رویای آسانسورهای فضایی تا ۲ دهه آینده

به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، آسانسور فضای سازه‌ای است که از زمین به آسمان می‌رود و ممکن است مفهومی دوردست و دور از ذهن به نظر برسد، اما نمی‌توان از چیزی که فکر می‌کنم، نزدیک‌تر باشد.

استفان کوهن، استاد فیزیک در کالج وانیر(Vanier) در مونترال کانادا در مقاله‌ای که در مجله آمریکایی منتشر شده، گفته Scientific Science معتقد است این فناوری علمی-تخیلی می‌تواند در دو یا سه دهه آینده به واقعیت تبدیل شود.

کوهن یک آسانسور فضایی را این گونه توصیف می‌کند: یک کابل که از زمین به فضا کشیده شده است و افراد و محموله‌ها به راحتی می‌توانند در طول آن حرکت انجام دهند.

وی در مقاله خود مدعی است می‌کند که مهندسان و در طراحی این سازه‌های عظیمی که می‌توانند راه دسترسی ما را به فضا را متحول کنند، می‌کنند، حوزه‌ای را می‌سازند.

چرا آسانسور فضایی بسازیم؟

آسانسورهای فضایی این پتانسیل را دارند که هزینه و انرژی لازم برای رفتن به فضا را به شدت کاهش دهند. شرکت‌هایی مانند اسپین‌لانچ (SpinLaunch) در حال حاضر آزمایش‌های فناوری‌های جدید و بالقوه‌ای پیشگامی هستند که می‌توانند ارسال ماهواره‌های کوچک و محموله‌های علمی به فضا را به شکلی کاهش دهند.

آسانسورهای فضایی می‌توانند، محموله‌ها و تجهیزات علمی را به فضا بفرستند، بنابراین بیشتر برای افزایش پروازهای فضایی انسانی و گردشگری فضایی خواهند داشت.

کوهن می‌گوید: با آسان‌سورهای فضایی، کلمه‌ی «ماموریت فضایی» با «عبور و مرور» جایگزین می‌شود، زیرا سفر به فضا به امری عادی تبدیل می‌شود و ممکن است از شرایط آب و هوایی خارج شود. این عبور و مرور فضایی، ایمن‌تر از شیوه‌های کنونی خواهد بود و به آن فضاهای دیگر با هر پرتاب، متحمل خطر نمی‌شود.

وی می‌افزاید: یک آسانسور فضایی به پلی برای کل منظومه شمسی می‌شود. شما می‌توانید محموله‌های را در قسمت پایینی آن رها کنید تا به دور زمین بچرخد و اگر این کار را در قسمت بالایی انجام دهید، به دور خورشید می‌چرخد و همه اینها بدون سوخت می‌شوند.

آسانسور فضایی چگونه کار می کند؟

کوهن توضیح می دهد که شیفتگی او به آسانسورهای فضایی آغاز می شود که در سال ۲۰۰۴ در حال بحث درباره موضوعات پایان نامه خود با پروفسور آرون میسرا، کارشناس برجسته فضایی در بخش مهندسی مکانیک در دانشگاه مک گیل (McGill) بوده است.

پروفسور میسرا در مورد مفهوم آسانسور فضایی به او اینچنین گفته که کابلی به طول صد هزار کیلومتر است که از استوای زمین تا آسمان امتداد می‌یابد و به یک ماهواره در مدار زمین‌آهنگ متصل می‌شود. به این معنی که با همان سرعتی به دور زمین می‌چرخد که زمین در حال چرخش است و بنابراین بر فراز یک مکان ثابت پرواز می‌کند.

این مفهوم همچنین از بالاوندهای مکانیکی برای سفر به ارتفاعات مختلف از سطوح زمین می‌کند. بسته به ارتفاعی که یک کپسول یا فضاپیما در آن رها می‌شود، یا شروع به چرخش به دور زمین یا خورشید می‌کند یا دوباره به زمین می‌کند.

مفاهیم مختلف در طول سال‌ها انواع مختلف از بالارونده‌های مکانیکی را پیشنهاد کرده‌اند. برای مثال، یک مفهوم آسانسور فضایی از حمل و نقل ریلی مگ‌لِو(قطار مغناطیسی) برای عبور در امتداد یک فضای کابلی وسیع با سرعت‌های بسیار بالا استفاده می‌شود.

مواردی که کوهن در مقاله خود اشاره می‌کند، مواد مورد نیاز برای ساختن چنین کابلی باید 5 برابر قوی‌تر از فولاد باشد، بنابراین آسانسورهای فضایی با فناوری فعلی ما غیرممکن هستند. اما او و افراد دیگر در جهان می‌گویند که این مشکل حل می‌شود.

تقریبا کوهناً روی جنبه ابداعی ماده لازم برای اجرای ایده‌های آسانسورهای فضایی کار نمی‌کند، اما معتقد است که انسان تنها دو یا سه دهه با مواد مورد نیاز برای ایجاد آسانسورهای فضایی فاصله دارد. ساخت مواد و فناوری‌های قوی‌تر هستند و این کار می‌تواند روزی را برای روشن کردن سوره‌های فضایی فراهم کند.

کوهن می‌گوید این پیشرفت است که می‌تواند درب‌های گردشگری فضایی را به روی عموم مردم باز کند.

انتهای پیام