ولش گفت: با وب، ما ممکن است ستاره‌هایی را حتی دورتر از ارندل ببینیم، که فوق العاده هیجان انگیز خواهد بود. تا جایی که بتوانیم به عقب بر خواهیم گشت. من دوست دارم ببینم که وب رکورد مسافت ارندل را می‌شکند یا خیر.
بیشتر بخوانید
این ستاره ۸.۲ میلیارد سال از منظومه شمسی ما پیرتر و حداقل ۵۰ برابر جرم خورشید ما را دارد، اما تیم ستاره شناسان مطمئن نیستند که ایرندل فقط یک ستاره است یا در واقع یک جفت ستاره دوتایی. این تیم قصد دارد مشاهدات بعدی را با تلسکوپ فضایی جیمز وب که اخیرا به فضا پرتاب شده انجام دهد.
ولش می‌گوید Earendel آنقدر وجود داشته است که ممکن است مواد اولیه مشابه ستاره‌های اطراف ما را نداشته باشد. مطالعه Earendel پنجره‌ای به عصری از جهان است که ما با آن ناآشنا هستیم، اما به هر آنچه می‌دانیم منجر شد. مثل این است که ما در حال خواندن یک کتاب واقعا جالب بودیم، اما با فصل دوم شروع کردیم و اکنون این فرصت را خواهیم داشت که ببینیم همه چیز چگونه شروع شد.
تلسکوپ فضایی هابل یک کشف قابل توجه دیگر را به میراث خود اضافه کرده است: مشاهده دورترین ستاره‌ای که تاکنون کشف شده است، ستاره‌ای که در یک میلیارد سال پس از انفجار بزرگ شروع به انتشار نور کرد. این ستاره آنقدر دور است که نور آن ۱۲.۹ میلیارد سال طول می‌کشد تا به زمین برسد.
این کشف یک جهش بزرگ از دورترین ستاره‌ای است که تا به حال کشف شده است، در زمانی که جهان حدود ۴ میلیارد سال سن داشت.
ستاره شناس برایان ولش از دانشگاه جانز هاپکینز در بالتیمور و نویسنده اصلی مقاله در بیانیه‌ای گفت: این ستاره بسیار دورتر از دورترین ستاره قبلی بود، ما در ابتدا تقریبا آن را باور نکردیم. مطالعه فوق این پتانسیل را دارد که به اخترشناسان بیشتر در مورد تفاوت ستاره‌های قدیمی با ستاره‌های جدیدتر و جوان‌تر بیاموزد.
جین ریگبی از ناسا، یکی از نویسندگان مقاله، به نشنال جئوگرافیک گفت: «این دورترین ستاره منفرد است که تا به حال دیده‌ایم. این بهترین فرصت ما برای مطالعه این است که یک ستاره منفرد و پرجرم در کیهان اولیه چگونه بوده است».
هابل ستاره WHL۰۱۳۷-LS را با نام مستعار «Earendel» که در انگلیسی باستان به معنی «ستاره صبح» یا «نور در حال طلوع» است، با ترکیبی از ابزار قدرتمند و هم ترازی کیهانی خود مشاهده کرد. جرم یک خوشه کهکشانی عظیم به نام WHL۰۱۳۷-۰۸، فضا را از طریق اثری به نام عدسی گرانشی منحرف کرد. آن بخش منحرف شده از کیهان، نور ستاره دور را بزرگنمایی کرد و هابل در مکان مناسبی قرار گرفت تا نگاهی اجمالی به این پدیده داشته باشد.