اگر این تغییرها پایدار بماند، این شواهد نشان می‌دهد که رویدادهای استرس‌زا در سطح جامعه می‌توانند مسیر شخصیت را به ویژه در بزرگسالان جوان‌تر کمی تغییر کنند.
پژوهش‌های حاضر از ارزیابی‌های طول شخصیت‌ها برای تغییر شخصیت در سال ۲۰۲۰ و سپس در سال ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۲ در طول همه‌گیری در مقایسه با سطوح قبل از همه‌گیری استفاده می‌شوند.
به نظر می‌رسید ساتین، شواهد محکمی پیدا کرده است. گروه پژوهشی وی متوجه شد که تغییراتی در پنج ویژگی شخصیتی بزرگ به نصف افزایش ناامیدی و اضطرابی است که در طول همه‌گیری رخ داد. این تغییر، میزانی را نشان می‌دهد که ممکن است در درمان پیشبینی‌کننده بیمار باشد. به نظر می‌رسد که کوید-۱۹ ما را به طور مشابه اما به شکل تغییر تغییر داده است.
قبل از همه‌گیری، بعد از همه‌گیری
در شرایط عادی، زمانی که «پنج بزرگ» دچار اختلالاتی می‌شود که به شدت شدید، دچار اختلال می‌شوند، زیرا می‌توانند با درمان‌های مختلف آنها را دوباره تنظیم کنند. اما بر اساس این مطالعه جدید، تغییرات شگفت انگیزی در طول همه گیری یافتند.
طبق یک پژوهش جدید، به خاطر گذر از دوران همه‌گیری این بیماری، تهاجمی و ضد اجتماعی شده‌ایم.
آنجلینا ساتین، دانشمند علوم رفتاری در دانشگاه ایالتی فلوریدا که نویسنده ارشد این پژوهش است، توضیح می‌دهد: به تمام اخبار گذشته فکر کنید که چقدر افتضاح بود و چقدر مردم حس ناخوشایندی داشتند.
نتایج این پژوهش در مجله PLOS One منتشر شده است.
انتهای پیام
منبع
قبل از کوید، چندین پژوهش‌ها روی حوادث روانشناسی و بلایا بر اختلال استرس پس از سانحه یا سلامت روان گزارش بود. بررسی شرایط غیرعادی بسیار ساده است، اما در مورد شخصیت، متفاوت است.
پژوهشگران در ماه‌های اول همه‌گیری، تغییر شخصیتی کمی پیدا کردند. پژوهش‌های آنها همچنین نشان دادند که این وضعیت در مقایسه با سایر بلایای تاریخ بشریت هر روز تغییر می‌کند.
به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، ما هنوز همه‌گیری بیماری کوید-۱۹ را در بسیاری از بخش‌های زندگی خود احساس می‌کنیم. مثلاً هنوز افرادی داریم که ماسک می‌زنند و دست‌هایشان را مدام با مواد ضدعفونی‌کننده می‌کنند. این بیماری همه‌گیر مدت‌هاست که تأثیر خود را در زندگی ما به جا گذاشته است.
یک موضوع این است که معمولاً برای یادآوری شخصیت‌های قبلی خود با مشکل می‌شوند. در نتیجه، در این پژوهش که در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی انجام شد، یک مجموعه طولی شامل هزاران شرکت کننده توسط تیم ساتین به کار گرفته شد. این کار به آنها یک خط پایه قبل از همه‌گیری برای مقایسه نتایج خود داد.
پژوهشگران می‌گویند ما از این همه‌گیری، تبدیل به افراد تهاجمی و بدجنس شده‌ایم که بیشتر می‌خواهیم، در خانه و زندگی کاری کمتر کوشا هستیم، کمتر با یک غریبه میل به صحبت داریم یا با یک دوست قدیمی تماس می‌گیریم و کمتر در چیزهای جدید. هیجان‌زده می‌شویم.
در این پژوهش، پژوهشگران پنج شخصیت برجسته بنیادین را مورد بررسی قرار دادند که شامل توافق‌پذیری، وظیفه‌شناسی، برون‌گرایی، روان‌نگوری و گشودگی بودند. این رفتارها، ویژگی‌های شخصیتی «پنج بزرگ» (بیگ پنج ویژگی شخصیتی) نامیده می‌شوند، زیرا این ویژگی‌ها باید باقی بمانند. با این حال، با همه‌گیری کوید، میان آنها به هم خورده است.
با کمال تعجب، دو پژوهش قبلی نشان دادند که روان‌جوری در اوایل همه‌گیری کاهش یافته است، در حالی که شواهدی برای تغییر در چهار ویژگی دیگر در این دوره وجود دارد.
با تکرار دو مطالعه قبلی، روان رنجوری در سال ۲۰۲۰ در مقایسه با سطوح قبل از همه‌گیری بسیار کاهش یافت و هیچ تغییری در صف‌های دیگر وجود نداشت. با این حال، زمانی که شخصیت‌ها در سال‌های ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۲ ارزیابی شده‌اند، هیچ تغییری در روان‌جوری در مقایسه با سطح قبل از همه‌گیری وجود نداشت، اما کاهش قابل توجهی در برون‌گرایی، گشودگی، توافق‌پذیری و وظیفه‌شناسی وجود داشت.
در خلاصه این مطالعه آمده است: می‌شود که ویژگی‌های شخصیتی مدل پنج عاملی (روان‌جوری، برون‌گرایی، گشودگی، توافق‌پذیری و وظیفه‌شناسی) نسبت به نیازهای محیطی در بزرگی نسبتاً غیرقابل نفوذ هستند. همه‌گیری سفرهای فرصتی بی‌ساب برای بررسی اینکه آیا شخصیت‌ها در طول یک رویداد استرس‌زای جهانی تغییر کرده یا خیره‌اند.
این تغییرات حدود یک دهم انحراف اندازه بود که حدود یک دهه تغییر شخصیت هنجاری است. این تغییرات بر اساس سن و قومیت تعلیم شد، اما نژاد یا تحصیلات در آن تأثیری نداشت. به طور قابل توجهی، روان‌جوری بزرگسالان جوان‌تر افزایش و توافق‌پذیری و وظایف‌شناسی کاهش یافت.
به نظر می‌رسد که بیماری همه‌گیر کووید فروکش کرده و در بسیاری از افراد دیگر ماسک هم کنار گذاشته شده است، عوارض روحی و روانی هر روز بیشتر خود را نشان می‌دهند.
ساتین می‌گوید: با نگاهی به همه رویدادهای دو سال و نیم گذشته، شاهدیم که چیزهای زیادی در جریان است.
نویسنده ارشد این پژوهش کرد: متوجه شدیم که روان‌جوری به سمتی می‌رود که کمتر احساس می‌کند و احساس می‌کند که دچار کاهش یافته است.
شواهد فعلی حاکی از آن است که جزئی در روان‌رنجوری در اوایل همه‌گیری، کوتاه مدت بوده و تغییر مضر در سایر صفات در طول زمان ظاهر شده است.