جدیدترین داده‌ها نشان می‌دهند که «تکانه» یا «اندازه حرکت» ناشی از برخورد با دیمورفوس، تقریباً ۳.۶ برابر بیشتر از زمانی است که سیارک، فضاپیما را جذب کرده و هیچ پرتابی تولید نمی‌کند. این امر نشان می دهد که پرتاب در حرکت سیارک نقش داشته است. «اندی چنگ» (اندی چنگ)، سرپرست گروه دارت گفت که این یافته‌ها خبر خوبی هستند زیرا نشان می‌دهند که روش حرکتی، برای تغییر مدار سیارک کافی بوده است.
پس از مأموریت «دارت» ناسا برای تغییر مدار یک سیارک، گزارش شده است که بیش از دو میلیون پوند سنگ در فضای رهاشده‌اند.
سیارکی به اندازه دیمورفوس می‌تواند به نابودی کل قره زمین منجر شود. این در حالی است که خطر برخورد سیارک بزرگتری به اندازه دیدیموس، در سراسر جهان احساس می‌شود.
انتهای پیام
ویدئوی زیر، دیمورفوس را پیش از آغاز ماموریت دارت نشان می دهد.
چنگ گفت: اندازه حرکت، یکی از مهم‌ترین نکاتی است که می‌توانیم بررسی کنیم زیرا اطلاعاتی را باید در جهت توسعه یک مأموریت ضربه‌زننده برای منحرف کردن یک سیارک تهدیدکننده، به آنها نیاز دارند. درک این که چگونه یک فضاپیما باعث تغییر حرکت یک سیارک می شود، کلید طراحی یک راهبرد برای ارائه یک سناریوی دفاع سیاره است.
دو تصویر ثبت شده با دوربین «لیچیاکیوب»(LICIACube) پیش و پس از نزدیک شدن آن به دیمورفوس که تنها چند دقیقه پس از برخورد با دارت گرفته شده است.
ناسا تاکید کرد که این سیارک‌ها هیچ تهدیدی برای سیاره مادری ما همراه ندارند اما به این دلیل انتخاب شدند که می‌توان آنها را با تلسکوپ‌های روی زمین مشاهده کرد.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، بیش از دو میلیون پوند(900 هزار متر) سنگ در طول ماموریت «آزمایش تغییر مسیر دوگانه سیارک» یا «دارت» ناسا، در فضا رها شده و یک دنباله نورانی را ایجاد کردند که تا هزاران مایل در پشت سیارک «دیمورفوس»(Dimorphos) ) امتداد دارد.
دیدیموس و دیمورفوس در سال‌های اخیر، نزدیک‌ترین فاصله‌ها را با زمین دارند و از فاصله ۶.۷ میلیون مایلی آن عبور می‌کنند. همین موضوع، آنها را به هدفی مناسب برای مأموریت دارت تبدیل کرد.
«آژانس فضایی اروپا»(ESA) نیز قصد دارد در سال ۲۰۲۴ ماموریتی را به فضا پرتاب کند که طی آن، کاوشگری را به دیمورفوس و دیدیموس فرستاد تا این جفت را با جزئیات بیشتر بررسی کند.
ماموریت دارت که در ۲۶ سپتامبر انجام شد، ثابت کرد که انسان‌ها می‌توانند یک سیارک خطرناک را به سمت زمین حرکت می‌کند، تغییر دهند. فضاپیمای دارت در حالی که با سرعت ۱۴ هزار مایل در ساعت حرکت می‌کرد، به دیمورفوس برخورد کرد. این کاوشگر فضایی از روش برخورد جنبشی استفاده کرد که شامل ارسال یک یا چند فضای بزرگ و پرسرعت به مسیر یک جرم نزدیک به زمین است. پیش از برخورد، ۱۱ ساعت و ۵۵ دقیقه طول کشید تا دیمورفوس به دور «دیدیموس»(Didymos)، سیارک مادر خود بچرخد.
پیش‌بینی انتقال از اندازه حرکت، کلیدی برای برنامه‌ریزی سازمان‌های آینده است که روش برخورد جنبش‌ها را به کار می‌برد، زیرا ابزارهایی برای توسعه فضاپیما و رسیدن آن به اندازه مورد نیاز برای بیرون راندن سیارک از مدار خود و تعیین هدایت زمان، به آن می‌پردازند. این داده ها نیاز دارند.
مشاهدات به دست‌های پیشین و پس از برخورد، نشان می‌دهند که این دو جرم کیهانی، ساختار مشابهی دارند و از مواد مشابه مرتبط با کندریت‌های معمولی تشکیل می‌شوند و مشابه‌ترین نوع شهاب‌سنگ‌کرده با زمین هستند. تحقیقات با استفاده از این اطلاعات نتیجه را دریافت کردند که دیدیموس و دیمورفوس، چگالی یکسانی دارند و باعث حرکت از ضربه به دیمورفوس می شوند.
«اندی ریوکین»(Andy Rivkin)، سرپرست گروه پژوهشی دارت در آزمایشگاه فیزیک کاربردی «دانشگاه جانز هاپکینز»(JHU) گفت: ما می‌دانیم که آزمایش اولیه بوده است. اکنون می‌توانیم از این دانش را آغاز کنیم. بررسی مواد بیرون ریخته شده در اثر جنبشی که همه آنها از دیمورفوس جدا شده اند، یک راه حل کلیدی برای به دست آوردن بینش بیشتر در مورد ماهیت سطح آن است.