مهمترین تأثیر آنها، این است که میتوان جهان را به بیندازند. کیهان ما همیشه در حال توسعه است. بنابراین از انبساط، چگالی ماده و تشعشعات به سرعت کاهش یافت، زیرا همهی آن مواد در حجمی رو به رشد رقیق شدند.
ستاره شناسان بر این باورند که همه سیاهچاله های جهان اینگونه شکل گرفته اند. اما ممکن است راه دیگری نیز وجود داشته باشد. جهان اولیه هرج و مرج و پرانرژی بود و پس از مهبانگی که باعث ایجاد پدیدههای انبساط باورنکردنی شد که جهان ما را از یک ثانیه تا اندازههای فوقالعادههای گسترش داد.
تمام سیاهچالهها عمر محدودی دارند. به لطف هاوکینگ، میدانیم که سیاهچالهها کاملاً سیاه هستند. در عوض، آنها به آرامی تشعشعات را از طریق یک روند کوانتومی عجیب و غریب که در افق رویداد آنها را میافتند، آزاد میکنند. این فرآیند که به عنوان تشعشعات هاوکینگ میشود، بسیار کند است. یک سیاهچاله معمولی با جرم ستارهای هر سال تنها یک ذره تابش آزاد میکند. اما سیاهچاله های کوچکتر تابش را با سرعت بیشتری منتشر می کنند. این سیاهچالههای اولیهی کوچکتر عمر بسیاری نخواهند داشت، زیرا تشعشعات هاوکینگ تنها در چند دقیقه باعث نابودی آنها میشود.
اما سیاهچالههای اولیه میتوانند از این ایجاد معمولی جلوگیری کنند. به محض شکلگیری، شروع به انتشار تشعشعات هاوکینگ میکردند و جرم خود را به تشعشع میکردند. فیزیکدانان بیان کردند که این سیاهچاله های کوچک می تواند به همان سرعتی که کیهان تشعشعات را رقیق می کند، تشعشع می کنند و در نتیجه چگالی را در چند دقیقه اول پس از مهبانگ ثابت نگه می دارند، می کنند.
نقاط مختلف گرانها را میسازند، اما فضای آینده مانند آن فضای تداخلی است که در دهههای آینده پرتاب میشود.
اما بسیاری از موارد کوچک به سیاهچالهها توجه نکردهاند. بنابراین، گروهی از فیزیکدانان به طور کلی بررسی میکنند که این سیاهچالههای کوچکتر چگونه ممکن است رفتار کنند و چگونه میتوانیم آنها را شناسایی کنیم. یافتههای آنها در مقالههای پایگاه دادههای پیشتر چاپ آنلاین «arXiv» منتشر شده است.
انتهای پیام
منبع
اما نتایجی که در مقاله خود توضیح میدهند همچنان میتوانیم راههایی را برای شناسایی سیاهچالههای اولیه کوچک پیدا کنیم.
فیزیکدانان در مقالههای جدید بیان کردند که گروه بزرگی از سیاهچالههای کوچک میتوانند کیهان جوان را با ذرات و تشعشعات و مهبانگ خود را با نیروی سیاهچاله ایجاد کنند.
جهان ممکن است آنقدر خشن شده باشد که بخشهای اتفاقی فضا-زمان به خود در آستانههای بحرانی در چگالی و اندازهگیری رسیده باشند و در نتیجه باعث ایجاد سیاهچالههای «اولیههای» شوند که جهان را ساختهاند.
به عنوان مثال، تبخیر این سیاهچالههای ممکن است مسئول تولید جهان با ماده تاریک یا انرژی تاریک باشند. یا این که باریونزایی را آغاز کند و جهان را نمیتوان به موادی بیشتر نسبت به پاداماده کرد و سیاهچالههای اولیه نیز میتوانستند جهان را با نشانههای منحصربفرد از نقشهای گرانشی، که موجهایی در فضا-زمان هستند، داشته باشند.
این سناریو جهان را در نوعی «نور» قرار میدهد و در حالی که سیاهچالهها کار خود را انجام میدهند، میتوانند به شکل عادی بر انبساط کیهان انجام دهند. محققان دریافتند که این امر به سیاهچالهها اجازه میدهد تا بدون مشاهدات، بر جهان تأثیر داشته باشند. آنها متولد میشوند، در حالی که جهان در حال توقف است، کاری جالب انجام میدهند و ناپدید میشوند در حالی که باقی تاریخ کیهانی به گسترش ادامه داده میشود.
در کیهانشناسی، باریونشناسی اصطلاحی است که به مفهوم فرضی گفته میشود که باعث برهمزدن تقارن(تعادل) میان باریونها و پادباریونهای تولید شده در لحظات آغازین پیدایش میشود. ماده باریونی که امروز پس از نابودی بایونی-پادباریونی به جای مانده است، گیتی را تشکیل داده است.
زمانی که این انبساط به پایان رسید، فضا-زمان با انرژیهای فروخوردهای آزاد شد شروع به خوردن و ارتعاش کرد.
اخترشناسان دههها را فقط شکار این سیاهچالههای اولیه ساختهاند، سیاهچالههایی که در ابتدا توسط استیون هاوکینگ وجود آنها مطرح شد. مشاهدات بیشماری نافرجام بود، زیرا هر سیاهچالهای که از حدود یک کوه گرم است، یعنی حدود یک معمولی روی زمین بزرگتر باشد، میتوان بر روی تغییرات بعدی کیهان تأثیر بگذارد و مشاهدات را تغییر دهد.
بنابراین، این سیاهچالههای کوچک میتوانند با استفاده از محدودیتهای رصدی کنونی، از فرار کنند، زیرا بهاندازه کافی زود صحنه را ترک میکنند.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، در حال حاضر تنها یک راه حل برای ایجاد سیاهچاله ها وجود دارد. این پروسه با یک ستاره عظیم آغاز میشود که به پایان عمر خود میرسد. زمانی که ستاره عمر خود را طی میکند، بدون وجود نیرویی که فشار را تحمل کند، فرو میپاشد تا جایی که به یک نقطهای بی نهایت کوچک تبدیل میشود که به آن تکینگی میگوییم.