به گزارش ایسنا و به نقل از سایتک دیلی، ستارهای را با دو برابر خورشید بگیرید و آن را با فشردن، به اندازه منهتن نیویورک برسانید. نتیجه، یک ستاره نوترونی خواهد بود. ستاره نوترونی، یکی از متراکمترین اجراهاست که در کیهان میشود. چگالی ستارههای نوترونی از چگالی هر مادهای که به طور طبیعی روی زمین یافت میشود، دهها تریلیون بیشتر است. ستارههای نوترونی به خودی خود اجرا میشوند، اما چگالی این ستارهها میتوانند آنها را تحت شرایطی قرار دهند که هرگز روی زمین بازتولید نمیشوند، به آزمایشگاهی برای بررسیهای اساسی فیزیک هستهای تبدیل میشوند.
به دلیل این شرایط عجیب و غریب، هنوز نمیدانند که ستارههای نوترونی دقیقاً از چه چیزی ساخته شدهاند. پاسخ دادن به این پرسش، هدف اصلی پژوهش اخترفیزیک مدرن است. بخشهایی از این پازل که دامنه احتمالها را محدود میکند، توسط دو پژوهشگر در “موسسه مطالعات پیشرفته” (IAS) آمریکا کشف شده است. این دو پژوهشگر، «کارولین رایتل» (Carolyn Raithel)، عضو دانشکده علوم طبیعی و «الیاس موست» (Elias Most) هستند.
در حالت ایدهآل، اخترفیزیکدانان دوست دارند درون این اجرام عجیب و غریب نگاه کنند، اما این ستارهها آنقدر کوچک و دور هستند که نمیتوان از آنها با تلسکوپهای استاندارد تصویربرداری کرد. پژوهشگران در عوض برای محاسبه “معادله حالت” (EoS)، برای خواص غیرمستقیمی مانند جرم و شعاع یک ستاره نوترونی تکیه میشوند که میتوانند به اندازهگیری آنها بپردازند. در هر حال، مشکل اینجاست که اندازه گیری دقیق شعاع یک ستاره نوترونی بسیار است. یک جایگزین امیدوارکننده برای مشاهده آینده، استفاده از کمیتی به نام «فرکانس حملی اوج» (f2) در جای خود است.
پیشتر انتظار میرفت که فرکانسی اوج، یک نماینده معقول برای شعاع باشد، زیرا بر این باورند که یک موضوع مستقیم بین آنها وجود دارد، اما موضوع رایتل و مستعد نشان میدهد که این همیشه درست نیست. آنها معتقدند که معیاره حالت، مانند حل کردن یک چیز ساده در مورد وتر. در عوض، بیشتر شبیه به بزرگترین ضلع یک مثلث نامنظم است. در اینجا، محاسبهکننده به اطلاعات سوم نیز نیاز دارد که زاویهای بین دو ضلع کوتاهتر باشد.
این پژوهش در “The Astrophysical Journal Letters” به چاپ رسید.
موست گفت: حداقل در اصل، فرکانس میتوان اوج را از روی نشانههای گرانشی ساطعشده توسط بقایای متزلزل دو ستاره نوترونی ادغام شده است.
انتهای پیام