چه چیزی است که محاسبات ستاره شناسان اشتباه نیست و در واقع بقایای ابرنواخترها در کهکشان وجود دارند، اما این مهم است که آنها مشخصا از اکثر ابزارهای ما پنهان هستند.
پژوهشگران می‌گویند این شروع تازه، چرا که هر دو تلسکوپ در حال حاضر برای پروژه‌های طولانی‌مدتی استفاده می‌کنند که تعداد زیادی از راه‌های شیری را می‌ترسانند و منطقه‌ای حدود صدها نفر از این تصویر را با همان سطح جزئیات به تصویر خواهند کشید.
حباب‌های درخشان‌تر در تصویر حاضر، بقایای ابرنواختر هستند، در حالی که لکه‌های سبز نشان‌دهنده گاز هیدروژن بین آنها هستند که می‌توانند به تولد استارگان جدید کمک کند.
اما داستان به همین سادگی نیست. ستاره شناسان بر اساس و چگالیکش راه شیری محاسبه کرده اند که ما باید بقایای ابرنواختر را تا پنج برابر بیشتر از آنچه کشف شده است، ببینیم. این موضوع یک سوال روشن ایجاد می‌کند که پس این بقایا کجا هستند؟
در کهکشان خودمان به‌طور در هر قرن یک یا دو ابرنواختر رخ می‌دهد که برخی از آنها نیز در پسِ غبارِ کهکشان پنهان می‌شوند. آخرین ابرنواختر قطعی که در راه‌شیری دیده شد، ابرنواختر کپلر در سال 1104 میلادی بود، اما اخترشناسان به‌ویژه رصدگران آماتورها بسیار را در سایر موارد کشف کردند.
ابرنواختر(Supernova) یک انفجار عظیم و درخشان ستاره‌ای است. این انفجار زمانی رخ می دهد که یک ستاره پرجرم در حال مرگ، شروع به خاموش شدن می کند. آنگاه به‌طور کامل منفجر می‌شود و بسیار زیاد نور تولید می‌کند و ستاره به صورت یک تپ‌اختر یا ستاره نوترونی و یا شاید سیاه‌چاله برجای می‌ماند.
ستاره شناسان می‌گویند این دو تلسکوپ در نهایت می‌توانند ۱۵۰۰ بقایای ابرنواختر جدید را به ما نشان دهند.
انتهای پیام