در حال حاضر، مواد مغذی از خشکی از رودخانهها به اقیانوسها هدایت میشوند تا پلانکتونها را بارور کنند. گروه پژوهشی ایده درخشانی دارد که این فرآیند را یک قدم جلوتر ببرند به حذف CO2 علاوه بر آن از طریق اقیانوس کمک کند.
پژوهشگران ۱۲۳ مطالعه را برای یافتن چندین ماده غیر سمی فلزی-اکسیژنی که میتوان به شکل ایمن رشد پلانکتونها افزایش داد، بررسی کرد و برنامهریزی کرد که از آنها در پژوهشهای خود استفاده کردند. این مواد، پایدار، فراوان و در دسترس هستند و برای استفاده به عنوان کودهای پلانکتون گزینه های مناسبی هستند.
فناوریهای جدید همیشه در حال ظهور هستند، اما به نظر میرسد هیچ یک از آنها راهحلی را که به شدت به آن نیاز دارند، با خود همراه ندارند.
آنها از طریق یک تحقیق دقیق و کامل دریافت میکنند که ترکیبات دیگری را از مواد با مهندسی دقیق میتوان به طور مستقیم در اقیانوسها بارور کرد و فیتوپلانکتونها را به عنوان یک مخزن کربن عامل و کربن را در بیشتر بمکند تبدیل کرد.
به عنوان مثال یک منطقه خاص ممکن است بیشترین سود را از ذرات بر آهن ببرد، در حالی که سایر مناطق ممکن است ذرات بر سیلیکون را سودمندتر بدانند. اما چیزی که مهمتر از هر چیز است، این است که تمام این مواد، غیر سمی هستند.
انتهای پیام
منبع
هوچلا میگوید: در این مرحله، زمان بسیار مهم است. برای مبارزه با افزایش دما، باید سطح CO را در جهانی به سرعت کاهش داد. بررسی همه گزینهها از جمله استفاده از اقیانوسها بهعنوان مخزن CO2، بهترین شانس را برای خنک کردن سیاره به ما میدهد.
زمان مهم است
اکنون یک گروه پژوهشی بینالمللی به رهبری مایکل هوچلا از آزمایشگاه ملی شمال غرب اقیانوس آرام به دنبال کمک گرفتن از برخی از کوچکترین ساکنان سیاره ما یعنی پلانکتونها برای حل این معمای دیرینه است.
پژوهشگران استدلال میکنند که نانوذرات مهندسی شده را میدهند. آنها با کنترلکنندههای کنترل پذیر هستند و میتوان آنها را به طور خاص برای محیطهای مختلف اقیانوسی طراحی کرد و همچنین میتوان آنها را برای نیازهای محیطهای اقیانوسی خاص تنظیم کرد.
از پلانکتون های استفاده از اقیانوس
به گزارش ایسنا و به نقل از آیای، شکی نیست نیاز فوری به حذف کربن دی که از محیط زیست زمین داریم. اما نحوه دستیابی به این وظیفه، جامعه علمی را گیج کرده است.
گیاهان قصد دارند کربن دی اکسید را در اعماق اقیانوس دفن کنند تا به محیط زیست کمک کنند، چرا که پلانکتونها میتوانند آن را در بیشتر بمکند.
هوچلا میگوید: ایده این است که فرآیندهای موجود را تقویت کنیم. انسانها برای قرنها زمین را برور کرده اند تا محصولات کشاورزی تولید کنند. الان ما می
زمانی که فیتوپلانکتونها میمیرند، به اعماق اقیانوس فرو میروند و کربن را با خود به عمق دریا میبرند. استدلالگران میتوانند این پیشنهاد را به روش طبیعی را تسریع میکنند و پژوهش را به شکلی کار حذف میکند و میتواند آن را برای هزاران سال از حذف کند.
البته در حال حاضر این کار ادامه یک چالش است، زیرا ایجاد و توزیع ذرات مختلف بسیار گران است. با این حال، نتایج حاصل از این آزمایشها به اندازه کافی میتواند باشد که این کار را انجام دهد.
هوچلا و همکارانش در حال حاضر امکان استفاده از پلانکتونهای اقیانوسی را برای ذخیره کربن دی اکسید در کف اقیانوسهای زمین دارند. آنها با تغذیه فیتوپلانکتونها که گیاهان میکروسکوپی هستند که بخش مهمی از اکوسیستم اقیانوس را تشکیل میدهند، برای جذب و جذب کربن دی اکسید توسط آنها به این امر دست مییابند.
این مقاله تحلیلی در مجله “نیچر نانوتکنولوژی” (Nature Nanotechnology) منتشر شده است.