاسخ دهنده باشد.

جفت‌های کهکشانی کوچک هستند که باعث می‌شوند نشانه‌های نوری ضعیف‌تر باشند و به سختی دیده شوند. این موضوع، مشاهدات را برای منجمان چالش برانگیز می‌کند. این کهکشان‌ها از ستارگانی تشکیل شده‌اند که جرمشان کمتر از سه برابر خورشید است، در حالی که راه شیری ما حدود ۶۰ میلیارد برابر خورشید است.

این پژوهش در مجله Astrophysical منتشر شده است.

این برخورد دوگانه می‌تـوانند بینشی در مورد دوران نوزادی جهان به ما ارائه می‌دهد، یعنی زمانی که سیاه‌چاله‌های جفتی‌تر و بیشتر از حال حاضر بودند.

بنابراین برای این کشف، منجمان باید انجام دهند تلسکوپهای مختلف را ترکیب کنند. به عنوان نتایج پرتوی ایکس رصدخانه چندرام، نتایج نوری از تلسکوپ کانادا-فرانسه-هاوایی و نتایج فروسرخ از رصدخانه WISE استفاده کردید.