دانش «دانشگاه راچستر» در مقاله امروز، یک ایده علمی-تخیلی را برای سکونت انسان در فضا ارائه کرده است.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، ایده‌های ایده‌ای پیشنهاد کرده‌اند که شاید عجیب‌ترین مفهومی باشد که برای سکونت در فضا ارائه شود. این ایده، زندگی در سیارکها است.
دانش «دانشگاه راچستر» (U of R) در مقاله‌های پیشنهادی جدید ارائه کرده است که یک سیارک را به صورت توخالی درآوریم، چرخش آن را برای ایجاد جاذبه‌های مصنوعی تولید و آن را با ساخت‌وسازها انجام دهیم. آنها می‌گویند که پوشاندن سیارک را در یک کیسه مشبک و پذیرفته‌شده ساخته‌شده از نانوالیاف کربن، مانع شکستن آن در حین چرخش خواهد شد.
این گروه پژوهشی اعتراف کرده است که مفهوم آنها به شدت نظری است و به ظرفیت‌های مهندسی که در حال حاضر وجود ندارد، نیاز خواهد داشت.
«آدام فرانک» (آدام فرانک)، از پژوهشگران این پروژه گفت: مقاله ما در مرز علم و داستان علمی-تخیلی قرار دارد. ما از یک ایده علمی-تخیلی استفاده می‌کنیم که در برنامه‌های تلویزیونی مانند مجموعه «The Expanse» بسیار محبوب است و برای توسعه آن، مسیری را برای استفاده از یک سیارک به منظور ساخت شهری در فضای ارائه می‌دهیم.
وی افزود: “براساس محاسبات ما، یک سیارک با قطر 300 متر می‌تواند به یک فضای زیستگاهی استوانه‌ای با حدود 22 مایل مربع مساحت تبدیل شود.
استوانه اونیل
این گروه پژوهشی، از مفهوم «استوانه اونیل» (O’Neill cylinders) الهام گرفته‌اند. استوانه اونیل، مفهومی برای سکونت در فضا است که در سال ۱۹۷۶ توسط «جرارد اونیل»(Gerard O’Neill)، فیزیکدان آمریکایی پیشنهاد شد.
این کلان‌شهرهای فضایی در حال چرخش، از دو استوانه به هم متصل می‌شوند که در جهت مخالف می‌چرخند. استوانه‌ها به اندازه‌های سریع می‌چرخند که می‌توانند گرانش‌های مصنوعی را روی سطح داخلی خود ایجاد کنند، اما به اندازه‌های هم آهسته می‌چرخند که افراد ساکن در آنها به حرکت‌های بیماری می‌پردازند، می‌شوند.
میلیاردرهایی مانند «جف بزوس» (جف بزوس) و «ایلان ماسک» (Elon Musk) که به ترتیب مالک شرکت‌های «بلو اوریجین» (Blue Origin) و «اسپیس ایکس» (SpaceX) هستند، در چشم‌انداز خود برای زیستگاه‌های فضای آینده. به استوانه های اونیل اشاره کرده اند.
در هر حال، پژوهشگران دانشگاه راچستر می‌گویند که ساختن تجهیزات لازم از زمین به فضا، بسیار مشکل و پرهزینه خواهد بود. آنها در مقاله خود نوشتند: پیشنهاد ما از نظر مهندسی می‌تواند کم‌زینه‌تر و پیچیده‌تر از ساخت یک زیستگاه کلاسیک اونیل باشد.
بنابراین، این گروه پژوهشی به سیارکها روی آوردند. سیارکها، اجرام سنگی هستند که به دور خورشید می‌چرخند و باقی مانده‌اند از شکل‌گیری منظومه شمسی در حدود ۴.۶ میلیارد سال پیش به شماره می‌روند. تخمین می‌زنند که تنها در منظومه شمسی ما حدود ۱۰۰۰ سیارک بزرگ‌تر از یک مایل وجود دارد.
