مدل‌های جدید نشان می‌دهند، احتمالاً ۲۰ درصد بیشتر از آنچه ما فکر می‌کنیم، می‌توانیم جذب کربن دی‌اکسید (CO۲) کنیم. تحقیقات می‌گویند این مطالعه باعث می‌شود گیاهان در راهبردهای مقابله با تأثیر آب و هوا نقش مهمی‌تری داشته باشند.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، در زمینه تحقیقات پیرامون تغییرات آب و هوایی و تاثیرات منفی آن بر روی زمین، خبرهای خوبی برای گزارش کردن وجود، با این حال یک بین‌المللی از نتایج ممکن است پیروزی تیم کوچکی برای جشن گرفتن پیدا کند.
علم به رهبری یورگن کنائر از دانشگاه وسترن سیدنی استرالیا با استفاده از مدلسازی اکولوژیکی واقع‌گرایانه دریافت می‌کند که پوشش گیاهی کره زمین در واقع می‌تواند حدود 20 درصد بیشتر از کربنی را که انسان به پمپاژ می‌کند، جذب کند و کار کند تا قرن پایان باشد. حاضر ادامه خواهد داشت.
کنائر می‌گوید: آنچه ما دریافت می‌کنیم این است که یک مدل آب و هوایی تثبیت می‌شود که برای ارزیابی‌های آب و هوای جهانی توسط نهادهایی مانند IPCC(هیئت بین تغییرات عمومی آب و هوایی) استفاده می‌شود، زمانی که برای تغییر برخی از فرآیندهای فیزیولوژیکی حیاتی که انجام می‌شود. برای انجام فتوسنتز گیاهان توسط گیاهان نظارت می‌کنند، کربن قوی‌تر و پایدار را تا پایان قرن بیست و یکم پیش‌بینی می‌کند.
مدل‌های ریاضی از سیستم‌های اکولوژیکی برای روش‌های اکولوژیکی پیچیده استفاده می‌شوند و به نوبه خود می‌خواهند تا پیش‌بینی کنند که چگونه اکوسیستم‌های واقعی که بر اساس آنها ساخته شده‌اند، تغییر خواهند کرد. پژوهشگران دریافتند که هرچه مدلسازی آنها پیچیده‌تر باشد، نتایج شگفت‌انگیز و به‌عنوان محیط زیست محیطی است.
این تیم اضافه می‌کند که مدل‌های معمولی متفاوت‌تر، احتمالاً جذب CO2 توسط پوشش گیاهی در آینده را می‌گیرند.
این با استفاده از مدل جاافتاده تبادل زمین اتمسفر-زیست کره (CABLE) سه عامل فیزیولوژیکی را در نظر گرفت: اینکه چگونه CO2 به شکل روش در برگ حرکت می کند، گیاهان با تغییر محیط زیست سازگار می شوند و چگونه مواد مغذی را به صرفه تر می کنند. توزیع می کنند.
پژوهشگران با استفاده از داده‌ها و مطالعات اخیر برای ساخت این مدل، قوی تغییر آب و هوا را در این ترکیب قرار دادند تا گیاهان تا پایان قرن را ببینند چقدر CO2 از جو خارج می‌شوند.
آنها پس از تکرار این آزمایش با هشت نسخه از این مدل دریافت که پیچیده‌ترین نسخه‌ای است که هر سه عامل را در بر می‌گیرد، بیشترین جذب CO2 را پیش‌بینی می‌کند که شامل حدود ۲۰ درصد بیشتر از ساده‌ترین فرمول و مدل است.
کنائر می‌گوید: ما جنبه‌هایی مانند نحوه کارآمدی کربن دی اکسید درون برگ، ترکیبی از گیاهان با تغییرات دما و اینکه چگونه گیاهان را از نظر اقتصادی در تاج خود پوشش می‌دهند، در نظر گرفته می‌شوند. این سه مکانیسم واکنش گیاه واقعاً مهم هستند و بر گیاه در «تثبیت کربن» تأثیر می‌گذارند، اما معمولاً در اکثر مدل‌های جهانی نادیده می‌شوند.
در مدل‌های گیاهی فیزیولوژیکی، به ویژه تمام فرآیندهای درگیر در فتوسنتز، می‌شود، نشان می‌دهد که پوشش گیاهی ممکن است پیچیده‌تر از آنچه قبلاً فکر می‌کردم، کار کند. ما از تحقیقات قبلی می‌دانیم که گیاهان وقتی در معرض CO2 بالاتری هستند، می‌گیرند، فتوسنتز را افزایش می‌دهند، به شرطی که آب کافی نیز داشته باشد.
