لیداهای سیمهایی هستند که بین ملد ضربان و قلب قرار میگیرند. این لیدها میتوانند انرژی را از ضربانساز به قلب انتقال دهند.
عواملی که از نام این پروژه مشخص است، لیدها از فلزی به نام مولیبدن (مولیبدن) ساخته شدهاند. این لیدها نه تنها به شکل یکنواخت در بدن تجزیه میشوند، بلکه زیستساز، از نظر مکانیکی بسیار قوی و بسیار رسانای الکتریکی هستند.
زمانی که دیگر نیازی به ضربانساز نباشد، لیدا را میتوان از بدن بیرون کشید یا از دستگاه جدا کرد یا در همان جا رها کرد. با این حال، اگر بیرون کشیده شوند، این احتمال وجود دارد که به بافتی که در اطراف آنها رشد کرده اند، آسیب بزنند و اگر در بدن باقی بمانند ممکن است باعث بروز یا عوارض دیگری شوند.
بکار گرفتن ضربانساز برای بیمارانی که پس از انجام عمل جراحی قلب دچار آریتمی (ضربان قلب نامنظم) میشوند، غیر معمول نیست. این عارضه معمولاً از طریق استفاده به طور موقت از یک ضربانساز خارجی که از طریق لیدهای الکتریکی به قلب متصل میشود، میتواند به عنوان یک اقدام پیشگیرانه هنگام انجام عمل جراحی میشود.
اینجاست که لیدهای قابل جذب زیستی به عنوان راه چاره در نظر گرفته شدهاند. آنها به عنوان بخشی از پروژه RemoTe CarE (الکترودهای قلبی قابل جذب مولیبدن) توسط مطالعاتی از مؤسسه فناوری ساخت و مواد پیشرفته فرانهوفر و دانشگاه فناوری درسدن در حال توسعه هستند.
هر لید از چند رشته مولیبدن به هم پیچیده شده است که در پلیمرهای زیستی پیچیده شده است. این پلیمرها در حالی که ضربانساز هنوز در حال استفاده است، عایق الکتریکی ایجاد میکنند و به همین ترتیب به شکل بیضرر در بدن تجزیه میشوند.
سیمها یا اصطلاحا لیدهای هستند که برای اتصال قلبها به کار میروند، توسعه یافتهاند و با پلیمرهای زیستی مختلف پوشانده میشوند که در صورت عدم نیاز به بدن حل میشوند.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، سیمها یا لیدهایی که ضربانسازها را به قلب متصل میکنند، به طور بالقوه چه برداشته میشوند و چه در جای خود در بدن رها میشوند، میتوانند مشکلاتی را ایجاد کنند. بنابراین دانشمندان آلمانی در حال توسعه یک جایگزین هستند که توسط بدن جذب میشود.
مؤسسه فناوری ساخت و مواد فرانهوفر پیشرفته در حال حاضر در حال حاضر در حال حاضر در حال آزمایش و بهینهسازی خواص مکانیکی، مکانیکی و تحلیل آن است و به دنبال مطالعات پیشبالینی آن در سال جاری است.
انتهای پیام