در فرآیندی که تحت عنوان اثر فشار/کشش/محافظت تولید می‌شود، یکی از آن ژن‌ها به حرکت اسیدهای چرب می‌پردازد، یکی از آن اسیدهای چرب را به سمت روغن‌های «تری‌آسیل‌گلیسرول» (تری‌آسیل‌گلیسرول) می‌کشد و دیگری از آنها در محیطی که نسبت به آنها آسیب دیده است. محافظت می کند. در نتیجه، عدسک آبی مهندسی‌شده، روغن را به ۱۰ درصد از زیست‌توده خود انباشته می‌کند که طبق گزارش‌ها، ۱۰۰ برابر همتای وحشی این گیاه است.
تحقیقات کنونی در بررسی روش‌هایی برای پرورش عدسک آبی و استخراج روغن از آن در تحقیقات تجاری هستند.
این پژوهش توسط پژوهشگر ملی دانش‌آزمایشگاه بروکهیون (BNL) وابسته به «وزارت انرژی آمریکا» (DOE) و «آزمگاه کلد اسپرینگ هاربر» (CSHL) نیویورک انجام شد. آنها کار خود را با یک نوع موجود از عدسک آبی به نام “Lemna japonica” آغاز کردند و ژن‌های بسیاری را برای تولید و ذخیره روغن در گیاهان دیگر یافتند، به آن اضافه کردند.
دانش‌آموزان آمریکایی با مهندسی ژنتیک یک گیاه سعی کرده‌اند آن را به یک منبع پایدار برای تامین سوخت زیستی تبدیل کنند.
“جان شنکلین” (John Shanklin)، آزمایشگاه بیوشیمی‌دان ملی بروکهیون و پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: افزودن این پروموتر، ژن‌کننده‌ها را خاموش می‌کند تا زمانی که القاکننده را اضافه کنیم. القا کننده به گیاهان امکان می دهد تا پیش از این که اسید چرب یا روغن را فعال کنیم، رشد طبیعی داشته باشد.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، گیاهانی مانند ذرت و سویا منابع اصلی سوخت زیستی هستند، اما در زمین‌هایی رشد می‌کنند که می‌توان از آنها برای پرورش محصولات غذایی استفاده کرد. دانشمند آمریکایی با نظر گرفتن این مشکل، موسوم به “عدسک آبی” (Duckweed) تولید کننده روغن را مهندسی ژنتیک کرده‌اند تا گیاه در رشد کند.
بازدهی روغن این گیاه مهندسی‌شده نیز هفت برابر بیشتر از دانه سویا است. محصولات عدسک آبی بر خلاف سویا، زمین کشاورزی را اشغال نمی‌کنند زیرا در حوضچه‌ها یا ظروف بزرگ رشد می‌کنند. نظر علم این است که عدسک آبی را می‌توان در رواناب سطحی‌های مایعات پرورش خوک و طیور پرورش داد تا این گیاهان با بیرون کشیدن مواد مغذی از آب، به پاکسازی آنها کمک کنند.
نتایج این پژوهش، در “مجله بیوتکنولوژی گیاهی” به چاپ رسید.
انتهای پیام
چالش پیش رو این است که معمولاً ژنی که تولید اسیدهای چرب را می‌کند، رشد گیاه را نیز می‌کند. برای دور زدن این مشکل، ژن‌های تحریک‌کننده را با ژن‌های دیگری به نام «پروموتر» (پروفورتر) جفت کردند که دومی با افزودن یک ماده شیمیایی خاص به آب فعال می‌شود.