هورزمپا در ادامه نوشت: هیچ راه حل جادویی برای حل کردن معمای سفر میان‌ستاره‌ای وجود ندارد. ستارگان و سیارات آنها را در یک منطقه غیرقابل درک قرار گرفته اند. وظیفه نسل ما این است که کار را بفهمد و سپس به آغاز کارپردازد. این میراثی است که ما می‌توانیم برای نسل‌های آینده به جا بگذاریم.
پروژه RIGEL برای فرود آمدن روی یک سیاره فراخورشیدی و کاوش سطح روی آن طراحی شده است، آسان نیست اما این مقاله به وضوح نشان می دهد که چالشی قابل توجه است که این پروژه ارائه می دهد، یکی از محل هایی است که ماموریت باید به زودی آغاز شود. شود.
برنامه این پروژه، بازدید از سیاره‌های در منظومه ستاره تاو نهنگ است که حدود ۱۰ سال نوری با ما فاصله دارد. این احتمالاً نزدیک‌ترین منظومه‌ای است که یک سیاره سنگی معتدل را در بر دارد و سیاره سنگی آن شبیه به زمین یا مریخ است. در هر حال، برای این موضوع به تحقیق نیاز است. چالش مهندسی که در افزایش سرعت فضاپیما وجود دارد نیز بسیار فراتر از حد تصور است. هورزمپا در مقاله خود، از مهندسان می‌خواهد که به سرعت 320 کیلومتر در زمین را مد نظر داشته باشند.
فضاپیمای “نیو هورایزنز” (New Horizons) که با انرژی هسته‌ای کار می‌کند، سریع‌ترین فضاپیمای پرتاب‌شده از زمین است و به سرعت ۱۶ کیلومتر در دست‌ها می‌رسد. نیو هورایزنز در سال ۲۰۱۵ از نزدیک سیاره پلوتو پرواز کرد و اکنون در “کمربند کویپر”(Kuiper Belt) قرار دارد. هورزمپا در مقاله خود نوشته است: دستیابی به این سطح از انرژی نیازمند تحقیق مهندسی مهندسی است. فضاپیما مطمئناً باید فوق‌العاده باشد و احتمالاً باید از ضربه‌ای که از انفجار گرم‌است‌ها برای رسیدن به سرعت‌های باورنکردنی لازم استفاده شود، استفاده شود.
از دیگر چالش‌های مهندسی می‌توان به ساخت سیستم‌های قدرت با قابلیت کارکرد ۱۰ سال و سپری‌های مقاوم در برابر ضرباتی که با سرعت ۲۰۰۰ مایل در حرکت می‌کند، اشاره کرد.
دانشمندان دهها تلسکوپ را روی زمین و در فضایی دارند که می‌توانند سیارات بیگانه را پیدا کنند و حتی آنها را برای یافتن نشانه‌های حیات مورد بررسی قرار دهند. بیشتر این سیارات در اطراف ستارگان کوتوله قرمز کم‌نور و کوچک قرار دارند زیرا فناوری کنونی، مطالعه اجرام اطراف ستاره‌های درخشان مانند خورشید را می‌کند.
یک طرح پیشنهادی برای کشف سیارات بیگانه، فرستادن یک ربات به فضا و کنترل آن بر روی زمین است، اما پژوهشگران معتقدند که این ربات باید برای یک سفر ۱۰۰۰ ساله آماده شود.
در هر حال، این دلیل برای به تعویق انداختن پروژه RIGEL کافی نیست. «فیلیپ هورزمپا» (فیلیپ هورزمپا)، دانشمند سی‌شناسی «کالج لو موین» (کالج LeMoyne)، پاییز امسال مقاله‌ای را منتشر کرد که جزئیات این نماینده بلندپروازانه را شرح می‌داد.
به گفته این مقاله، ماموریت‌های فعلی ناسا می‌توانند به پروژه RIGEL کمک کنند. “برنامه اکتشاف مریخ”(MEP) ناسا می‌تواند مریخ‌نوردهای را برای فرود آمدن روی سطح مریخ توسعه دهد و نیم‌نگاهی به ایجاد مریخ‌نورد مناسب برای کاوش در سطح یک سیاره فراخورشیدی سنگی و جستجوی نشانه‌های حیات در آن باشد. یک مأموریت تمرینی، توسعه فضاپیمایی است که کاملاً مستقل در مریخ عمل کند و آماده‌سازی برای رسیدن به سیارات فراخورشیدی مورد نظر در آینده را ببخشد. برای مأموریت مریخ باید یک فضاپیما وارد مدار شود، محل فرود خود را شناسایی کند، مدار را ترک کند و سپس، یک ورود با سرعت بالا انجام دهد. فضاپیما پس از فرود آمدن، برای چند سال به طور مستقل به کاوش در مریخ می‌پردازد.
به گزارش ایسنا و به نقل از فوربس، یافتن سیارات بیگانه که به دور ستاره‌های دیگر می‌چرخند، آسان است. ستاره‌شناسان تنها در دهه گذشته، بیش از 600 مورد از آنها را پیدا کرده‌اند، اما احتمال می‌دهند که فقط در تعداد بسیار کمی از آنها در نظر گرفته شوند.
تلس‌های فضایی که روی کشف سیارات فراخورشیدی‌های جدید متخصص هستند، می‌توانند تحقیقات خود را با بررسی این موضوع اختصاص دهند که پروژه RIGEL باید کدام سیاره فراخورشیدی را مد نظر داشته باشد. هورزمپا باور دارد که ناسا در هر صورت باید یک طرح اولیه را تا سال ۲۰۲۹ اجرا کند.
هدف بزرگ بعدی در علوم سیاره‌ای این است که یک فضاپیما برای کاوش روی سطح یکی از سیارات بیگانه فرستاده شود. پروژه «RIGEL»، طرحی برای فرستادن یک ربات زمین‌شناس برای سفر به سیاره‌های اطراف یک ستاره شبیه به خورشید است.
با وجود این، یک مشکل کوچک وجود دارد. حتی اگر نزدیک‌ترین ستاره خورشیدمانند که ستاره‌شناسان آن را با نام «تاو نهنگ» (Tau Ceti) می‌شناسند، حدود 1000 سال طول می‌کشد تا یک فضاپیمای مجهز به فناوری فعلی به آن برسد.
وقتی یک کاوشگر در نهایت به سیاره مورد نظر خود برسد، به دنبال نشانه هایی از حیات می شود و سنگ های سیاره را بررسی می کند تا ببیند که چگونه شکل گرفته اند.
آنچه هورزمپا وعده می‌دهد، بسیار شبیه به برنامه «آپولو» (Apollo) در اوایل دهه ۱۹۶۰ است که انسان‌ها را در پایان آن دهه روی ماه فرود آورد اما در چند قرن انجام می‌شود. این تنها راه برای کشف سیارات بیگانه است.
به منظور حفظ امنیت برای ناسا به منظور تماس با فضاپیما نیز یک چالش بزرگ خواهد بود. ارسال یک سیگنال به مریخ، هفت دقیقه طول می‌کشد. هورزمپا این است که ارتباطات لیزری با پهنای باند بالا در نظر گرفته شود. این ارتباطات به زودی در مأموریت «سایکی» (روان) ناسا می‌خواهد که در سال ۲۰۲۶ پرتاب شود. با وجود این، فضاپیمای احتمالاً تنها هر ۲۰ سال یک بار می‌تواند با زمین ارتباط برقرار کند.