کنائر هشدار داد: گیاهان هر سال مقدار قابل توجهی از کربن دی اکسید مصرف می کنند و در نتیجه تأثیر مثبت آب و هوا را کاهش می دهند، اما افزایش جذب CO2 در آینده نامشخص است.
گیاهان با ساده‌سازی فتوسنتز، CO2 را از جو جذب می‌کنند و از انرژی خورشید برای تبدیل این گاز به قندهای قابل استفاده برای رشد و فعالیت‌های متابولیک خود استفاده می‌کنند. حدود نیمی از CO2 از طریق گیاه به هوا باز می‌گردد و نیمی از آن در گیاه زیست‌توده باقی می‌ماند. در نهایت، این نیمه دوباره تقسیم می‌شود و مقدار بیشتری از طریق زیست‌توده در حال تجزیه گیاه مرده در اتمسفر آزاد می‌شود و قسمت دیگر به طور بالقوه برای صدها سال در خاک ذخیره می‌شود.
اندازه این مخازن کربن در طول دو دهه گذشته کشف شده است و نشان می‌دهد که گیاهان در چه میزان کربن دی اکسید انسانی پرتلاش بوده‌اند.
مدل‌های قبلی همچنین نشان می‌دهند که دفن‌های بزرگ‌تر کربن و افزایش فعالیت‌های فتوسنتز در میان پوشش گیاهی برای زمین مفید بوده است.
بن اسمیت، استاد و مدیر تحقیقات موسسه محیط زیست هاکسبری دانشگاه وسترن سیدنی می‌گوید: ما را از روش‌های پاسخ کلیدی چرخه‌های کربن، مانند فتوسنتز گیاهان در سال‌های اخیر به طرز چشمگیری پیشرفت کرده است. همیشه مدتی طول می‌کشد تا این دانش جدید به مدل‌های پیچیده تبدیل شود که ما در مورد سیاست‌های آب و هوا و انتشار گازهای گلخانه‌ای به آنها تکیه می‌کنیم.
وی افزود: مطالعه ما نشان می‌دهد که با حساب آوردن کامل جدیدترین دانش‌ها در این مدل‌ها می‌توان به پیش‌بینی‌های متفاوت دست یافت.
بن اسمیت ادامه داد: یافته‌های ما احتمالاً ممکن است ممکن باشد و تیم‌های دیگر را ترغیب کنند تا مدل‌های خود را به‌روزرسانی کنند تا بررسی کنند که آیا مدل‌های دیگر نیز تکرار می‌شوند. تنها که مجموعه‌ای از مدل‌های جهانی بر روی یک روند یا الگوی کلیدی توافق، برای هدایت سیاست‌ها در آن روند یا الگوی تکیه می‌کنیم.
در حالی که این خبر خوبی است، می‌گویند نمی‌توان از گیاهان انتظار داشت که تمام کارهای سنگین را انجام دهند. مسئولیت پایبندی به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای بر دولت‌هاست. با این حال، مدلسازی یک مدل به ارزش پروژه‌های پاکیزگی هوا و اهمیت آنها در قوی‌های جامع برای مقابله با گرمایش جهانی کمک می‌کند.
اسمیت می‌گوید: این نوع پیش‌بینی‌ها برای راه‌حل‌های موجود بر روی طبیعت پوشش گیاهی به‌عنوان یک ابزار، در میان مجموعه‌ای از پیامدهایی که برای رسیدن به صفر مورد نیاز هستند، می‌شوند. یافته‌های ما نشان می‌دهد که این دیدگاه‌ها می‌توانند تأثیر بیشتری در کاهش آب و هوا و در مدت زمان طولانی‌تری از قبل می‌کنند، داشته باشند.
وی می‌افزاید: فقط کاشت درخت همه مشکلات ما را حل نمی‌کند و در بهترین حالت می‌تواند در یک دوره انتقال کمک کند، زیرا جامعه در حال حاضر از سوخت‌های فسیلی است. در نهایت، ما باید انتشار گازهای گلخانه‌ای را از همه بخش‌ها حذف کنیم، زیرا رشد درختان به تنهایی نمی‌تواند نجات دهد.
این پژوهش در مجله Science Advances منتشر شده است.
انتهای پیام