نزدیک به ۵۰ سال پس از آپولو ۱۷، ماموریت بدون سرنشین آرتمیس ۱ ناسا در نوامبر ۲۰۲۲ به عنوان گام اولیه برای فرود دو فضانورد بر روی قطب جنوبی ماه در سال ۲۰۲۵ به فضا پرتاب شد.
در طول دومین راهپیمایی، فضانوردان در حال کاوش در لبه دهانه شورتی بودند که اشمیت فریاد زد: خاک نارنجی وجود دارد. سرنان، کشف رنگارنگ را در میان گرد و غبار خاکستری بررسی کرد.
ناسا قصد دارد طی یک دهه آینده فضانوردی را به مدت دو ماه برای کار و زندگی به ماه بفرستد. فضاپیمای آرتمیس ناسا هفته‌های گذشته راهی ماه شد و یک کپسول نسل جدید را ۵۰ سال پس از آخرین ماموریت آپولو برای یک سفر بدون خدمه به دور ماه فرستاد.
امروز، پنجاهمین سالگرد آخرین ماموریت آپولو ناسا است که در آن سه فضانورد به ماه سفر کردند. مأموریتی که با گذشت نیم قرن و باوجود توسعه فناوری‌های فضایی، هنوز تکرار نشده است.
برنامه آرتمیس از سال ۲۰۱۷ در دست اجرا بوده و حدود ۴۰ میلیارد دلار هزینه داشته است. هدف اصلی این عامل، ایجاد پایداری در ماه در قالب یک ایستگاه فضایی و یک کمپ در ماه است.
۲۴۳ پوند (۱۱۰ خاک) خاک و سنگ‌های که توسط آپولو ۱۷ به زمین بازگردانده شد، از همه مأموریت‌های پیشی گرفته شد و نیم قرن بعد از آن بینش‌های علمی را می‌دهند. شاید ماندگارترین میراث آپولو ۱۷ یک عکس نمادین بود که با دوربین ۷۰ میلی متری هاسلبلاد تقریباً پنج ساعت پس از پرتاب گرفته شد. یکی از خدمه عکسی از زمین کامل در فاصله ۲۸۰۰۰ مایلی گرفت.
به گفته‌ی اودوم، مورخ ارشد ناسا، نمونه‌های جمع‌آوری شده توسط فضانوردان از لبه دهانه از شیشه‌های آتشفشانی تشکیل شده در طی یک انفجار آتشفشانی تشکیل شده است. وی می‌گوید: نمونه‌ها به ما می‌گویند که مواد آتشفشانی از ماه سرچشمه گرفته‌اند، نه از برخورد شهاب‌سنگ. این یکی از مهم ترین کشفیات کل برنامه آپولو در نظر گرفته می شود.
وجود اشمیت به عنوان یک دانشمند زمین شناس در این گروه، به ناسا امکان داد که نمونه های ارزشی از خاک و سنگ ماه به زمین آورده شود. آنها جمعا بیش از ۱۱۰ خاک از خاک و سنگ ماه را با خود به زمین آوردند. سرنان و اشمیت با ماه نورد (Lunar rover)، از ۳۰ کیلومتر رانندگی و از چند نقطه نمونه جمع آوری کردند.
زمانی که کپسول آپولو ۱۷ در ۱۹ دسامبر در آمریکای آرام فرود آمد، مأموریت تقریباً دو هفته به پایان رسید و برنامه آپولو به تاریخ پیوست. دوره‌ای از پروازهای فضایی سرنشین‌دار در مدار پایینی که شامل ایستگاه فضایی اسکای لب و برنامه فضای فضایی بود، انجام شد، اما ناسا یک سفر به ماه دیگر را برنامه‌ریزی کرده است.
آپولو ۱۷ اولین دانشمند را به فضا فرستاد
خدمه آپولو ۱۷ شامل: فرمانده «یووجین سرنان»؛ خلبان ماژول فرماندهی «رونالد ایوانز»؛ خلبان ماژول قمری «هریسون جک اشمیت» بودند. اشمیت، اولین فضانوردی بود که در ابتدا به عنوان دانشمند آموزش دید و سپس به فضا رفت. اشمیت با مدرک زمین‌شناسی از دانشگاه هاروارد، در میان ۶ دانش‌آموز بود که از میان ۱۴۱۰۰ نفر برای پیوستن به گروه‌های فضایی در سال ۶۵ انتخاب شدند. او به عنوان خدمه آپولو ۱۸ انتخاب شد، اما کاهش بودجه باعث شد ناسا آن را لغو کند.
فضانوردان در مجموع ۷۵ ساعت اقامت روی قمر زمین، سه خروج از فضاپیما داشته و ۲۲ ساعت در ماه، راهپیمایی و رانندگی کردند. راهپیمایی اول- در روز ۱۱ دسامبر ۷۲ به مدت ۷ ساعت و ۱۱ دقیقه و ۵۳ سال، راهپیمایی دوم- در روز ۱۲ دسامبر ۱۹۷۲ به مدت ۷ ساعت و ۳۶ دقیقه و ۵۶ دقیقه و راهپیمایی سوم- در روز ۱۳ دسامبر ۷۲ به مدت ۷ ساعت ۱۹۷۲. و ۱۵ دقیقه و ۸ ثانیه انجام دادند.
آخرین مردان روی ماه
کمی بیش از سه سال پس از برداشتن اولین گام‌های بشر بر روی ماه توسط نیل آرمسترانگ، فضانوردان آپولو ۱۷ ردپاها را بر روی آخرین سطح ماه در دسامبر ۱۹۷۲ بر جای گذاشتند. ناسا او را به عنوان “آخرین، طولانی ترین و موفق ترین” ماموریت سرنشین دار توصیف کرده است.
هدف از این پرتاب که پس از تبدیل شدن به چندین بار انجام شد، بازدن فضانوردان به سطح ماه در این دهه و ایجاد پایگاهی پایدار در آنجا به عنوان پله‌های برای اکتشافات انسانی آینده در مریخ است و ناسا اعلام کرده است که این برنامه در واقع یک گام مهم برای ارسال است. منظم خدمه به ماه و حتی برای ماندن آنها برای دوره‌های طولانی‌تر است.
به گزارش ایسنا، نیم قرن پیش فضانوردان آمریکایی ۷ دسامبر ۱۹۷۲ زمین را ترک کردند و طبق برنامه پیش بینی شده در روز ۱۱ دسامبر ۱۹۷۲ به ماه رسید. آپولو ۱۷ آخرین پروژه تا امروز است که فضانوردان را فراتر از مدار نزدیک زمین فرستاده و آخرین مرتبه است که انسانها بر روی کره ماه قدم گذاشتند و طی آن تعداد کل انسانهایی که در دنیای دیگران به ۱۲ نفر رسیدند. این سه فضانورد ۱۱ دسامبر به ماه رسیدند و ۱۴ دسامبر نیز آنجا را ترک کردند و ۱۹ دسامبر هم آب فرود کردند.