تنها اثر باقیمانده، یک شعر نجومی است که صور فلکی ستاره‌ای را توصیف می‌کند و همچنین، اطلاعاتی که در مختصات داده‌شده و با آنچه در سند کشف شده است، مطابقت دارند.
گروهی از پژوهشگران حوزه ستاره‌شناسی، نقشه‌ای از ستارگان را در زیر یک دستنوشته باستانی کشف کرده‌اند که قدیمی‌ترین نقشه تا امروز شناخته شده است.
هیپارکوس، مطالب زیادی درباره کیهان نوشت و از فیلسوفان پیش از سقراط، «آریستارخوس ساموسی» (Aristarchus of Samos)، «اراتوستن» (Eratosthenes)، «ارشمیدس سیراکوز» (Archimedes of Syracuse) و همچنین، از منابع بابلی و مصری الهام گرفت. .
گزارش مجله “Nature” می‌گوید که منشا این نسخه خطی، صومعه ارتدکس یونانی “کاترین مقدس” (Saint Catherine) در شبه جزیره سینا در مصر است اما بیشتر ۱۴۶ ورق آن اکنون در اختیار “موزه کتاب مقدس” (Museum of the Bible) است. واشنگتن دیسی است.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، قدیمی‌ترین نقشه ستارگان که توسط “هیپارکوس” (Hipparchus)، ستاره‌شناس یونان باستان در حدود ۱۲۹ سال پیش از میلاد تهیه شده است، در آثار بعدی تنها از روی منابع شناسایی شده، اما پژوهشگران، بخش‌هایی از یک دستنوشته باستانی را کشف کرده‌اند. تا به امروز است.
پژوهشگران آمریکایی، از تمام 42 صفحه در طول‌های مختلف نور عکس گرفته‌اند و از الگوریتم‌های رایانه‌ای برای جستجوی ترکیبی از زبان فارسی استفاده کرده‌اند که متن را پنهان کرده است.
نوشته‌ها از بین رفته بودند اما پژوهشگران با استفاده از روش‌های تصویربرداری شکستند انبوهی از اطلاعات نجومی باستانی را به دست آورده و بررسی کنند.
او که از این هیجان‌زده شده بود، با “ویکتور گیزمبرگ” (Victor Gysebergh)، مورخ علم در مرکز تحقیقات علمی فرانسه تماس گرفت. او این قطعه را ترجمه کرد و دریافت که مختصات طول و عرض جغرافیایی صورت فلکی تاج شمالی، همراه با مختصات ستارگان شمال، جنوب، شرق و غرب آن است.
این دستنوشته در سال ۲۰۱۷ با استفاده از تصویربرداری چندطیفی که مانند یک سیستم اشعه ایکس برای دیدن متن عمل می‌کند، تجزیه و تحلیل شد.
اطلاعات زیادی در مورد این ستاره شناس در دست نیست. به جز این که او در شهر نیقیه به دنیا آمد که شهری در منطقه بیتینی در ترکیه امروزی است و گفته می‌شود که او در رودس درگذشت.
زمانی که گیزمبرگ روش خاص بیان برخی از داده‌ها و دقت اندازه‌گیری‌هایی را می‌توان دید که با گرفتن ستاره‌ها در گذشته مطابقت دارند، مطمئن هستند که این نقشه، قدیمی‌ترین نقشه است.
محققان “مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه” (CNRS)، از دقت اندازه گیری های هیپارکوس نیز استفاده می کنند و دریافت می کنند که آنها را با آرایش ستارگان در ۱۲۹ سال پیش از میلاد مطابقت دارند. مختصات مختصات صورت فلکی “تاج شمالی” (Corona Borealis) خوانا هستند. در هر حال، حدس محققین این است که کل نقشه در صفحاتی بوده که پاک شده و دوباره برای رونویسی متن باستانی استفاده شده است.
انتهای پیام
از آنجایی که تلسکوپ‌ها در آن زمان هنوز وجود ندارد، گیزمبرگ باور دارد که این ستاره‌شناس یونان باستان احتمالاً از یک لوله مخصوص موسوم به “sighting tube” استفاده کرده و ساعت‌های بی‌شماری کار می‌کند.
«ماتیو اوسندریور» (Mathieu Ossendrijver)، مورخ نجوم در «دانشگاه آزاد برلین» (FU Berlin) در بیانیه‌ای گفت: بخش جدید، این موضوع را بسیار واضح‌تر می‌کند. این کاتالوگ ستاره‌ای که نمونه‌ای از فرضیه‌های رایج در ادبیات در نظر گرفته شده است، بسیار ملایم است.
از ۱۴۶ صفحه، ۹ نمونه شامل نوشته‌هایی درباره کیهان بودند که به قرن پنجم یا ششم بازمی‌گردند، فکر کردند.
گیزمبرگ و همکارانش از داده‌های کشف‌شده استفاده کردند تا مشخص شود که سه صورت فلکی دیگر شامل دب اکبر، دب اصغر و اژدها، در یک نسخه خطی لاتین قرون وسطایی به نام «Aratus Latinus» نیز باید مستقیماً توسط هیپارک ارائه شود.
صفحات مجموعه‌ای از متون سریانی مربوط به قرن دهم یا یازدهم است و اما این نمونه‌های یافت شده، «پالیمپسست» است. پالیمپسست، پوستی است که توسط کاتب از متن قدیمی‌تر پاک شده تا بتوان از آن دوباره استفاده کرد. این روش برای صرفه‌جویی در مصرف کاغذ بوده است.
این اطلاعات نجومی، اسطوره‌هایی با منشا ستاره‌ای توسط اراتوستن و همچنین بخش‌هایی از شعر معروف قرن سوم پیش از میلاد به نام «پدیده‌ها» (Phaenomena) را توصیف می‌کنند که توسط «آراتوس» (Aratus)، شاعر اهل سولی نوشته شده است و صورت‌های می‌دهد. فلکی را برجسته می‌کند.
پژوهشگران بر این باورند که فهرست اصلی هیپارکوس، مانند فهرست بطلمیوس، مشاهداتی را در مورد همه ستاره‌های قابل مشاهده در آسمان شامل می‌شود.
“پیتر ویلیامز” (پیتر ویلیامز)، کارشناس کتاب مقدس و مدرس زبان عبری در “دانشگاه کمبریج” (University of Cambridge) و یکی از پژوهشگران این پروژه جدید، در حال تحلیل و تحلیل ورقه ها در دوره قرنطینه کوید-19 بود که به یک متن رسید. به نظر می‌آمد که این متن، مختصات ستاره‌ها را توصیف می‌کند.
تمام نوشته های او به جز یک مورد گم شده و فقط در گزارش های دست دوم، به ویژه در “المجسطی” (Almagest) نوشته بطلمیوس در قرن دوم پس از میلاد که قبلا قدیمی ترین نقشه کیهان تا به امروز و 300 سال پس از مرگ هیپارکوس بود. گردآوری شده است، ذکر شده است.