لونار فلش‌لایت (Lunar Flashlight) به معنای چراغ قوه قمری متعلق به ناسا یک تاسواره به اندازه یک کیف دستی است که قرار است بین ۹ تا ۱۵ نوامبر با فرودگر ژاپنی هاکوتو-آر(Hakuto-R) و ماه‌نورد رشید ۱(Rashid ۱) متعلق باشد. به امارات متحده عربی با موشک «فالکون ۹» اسپیس‌ایکس از ایستگاه فضایی کیپ کاناورال در فلوریدا به فضای پرتاب شود.
باربارا کوهن(Barbara Cohen) پژوهشگر ارشد گروه عملیات لونار فلش‌لایت در مرکز پرواز فضای گادرد ناسا می‌گوید: دلیل استفاده از این مدار است که می‌توان به اندازه کافی برای ماه نزدیک تا این ماهواره‌ها لیزرهای خود را به خوبی بتاباند و بازتاب کرد. سطح دریافت کند و در عین مداری پایدار باشد که سوخت کمی مصرف کند.
ناسا به زودی یک تاسواره موسوم به چراغ قوه قمری به معنای چراغ قوه قمری را به سمت ماه پرتاب خواهد کرد که از یک بازتاب‌سنج چهار لیزری با طول موج‌های نزدیک به فروسرخ که به راحتی توسط آب جذب می‌شوند، برای شناسایی یخآب روی سطح ماه استفاده خواهد شد. .
تشخیص یخآب با بازتاب‌سنج
جالب اینجاست که وقتی لیزرها به یک صخره برخورد می کنند، نور آنها در فضاپیما منعکس می شود و در نتیجه فقدان یخ را نشان می دهد. اما اگر نور جذب شود، به این معنی است که دهانه‌های تاریک حاوی یخ یا آب هستند.
یک مدار NRHO به سوخت بسیار کمتری نسبت به مدارهای سنتی نیاز دارد و آن را در دورترین نقطه یعنی فاصله 70 هزار کیلومتری از ماه می‌برد که هر وقت در نزدیکترین فاصله خود با ماه باشد یعنی در فاصله 15 کیلومتری از قطب جنوب ماه قرار گیرد، سطح ماه. را با دقت رصد می‌کند.
جان بیکر (John Baker) مدیر پروژه این ماموریت در آزمایشگاه پیرانش جت ناسا در جنوب کالیفرنیا در بیانیه‌ای گفت: این پرتاب، ماهواره ما را در مسیری قرار می‌دهد که حدود سه ماه طول می‌کشد تا به علمی خود برسد. سپس لونار فلش‌لایت سعی کنید می‌کند یخآب را در سطح ماه در مکان‌هایی بیابد که هیچ فرد دیگری قادر به دیدن آن نبوده است.
این دقیقاً همان چیزی است که لونار فلش‌لایت قصد انجام آن را دارد. از لیزر برای روشن کردن این دهانه‌های تاریک در جنوب قمری.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، در چند هفته آتی، یک ماهواره کوچک بر دهانه‌های دائما در سایه ماه نور می‌تاباند و به دنبال مخازنی از یخآب می‌شود که می‌تواند برای فضاسازی بسیار مفید باشد.
کوهن می‌گوید: ما برای اولین بار می‌خواهیم اندازه‌گیری قطعی یخآب سطحی ماه را در مناطق دائماً در سایه انجام دهیم. ما می‌توانیم مشاهدات لونار فلش‌لایت را با سایر مأموریت‌های قمری مرتبط بدانیم تا بفهمیم این آب چقدر خوب است و می‌توانم آن را به عنوان منبعی توسط کاوشگران آینده استفاده کنیم.
لونار فلش‌لایت چند نقطه عطف را محقق خواهد کرد، چرا که اولین فضاپیمای میان‌سیاره‌ای خواهد بود که نسبت به پیشرانه‌های رایج در فضای استفاده می‌کند. این سوخت برای حمل و نقل و ذخیره ایمن‌تر است و توسط آزمایشگاه پژوهشی نیروی هوایی آمریکا توسعه یافته است. این سوخت به جای نیاز به شناسایی کننده خاص، از طریق یک کاتالیزور می‌سوزد.
لونار فلش‌لایت همچنین اولین مأموریتی خواهد بود که از یک بازتاب‌سنج چهار لیزری برای جستجوی یخآب در ماه می‌کند. بازتاب‌سنج از طول موج‌های نزدیک به فروسرخ استفاده می‌کند که به راحتی توسط آب جذب می‌شوند تا یخ روی سطح ماه را شناسایی کنند.
وجود آب در خاک ماه موسوم به رگولیت(regolith) بر کسی پوشیده نیست، اما زیر کشف مطمئن است که آیا لایه‌ای از یخ کف این دهانه‌های سرد را پوشیده است یا خیر. همچنین از آنجایی که در قطب‌های ماه هستند، یعنی در مناطقی که خورشید هرگز از لبه‌های آنها طلوع نمی‌کند و نور آن هیچگاه بر آنها نمی‌تابد، هیچ راهی برای کشف این یخآب وجود ندارد، مگر اینکه منبعی از نور در آنجا وجود داشته باشد. نور بر این دهانه‌ها تابانیده شود.
از آنجایی که ماهواره لونار فلش‌لایت تنها مقدار محدودی سوخت با خود حمل می‌کند، از مدارهای سوختی برای آن امکان پذیر نیست. بنابراین ناوبرهای این مأموریت، این فضاپیما را در کنار ماه هدایت می‌کنند تا در یک مدار، حلقه‌های و جمع‌آوری اطلاعات یا مدار NRHO مستقر شوند.
یک مدار NRHO یک مدار هاله‌ای با اضلاع کمی خمیده یا تقریباً مستقیم بین گذرهای نزدیک با یک جرم در حال گردش است.