یک قابل توجه است
پژوهشگران در مرحله بعد، همین روش را برای موشهایی که از نظر ژنتیکی برای مدلسازی بیماری آلزایمر اصلاح شد، انجام دادند. آنها دریافتند که پاسخ به انسولین در سد خونی مغز ناکارآمد است و گیرنده انسولین را در این موشهای بیماران فعال نمیکند. بنابراین هم در انسان و هم در جوندگان مبتلا به آلزایمر، دریافت کننده انسولین مغز برای پاسخ دادن به انسولین خون مختل می شود.
با وجود این، پژوهشگران هنوز نمیدانند که چه نوع سلول و مکانیسمهایی در عملکرد یا عدم عملکرد انسولین در مغز نقش دارند. میزان بیشتر انسولین، توسط پانکراس تولید میشود و به جریان خون راه مییابد. بنابراین، انسولین برای تأثیر بر مغز، ابتدا باید با سد خونی مغز و سلولهای اندوتلیال آن را داشته باشد که با خون در تماس هستند و میتوانند انسولین را از طریق گیرندهها جذب کنند.
انسولین، یک نیاز برای زندگی است که بیشتر دلیل آن بر تنظیم قند خون است و یک نیاز به درمان دارویی به شمار میرود. پژوهشگران در دهههای اخیر، ناهنجاریهای درمانی و متابولیک را در بخشهای قابل توجهی از بیماران به گزارش زوال عقل دادهاند.
آنها دریافتند که گیرنده انسولین قرار گرفتن در رگهای کوچک و فراوانی این گیرنده، در بیماران مبتلا به آلزایمر کاهش مییابد. این کاهش میتواند از دست رفتن پاسخ به انسولین در مغز مبتلا به آلزایمر شود.
انسولین و مغز
بیماریهای تخریبکننده عصبی با «پروتئینوپاتی» (پروتئینوپاتی) مشخص میشوند. پرورش دهندهها، تجمع غیرطبیعیها در مغز است که عملکرد نورونها را مختل میکند. درمانترین روش درمانی مورد بررسی برای توسعه داروهای آلزایمر، تلاش برای کاهش پپتید آمیلید بتا و تاو در نورونها است.
گیرنده انسولین و آلزایمر
نخست این که میتوانم از درمانهایی استفاده کنم که نیازی به عبور از سد خونی مغز ندارد زیرا در این روش، سلولهای خودی اندوتلیال به هدف درمانی تبدیل میشوند. دوم، تغییر مصرف است که از درمان فوقالعادهای که قبل از درمان با درمان و چاقی درمان میشود، برای درمان آلزایمر میکند.
پژوهشگران به منظور اندازهگیری میزان گیرندههای انسولین در مغز، بررسیهایی را مستقیماً در بافتهای انسانی انجام دادند. این نمونهها از هزاران نفر گرفته شدهاند که با اهدای مغز خود از مرگ گرفتهاند. این گروه پژوهشی از طریق مشارکت با پژوهشگران «دانشگاه راش» (دانشگاه راش) در نمونههای یافت شده از شیکاگو.
گروهی از متخصصان بیماریهای عصبی در کانادا، پژوهشی را در دلیل مقاومت به انسولین در بیماران مبتلا به مغز به آلزایمر انجام دادند.
پژوهشگران منتظر راه حل دارویی برای درمان آلزایمر هستند اما همه ما میتوانیم روشهای پیشگیرانهای را به کار ببریم که همه به خوبی آنها را میشناسیم. این روشها شامل رعایت یک رژیم غذایی سالم همراه با ورزشهای مکر جسمی و ذهنی هستند.
«فردریک کالن» (Frederic Calon)، «مانون لکلرک» (Manon Leclerc) و «وینسنت اموند» (Vincent Emond)، متخصصان بیماریهای عصبی «دانشگاه لاوال» (Université Laval) در کانادا، پژوهشی را در مورد اختلال عملکرد گیرندههای انسولین در کانادا. بیماری آلزایمر انجام شد.
اختلال در عملکرد گیرنده انسولین
باید به خاطر داشته باشید که داروهای معدودی که در حال انجام هستند، تنها یک بهبود درمان را در علائم بیماری ایجاد میکنند. مبارزه با مقاومت نسبت به انسولین در مغز، شکستن دور باطل نوروپاتولوژی و تشخیص بیماری را میکند و پیشروی میکند.