پژوهشی که در سال 2019 توسط «توماس مایندل» (Thomas Maindl) در «دانشگاه وین» (University of Vienna) انجام شد، نشان داد که یک سیارک توخالی با یک حفره استوانه‌ای مرکزی می‌تواند در حوزه خود بچرخد تا به گرانش مصنوعی مشابه گرانش شود. زمین برسد.
اما این مقاله، یک مشکل احتمالی را در نظر نگرفته است. مشکل این است که سیارک های توخالی به اندازه کافی قوی نخواهند بود. بنابراین ممکن است در حین چرخش ترک بردند و بشکنند. بیشتر سیارکها حتی صخره‌های جامد، بلکه توده‌های قلوه سنگ هستند. یعنی خوشه‌هایی از تخته‌سنگ‌های سست، سنگ‌ها و شن‌ها که توسط گرانش متقابل ضعیف در کنار هم قرار گرفته‌اند.
به همین دلیل این پژوهش جدید، ایده پوشاندن سیارک را در یک کیسه مشبک منعطف از جنس نانوالی کربنی فوق سبک و با استحکام بالا پیشنهاد می‌کند. نانوالیاف کربنی، لوله‌های ساخته‌شده از کربن هستند که هر کدام فقط چند اتم قطر دارند. کیسه، کل توده در حال چرخش سیارک و زیستگاه درون آن را می‌پوشاند و از آن پشتیبانی می‌کند و در عین حال، وزن خود را در حین چرخش می‌کند.
پوشش نانوالیاف کربنی، شامل پنل‌های خورشیدی است که انرژی زیستگاه را تامین می‌کند. می‌گویند که لایه بیرونی سیارک، یک سپر طبیعی را در برابر تشعشعات مرگبار خورشید ایجاد می‌کند.
علاوه بر این، زیستگاهی که روی یک سیارک ساخته می‌شود، پیامدهایی را نیز برای حمل و نقل میان‌سیاره‌های دارد. این بدان معناست که سیارک می‌تواند به عنوان یک فرودگاه فضایی عمل کند.
فرانک در مصاحبه با دیلی میل گفت که چرخش سیارک برای ایجاد گرانش مصنوعی، با استفاده از موشک‌ها انجام می‌شود.
این گروه پژوهشی هنوز سیارک مناسبی را برای اجرای پروژه خود شناسایی کرده اند.
نجات یافتن از انقراض
تسلط یافتن بر بخش‌هایی از فضا و قابل سکونت کردن آنها ممکن است تنها راه نجات انسانها از انقراض نهایی در زمین باشد.
انسانها در آینده ممکن است زمین را به طور کامل جبران کنند یا به آتش کشیدن آن از طریق انتشار گازهای گلخانه‌ای خراب کنند.
مقالات در مقاله خود نوشتند: اگر انسان قرار است واقعاً به یک موقعیت مکانی تبدیل شود، باید مکان‌هایی را برای زندگی و کار کردن داشته باشند. یک مقاله ما به وضوح بر ساختارهای مهندسی تکیه می‌کند که در حال حاضر نتایجی وجود ندارد که نشان می‌دهند که فیزیک اساسی تبدیل سیارک‌های کوچک به زیستگاه‌های انسانی، امکان پذیر است.
این پژوهش، در مجله «Frontiers in Astronomy and Space Sciences» به چاپ رسید.
استارشیپ
شرکت اسپیس ایکس در حال کار کردن روی موشک «استارشیپ» (Starship) است که روزی انسانها را به ماه و مریخ خواهند برد تا روی آنها زندگی کنند.
مقاله تحقیقاتی سرگرم‌کننده ماسک که در سال ۲۰۱۷ با عنوان «تبدیل کردن انسان به یک گونه چند سیاره‌ای» منتشر شد، چشم‌انداز شرکت او را برای زندگی در مریخ ترسیم می‌کند.
ماسک در این مقاله نوشت: تاریخ به دو جهت خواهد شد. برای این است که ما برای همیشه روی زمین می‌مانیم و سپس، یک رویداد آنقراض نهایی رخ خواهد داد. در جهت دوم این است که به یک مکان فضایی و چندسیاره‌ای تبدیل می‌شود و من امیدوارم که موافق باشید، راه درستی برای رفتن است.
انتهای پیام