تصویر سنتی راه شیری، کهکشانی با چهار بازوی مارپیچی بزرگ است که از یک برآمدگی ستاره‌ای بیرون آمده‌اند. این امر باعث می‌شود که کشان مارپیچی ما یک گونه بسیار نادر و متمایز با شکلی عجیب باشد و ویژگی‌های بسیار متفاوت به فرد داشته باشد تا بتواند چهار بازوی اصلی داشته باشد.
کهکشان راه شیری ممکن است ظاهری متفاوت از آنچه تصور می‌کردیم داشته باشد.
تحقیقات این تیم در مجله Astrophysical منتشر شده است.
در طی چند سال گذشته، ستاره شناسان به طور فزاینده‌ای کشف کرده‌اند که سه شکل اصلی دارند: بیضی، نامنظم و مارپیچی. حنر منهرسد اِکثهنهههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههه واتر تسبوم منهود.
اخترشناسان در مقاله‌ای در توصیف تحقیقات خود نوشتند: به چند کار زیاد، ساختار مارپیچی کلی راه شیری تا حدودی نامشخص است. در دو دهه اخیر، اندازه گیری دقیق، فرصتی برای ما فراهم کرده تا این موضوع را حل کنیم.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، ظاهر کهکشان ما ممکن است تاریخچه‌ای از برخورد با کهکشان‌ها باشد یا حتی خوشه‌های کهکشانی را نشان دهد و اندازه‌گیری‌های جدید را نشان دهد که راه شیری ممکن است متفاوت باشد از آنچه فکر می‌کردم.
منجمان به این نتیجه رسیدند که این مدل جدید از ظاهر کهکشان راه شیری می‌تواند جایگزینی برای مطالعات آینده ساختارهای کهکشانی باشد. آنها می افزایند که بیشتر باید با مشاهدات بیشتر منابع رادیویی مجاور توسط تلسکوپ های متعدد ثبت شده است و امکان استفاده از آنها را فراهم می کند و همچنین زمین را با داده های بهبود یافته از فضاپیمای گا که می شود، داده است.
اخترشناسان در داده‌های گایا به ستاره‌های داغ و پرجرمی به نام ستاره‌های OB توجه کردند. از آنجایی که این ستارگان عمر کوتاهی دارند، در طول عمر خود حرکت بسیار کمی دارند و بنابراین برای نقشه برداری مناسب هستند. داده‌های جمع‌آوری‌شده از ۲۴ هزار ستاره OB و همچنین مشاهدات گایا از بیش از ۱۰۰۰ خانه کهکشانی به نقشه اضافه می‌شود.
با این حال، این ممکن است اشتباه باشد. گروهی از ستاره‌شناسان تحقیقات را منتشر کرده‌اند که نشان می‌دهد ما را در دهه‌های اخیر در شکلی که می‌تواند راه شیری اشتباه کرده‌ایم و کهکشان ما دارای دو بازوی اصلی است، درست می‌دهد.
محققان نوشتند: با استفاده از مکان‌های دقیق اجرام بسیار جوان، برای اولین بار، ما می‌توانیم بگویم که ما ساختاری چند بازویی دارد و از دو بازوی متقارن تشکیل شده است. بازوهای نورما(Norma) و پرسئوس(Perseus) احتمالاً دو بازوی متقارن در کهکشان راه شیری داخلی هستند و از آن ها داخلی به قسمت های بیرونی گسترش می یابند، دوشاخه می شوند و به ترتیب به بازوهای قنطورس(Centaurus) و کمان(Sagittarius) مرتبط می شوند.
این تیم‌های نسل‌ها از ابزارهای فضایی که می‌توان از آنها فاصله گرفت تا ستاره‌های منفرد را بهتر ببرد، ارزیابی کرد و این کار را به آنها داد تا فاصله‌های حدود 200 ستاره را بسازند و شروع به تهیه نقشه راه شیری کنند. سپس آنها را از تلسکوپ فضایی گایا مربوط به آژانس فضایی اروپا (ESA) به داده‌ها اضافه کردند که دقیقاً حرکت استارگان و مکان آنها را در ارتباط با زمین ارائه می‌کند.
ستاره شناسان می‌نویسند که در حومه‌ای کهکشان راه شیری، بازوهای نامنظمی دارند که برآمدگی مرکزی کهکشان‌هایی هستند که اکثر ستارگان در آن قرار دارند، مرتبط هستند. تکه تکه شدن بازوهای مارپیچی ممکن است ناشی از برخورد با دیگران باشد یا حتی خوشه‌های کهکشانی باشد.
این امر باعث شد که ستاره شناسان پیشنهاد کنند که راه شیری یک کهکشان مارپیچی میله‌ای است که فقط دو بازوی اصلی از این میله مرکزی متراکم امتداد یافته است.
این که می‌توان ما را از راه شیری کشف کرد، زمانی رخ داد که اطلاعات علمی با آکادمی چین علوم مستقر در کوه بنفش (Purple Mountain) و رصدخانه‌های ملی نجوم، منابع متعددی از داده‌های نجومی را تجزیه و تحلیل کردند. بهتری از شکل واقعی کهکشان ما دست یابند.