دکتر «نیکول نی» (Nicole Nie)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: مطالعات ما نتایج حاصل را به روش‌های گوناگونی تکمیل و بررسی می‌کنند. در بین عناصر نسبتا فرار، پتاسیم کمترین قابلیت فرار بودن را دارد اما روی، یکی از فرارترین عناصر است.
این گروه پژوهشی، ۱۸ شهاب‌سنگ را مورد بررسی قرار دادند که ۱۱ نمونه از درونی و بقیه از نواحی بیرونی بودند. آنها فراوانی نسبی پنج شکل یا ایزوتوپ‌های متفاوت روی را اندازه‌گیری کردند. سپس، ردپای هر ایزوتوپ را با نمونه‌های زمینی مقایسه می‌کنند تا بفهمند این مواد چقدر به موجودی روی زمین کمک می‌کنند و نشان می‌دهند که زمین فقط 10 درصد از جرم خود را از اجرام کربنی گرفته است.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، دانشگاه «ام‌آی‌تی» (MIT) و «کالج سلطنتی لندن» (Imperial College London) در پژوهش‌هایی دریافت کرده‌اند که گوی‌های بزرگ آتشین باستانی، حاوی پتاسیم و بر روی آن هستند.
محققان دریافتند که مواد دارای مقدار زیادی از روی و سایر ترکیبات ممکن است در آب نسبتاً زیاد فرار کنند و می‌توانند سرنخ‌هایی را در مورد منشاء آب زمین داشته باشند.
رهکامپر گفت: مواد منظومه شمسی بیرونی، یک نقش حیاتی را در ایجاد مواد شیمیایی در زمین بر روی ساخت. به نظر می‌رسد که بدون کمک مواد منظومه شمسی بیرونی، زمین بسیار کمتری از مواد فرار را نسبت به آنچه امروز می‌دانیم، داشت که آن را خشک‌تر می‌کردند و شاید دیگر قادر به تغذیه و حفظ حیات نبودند.
پتاسیم به تولید سلول‌های سلولی می‌کند و روی کمک به ایجاد DNA حیاتی است. پژوهشگران دریافتند که این سنگ‌های فضایی، ۱۰ درصد از سنگ‌های فضایی را تشکیل می‌دهند که هنگام تولد به سیاره ما برخورد کرده‌اند. ۹۰ درصد دیگر مواد غیرکربنی منظومه شمسی داخلی تشکیل می‌دهند.
یک پژوهش جدید نشان می‌دهد شهاب‌سنگ‌هایی که از مناطق بیرونی منظومه شمسی وارد شده‌اند، عناصر سازنده حیات را ۴.۶ میلیارد سال پیش به زمین آورده‌اند.
پژوهش‌های پیشین نشان داده‌اند که زمین از مواد منظومه شمسی درونی تشکیل شده است. بنابراین، پژوهشگران استنباط کردند که منظومه شمسی درونی، منبع اصلی تحقیقات شیمیایی خاک زمین است، اما این جدید، اولین شواهدی را می‌دهد مبنی بر اینکه زمین تا حدودی از شهاب‌سنگ‌های کربنی پرتاب‌شده از سیارک‌ها در کمربند اصلی بیرونی تشکیل شده است.
شهاب‌سنگ‌ها در ۲۰ درصد پتاسیم و نیمی از روی زمین را تامین کردند. هر دوی عناصر یا ترکیباتی هستند که فرار در نظر گرفته می‌شوند و در دماهای نسبتا پایین، از حالت جامد یا مایع به حالت بخار درمی‌آیند.