در هر حال، مناقشه به این زودی‌ها از بین نمی‌رود. «آوی لوب» (Avi Loeb)، اخترشناس «دانشگاه هاروارد» که باور اوموآموآ ممکن است ساخته بیگانگان باشد، به سرعت با مقاله جدید مخالفت کرد. لوب در یک ایمیل نوشت: نویسندگان مقاله جدید ادعا می‌کنند که این یک دنبالهدار از یخ آب بوده است. حتی اگر ما دم دنبالهدار را ندیده باشیم. این توضیح مثل این است که بگوییم فیل، گورخری بدون خط است.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیویورک تایمز، ستاره‌شناسان در سال ۲۰۱۷، جرمی را در هاوایی یافتند که آنها را «اوموآموآ»(Oumuamua) نامیدند و همیشه درباره ماهیت آن بحث می‌کردند.
برگنرهایی که بررسی‌های آزمایشگاهی در دهه ۱۹۷۰ نشان می‌دهند، وقتی یخ با ذرات پرانرژی برخورد می‌کند، مولکول‌های آن می‌توانند از هم جدا شوند و حباب‌های کوچکی از گاز هیدروژن را در عمق متری یخ به دام بیندازند. برگنر: دنباله‌داری که در فضای میان‌ستاره‌ای حرکت می‌کند، بر اساس تشعشعات کیهانی حرارت می‌بیند و در نتیجه این فرآیند، هیدروژن تشکیل می‌شود.
دو ستاره شناس اخیراً در مورد بازدیدکننده میان‌ستاره‌های سال ۲۰۱۷، توضیحی را ارائه کرده‌اند که به طور شگفت‌آوری ساده است.
اوموآموآ در ابتدا به عنوان یک سیارک در نظر گرفته شد زیرا هیچ نشانه‌ای را از جرقه زدن و درخشش معمول دنباله‌دارها به نمایش نمی‌گذارد. ستاره‌های دنبالهدار وقتی با نور خورشید گرم می‌شوند، فواره‌هایی از بخار، دی‌اکسید کربن و غبار ساطع می‌شوند که دنباله‌های درخشان را همراهی می‌کنند، اما هیچ چیز از گاز یا گرد و غبار در اطراف این جرم جدید وجود ندارد.
برگنر به این موضوع فکر می‌کند که آیا گاز هیدروژن مولکولی که سبک‌ترین، فراوان‌ترین و فرارترین عنصر در جهان است، می‌تواند مسئول حرکت دنبالهدار باشد یا خیر. پرسش این بود که گاز از کجا می‌آید.
همیشه در مورد این بازدیدکننده عجیب وجود دارد. از جمله ای که آیا یک فضای فضایی بیگانه، یک سیارک میان‌ستاره‌های سرگردان یا یک دنبالهدار عجیب از یک خورشید دیگر است.
امروز دو ستاره‌شناس، ساده‌ای را برای رفتار اوموآموآموآو یافته‌ها توضیح می‌دهد. به گفته، این یک دنبالهدار بوده است که توسط ناچیزی گاز هیدروژن که از یک هسته یخی فوران می‌کرد، به حرکت درآمده است.
انتهای پیام
این پژوهش، در مجله «Nature» به چاپ رسید.
«کارن میچ» (Karen Meech)، کارشناس دنبالهدار در مؤسسه دانشگاه «دانشگاه هاوایی» (University of Hawaii) که اوموآموآ را به طور خلاصه مطالعه کرده است، این مقاله را بسیار جالب خواند. میچ در یک ایمیل نوشت: من حاضر نیستم بگویم که این، بحث را حل می‌کند اما بسیار قابل قبول است و اگر جرم دیگری شبیه اوموآموآ کشف شود، تمام این مدل‌ها و توضیحات می‌توانند راهنمایی‌های زیادی را برای مشاهدات ارائه دهند. من از این که چقدر کار برای توضیح دادن این کار انجام شده است، شگفت‌زده‌شده‌ام. تلاش خلاقانه برای به دست آوردن بهترین درک ممکن است گرفته شود.