به گزارش ایسنا و به نقل از نوروساینس نیوز، با بالا رفتن سن جمعیت، تعداد افراد مبتلا به بیماریهای عصبی مانند بیماری آلزایمر افزایش مییابد. این بیماران، با آنها مقابله میکنند. روند این بیماری چندین سال طول میکشد و علاوه بر بیمار، اعضای خانواده او را نیز درمان میکند.
انتهای پیام
پژوهشگران به منظور کنترل تجربیات تجربی و بررسی پاسخ گیرنده انسولین، فرضیههای خود را روی موشها آزمایش کردند. روش «پرفیوژن مغزی»(Cerebral perfusion) درجا شامل تزریق مستقیم انسولین به شریان کاروتید واقع در گردن است تا دارو به طور کامل به مغز برسد. پژوهشگران دریافتند که انسولین در گردش، گیرنده های واقع در مغزهای کوچک را فعال می کند.
قصد دارند برای درک عملکرد انسولین در لایههای پژوهش مغز، به مطالعه مکانیسم رگهای کوچک ادامه دهند. آنها امیدوارند که در آزمایشهای بالینی قرار دادن داروهایی را برای مبارزه با آلزایمر استفاده کنند که از بیماریهای متابولیک خاص مانند هدف میدهند.
به طور کلی پذیرفته شد که انسولین از سد خونی مغز عبور میکند تا به سلولهایی مانند نورونهای واقع در قسمتهای عمیقتر بافت مغز میرسد، اما نتایج این پژوهش نشان میدهد میزان مغز را میکند که از مغز خونی عبور میکند، کم است. بنابراین، این مشاهدات را میتوان دید که بیشتر انسولین پیش از این که روی مغز اثر بگذارد، باید با سلولهای خونی مغز مغز باشد.
وقتی سلولهای اندوتلیال مغز بیمار میشوند، با هم میخورند. جستجوی مغز میکند تا مواد مورد نیاز خود را به جریان خون بازگرداند و موادی را که ممکن است به آن آسیب برسانند، رد کند. بنابراین، مغز و سایر اندامهای بدن در ارتباط دائمی با هم هستند.
داروها برای رسیدن به خون خود، ابتدا باید از سدی مغز عبور کنند و از خون به مغز برسند. سلولهای اندوتلیال، سلولهایی هستند که ریزترین رگهای خونی مغز را میپوشانند و بین خون و مغز را تنظیم میکنند. ترکیبی را حفظ میکنند که امکان دسترسی به مولکولهای مورد نیاز مانند گلوکز را فراهم میکند اما از جمله داروهای جدید و بسیار پرطرفدار «لیکانمب» (lecanemab) را محدود میکند.
پژوهشهای پژوهشی آلزایمر در حال حاضر بررویهایی ارائه شدهاند که برای رسیدن به هدف درمانی خود که نورونها هستند، ابتدا باید از مغز خونی عبور کنند که از آنها عبور میکند. پژوهشگران با هدف قرار دادن اختلال متابولیک مغز، یک جایگزین تحقیقاتی را پیشنهاد کردهاند که دو مزیت عمده دارد.
چندین نوع دو که در مراحل بعدی با مقاومت نسبت به انسولین مشخص میشود، یک عامل خطر اصلی برای بیماری آلزایمر است. شواهدی وجود دارد که نشان میدهد مغز مبتلا به آلزایمر کمتر به انسولین پاسخ میدهد. در مقابل، برخی از پژوهشها نشان دادند که انسولین میتواند حافظه را بهبود بخشد و همین موضوع را به توسعه آزمایشهای بالینی در مورد تأثیر انسولین بر بیماری آلزایمر انجام داده است.
در مجموع، نتایج این پژوهش نشان میدهند که تغییرات در تعداد، ساختار و عملکرد گیرندههای انسولین سلولهای اندوتلیال سدی مغز ممکن است به مقاومت نسبت به انسولین در بیماران مبتلا به آلزایمر منجر شود.
بررسی هنوز پایان نیافته است