حتی دانش باتجربه در مورد دهانه‌ها، لبه‌های جدید را نمی‌بینند. «گوردون اوسینسکی» (گوردون اوسینسکی)، دانشمند سیاره‌شناسی «دانشگاه وسترن» (دانشگاه غربی) گفت: این ویژگی‌ها به قدری ظریف هستند که فکر نمی‌کنم بتوانند آنها را با ساختاری بزرگ نامید.
گاروین و همکارانش با استفاده از کاتالوگ از تصاویر ماهواره‌ای با نمای بالا، حلقه‌های بزرگی را در اطراف سه دهانه برخوردی و یک دهانه احتمالی با قدمت یک میلیون سال یا کمتر شناسایی کردند. از نظر گاروین، حلقه‌ها نشان می‌دهند که دهانه‌ها ده‌ها دورتر هستند و رویدادهای خشونت‌آمیزتری را نسبت به آنچه پیشتر تصور می‌کنند، به همراه دارند.
بدون انجام بررسی میدانی برای پشتیبانی از نتایج، پژوهشگران در مورد دیره‌هایی که گاروین و همکارانش روی نقشه‌ها ترسیم کرده‌اند، محتاط هستند. «بیل بوتکه»(Bill Bottke)، پژوهشگر «موسسه تحقیقات جنوب غربی»(SwRI) گفت: «من شک دارم و می‌خواهم پیش از این که باور کنم، چیزهای بیشتری را ببینم.
در هر حال، گاروین فکر نمی‌کند که پس از یک میلیون سال فرسایش، برجستگی از میزان قابل مشاهده است. او معتقد است که حلقه‌ها نشان می‌دهنده‌های بزرگ روی زمین به دلیل فرسایش بالا، ساختارهای متفاوتی نسبت به سایر نقاط منظومه شمسی دارند. وی افزود: همه چیز روی زمین به هم میریزد. BHE وهه واتی برسی
جانسون گفت: با توجه به خطرات احتمالی، این یک فرضیه است که نمی‌توانم آن را آزمایش کنم. ما به آنجایم، زمین‌شناسی منطقه را بررسی کنیم و باید بیشتر را به دست بیاوریم.
به گزارش ایسنا و به نقل از سایت، شانس بقای بشریت در وهله اول، در یک خلاصه می‌شود و آن احتمال برخورد یک سنگ فضایی غول‌پیکر به زمین است که شاید سرنوشت دایناسورها را برای ما رقم بزند. یکی از راه‌های امان ماندن از این خطر، بررسی اندازه دهانه‌های بزرگ است که در زمین شکل گرفته است. «جیمز گاروین» (جیمز گاروین)، دانشمند ارشد «مرکز پرواز فضای گادرد» (GSFC) ناسا گفت: پژوهش جدید ما نشان می‌دهد سیارک‌ها بزرگتر از چیزی هستند که پیشتر تصور می‌شوند و این معناست که زمین را بیشتر در معرض خطر قرار دادن شدید قرار دهد. دارد.
این پژوهش از یک پایگاه حاوی تصاویر ماهواره‌ای با نمای بالا کمک گرفته شده است که شرکت «پلنت» (Planet) آنها را فراهم کرده است. گاروین و همکارانش از هزاران تصویر برای ایجاد نقشه‌های سه‌بعدی چهار دهانه استفاده کردند. افزودن دو لیزر اندازه‌گیری ارتفاع که ناسا در مدار کار گذاشته شده است، نقشه‌هایی با وضوح چهار متر را در اختیار آنها قرار می‌دهد.
همان طور که خود گاروین اعتراف می‌کند، این یک ادعای خارق‌العاده است. وی افزود: ما چیزی را ثابت نکرده ایم.
«آنا لوسیاک» (Anna Łosiak)، پژوهشگر «آکادمی علوم لهستان» (Polish Academy of Sciences) شک دارد که ویژگی‌های حلقه‌مانند شناسایی‌شده توسط گروه گاروین، واقعا لبه‌های دهانه است. لوسیاک گفت: اگر این طور باشد، شرایط خیلی ترسناک خواهد بود زیرا ما در واقع نمی‌فهمیم چه اتفاقی می‌افتد و این که سنگ‌های فضایی بسیاری وجود دارند که ممکن است بیایند و زمین را هم بریزند.
از آنجایی که آب و باد به سرعت دهانه‌های روی زمین را پاک می‌کنند، پژوهشگران میزان برخورد را با اندازه و سن دهانه‌های روی ماه تخمین می‌زنند. همچنین اندازه سیارک‌هایی را مطالعه می‌کنند که در نزدیکی زمین می‌چرخند و تأثیرگذاران احتمالی آینده هستند. پژوهشگران با استفاده از این دو روش تخمین می‌زنند که یک سیارک یا دنباله‌دار با عرض یک کیلومتر یا بیشتر، هر ۶۰۰ هزار تا ۷۰۰ هزار سال ممکن است به سیاره ما برخورد کند. بوتکه گفت: با وجود این، پژوهش جدید نشان می دهد که تنها در میلیون ها سال گذشته، به اندازه چهار کیلومتر به قاره ها برخورد کرده اند و با توجه به این که دو سوم سیاره ما با آب پوشانده شده، می گویم که در مجموع، ده ها هستم. با زمین رخ داده است.
سیارک‌ها بزرگتر از چیزی هستند که پیشتر تصور می‌شوند و این بدان معناست که در معرض خطرات شدید زمین قرار دارد.
جانسون معتقدان کرد که برای اعتبار بخشیدن به نتایج، گروه باید بیشتر را جمع آوری کند. نخست، در تغییرات اقلیمی ناشی از تأثیراتی تحقیق است که به ادعای گاروین آن قدر بزرگ شده است که اثر خود را در هسته‌های یخی یا رسوبات اقیانوس‌ها یا دریاچه‌ها به جا گذاشته است. دوم این که پژوهشگران باید محل حلقه‌ها را ببینند تا سنگ‌های تغییر شکل یافته‌ها و تغییرات گرانشی را که نشان‌دهنده لبه دهانه واقعی هستند، جستجو کنند.
انتهای پیام