وی افزود: یخ آب به شکل «آمورف» (آمورف) دارای کیسه‌هایی در ساختار خود است که می‌توان مولکول‌های فرار را در آنها به دام انداخت. همان طور که یخ گرم می شود، به ساختاری باثبات تر و متمرکز تبدیل می شود. این روند به فروپاشی حفره‌ها و تشکیل کانال‌هایی در یخ می‌انجامد که از طریق آنها، گاز به دام‌افتاده نمی‌تواند باقی بماند.
ستاره‌شناسانی مانند سلیگمن و همکارانش در سال‌های اخیر، دنباله‌دارهای تاریک‌های بسیاری را مشاهده کرده‌اند. این اجرام کوچک، شتابی از خود نشان می‌دهند، اما بدون دنباله‌روی قابل مشاهده هستند. برگنر گفت: احتمالاً فوران‌های هیدروژنی در همه موارد مربوطه اما نشان می‌دهند که در مورد ماهیت اجرام کوچک منظومه شمسی، نکات بسیار مهم برای درک وجود دارد.
برگنر و سلیگمن به عنوان دانشجویان مقطع فوق دکتری در «دانشگاه شیکاگو»(UChicago)، همکاری را در یافتن یک پاسخ برای معمای اوموآموآ آغاز کردند. سلیگمن گفت: ما هرگز دنباله‌داری را در منظومه شمسی ندیده بودیم که دنباله‌ای از غبار نبود. بنابراین، شتاب غیر گرانشی آن واقعا عجیب بود.
تلسکوپ‌ها فقط یک نقطه در حال چرخش را دیدند که در راه بازگشت به تاریکی میان‌ستاره‌ای بود. ستاره‌شناسان دریافتند که این جرم، مایل به قرمز و به شکل سیگار یا پنکیک است و شاید چند صد متر طول داشته باشد. تمام دنباله‌دارهای مشاهده‌شده در منظومه شمسی ما تا به امروز، از حدود نیم مایل تا صدها مایل وسعت داشته‌اند. دنبالهدار هالی حدود هفت مایل عرض دارد.
«جنیفر برگنر» (جنیفر برگنر)، اخترشیمی‌دان «دانشگاه کالیفرنیا، برکلی» (UC Berkeley) و «داریل سلیگمن» (Darryl Seligman)، پژوهشگر «دانشگاه کرنل» (Cornell University)، در مقاله‌های نوشتاری: این مکانیسم می‌تواند از ویژگی‌های آن باشد. عجیب اوموآموآ را توضیح دهد. توضیح ما از این موضوع پشتیبانی می‌کند که اوموآموآ به عنوان یک یادگار از یک خرده‌سیاره، شاهت زیادی به دنباله‌دارهای منظومه شمسی دارد.
برگنر ادامه داد: برای یک دنبالهدار با اندازه معمولی، این انتشار گاز ناچیزی خواهد داشت اما از آنجایی که اوموآموآ بسیار کوچک بود، ما فکر می‌کردیم که در واقع، نیروی کافی را برای ایجاد این شتاب تولید می‌کند. هر گرد و غباری در یخ محبوس می‌ماند و خیلی از این نمایش را از دم دنبالهدار بیرون می‌برد.
تجزیه و تحلیل بیشتر نشان داد که چیزی باعث می‌شود تا اوموآموآ خروج از منظومه شمسی، سرعت خود را افزایش دهد و دانش را با یک معمای جالب روبه‌رو کرد.
سلیگمن در بیانیه‌ای که توسط دانشگاه کالیفرنیا، برکلی منتشر شد، گفت: زیبایی ایده جنیفر است که دقیقاً همان چیزی است که می‌گوید که برای دنباله‌دارهای میان‌ستاره‌ای رخ می‌دهد. ما همه ایده‌ها از جمله کوه‌های یخ هیدروژنی و نظریات دیوانه‌کننده دیگر را می‌گفتیم اما این ساده‌ترین توضیح است.