پژوهشگران دانشگاه استنفورد به سرپرستی دکتر حامد آرامی، ایمپلنت مغزی بیسیم را طراحی کرده‌اند که با ارسال سیگنال‌های الکتریکی به تراشه مغزی و تبدیل آنها به نور مادون قرمز، فعال شدن نانوذرات در اطراف تومور می‌شوند. این نانوذرات با تولید گرما، تومور مغزی در موشها را در مدت ۱۵ روز از بین برد.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، ایمپلنت مغزی که برای از بین بردن تومورهای مغزی طراحی شده است، از نور فروسرخ یا مادون قرمز (نور مادون قرمز) برای فعال کردن نانوذرات در دستگاه می‌کند تا گرما تولید کرده و توده کشنده تومور را از بین ببرد. ایمپلنت مغزی جدید این کار را طی ۱۵ جلسه درمانی ۱۵ دقیقه‌ای می‌دهد.
این نوآوری که توسط پژوهشگران دانشگاه استنفورد و به سرپرستی دکتر حامد آرامی (حامد آرامی) ابداع شده است، بین پوست و جمجمه کاشته می‌شود و دما را تا 5 درجه سانتیگراد افزایش می‌دهد که به گفته محققان از بین بردن سلول‌های سرطانی بدون آسیب می‌شود. بافت مغزی اطراف کافی است.
روش استفاده از گرما موسوم به درمان فتوترمال (نوگرمایی)، در حال حاضر برای درمان تومورها انجام می شود، اما تنها در حین عمل جراحی استفاده می شود.
آزمایش این ایمپلنت روی موشهای مبتلا به تومور مغزی انجام می‌شود و موش‌هایی است که با این فناوری درمان می‌شود و تا سه برابر بیشتر از حیواناتی که ایمپلنت در مغز آنها کاشته نشده بودند، زنده مانده‌اند.
این تیم پژوهشی روی گلیوبلاستوما ارائه شده است که نوعی سرطان تهاجمی است که سالانه بیش از صد هزار آمریکایی را به کام مرگ می‌کشد و برای درمان، به جراحی جمجمه باز نیاز دارد که سپس با دوره‌های متعدد شیمی درمانی دنبال می‌شود.
پژوهشگران، ایمپلنت مغزی را با نانوذرات طلای ستاره‌ای شکل و یک آنتن کوچک برای تبدیل‌های الکتریکی به نور فروسرخ که نانوذرات را برای تولید گرما فعال می‌کند، آماده کرده و همه این فرآیندها می‌توانند به صورت بیسیم و از راه دور انجام شوند.
حامد آرامی، سرپرست این مطالعه می‌گوید: نانوذرات به ما کمک می‌کنند فقط تومور را هدف قرار دهند، بنابراین عوارض جانبی در مقایسه با شیمی‌درمانی و پرتودرمانی نسبتا کمتر خواهد بود. همچنین قدرت و طول نور را می‌توان برای قرار دادن تومورهایی با اندازه‌ها و مکان‌های مختلف در مغز تنظیم کرد.
این تیم در بیانیه‌ای اعلام کرده که ساختار و دوز نانوذرات برای تولید مقدار مناسب گرما کالیبره شده است.
آنچه گفته شد، موشهای دارای تومور تهاجمی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه ایمپلنت را دریافت کردند و گروه دیگری را دریافت نکردند. وقتی نانوذرات فعال شدند، نه تنها موشها اذیت نشدند، بلکه متوجه شدند که نانوذرات در محل تومور باقی مانده‌اند و بافت‌های اطراف را به خطر نمی‌اندازند.
موشهای دارای ایمپلنت به مدت ۱۵ دقیقه در هر روز در مدت ۱۵ روز تحت درمان قرار می‌گیرند و همه آنها را بدون نیاز به جراحی بهبود می‌بخشند.
موشهای تحت درمان با ایمپلنت به طور قابل‌توجهی بیشتر از موشهای بدون ایمپلنت عمر کردند. آنها به طور متوسط دو یا سه برابر بیشتر زنده ماندند، اشتباهگران هشدار می‌دهند که در مواردی با چنین طول عمر متفاوتی با انسان آسیب می‌بینند.
پژوهشگران می‌گویند زمانی که این روش درمانی جدید با شیمی‌درمانی شد، موشها حتی بیشتر عمر کردند.
حامد آرامی می‌گوید: بیماران به گلیوبلاستوما مبتلا می‌شوند تا دو تا سه سال پس از تشخیص زنده نمی‌مانند، زیرا تمام قسمت‌های تومور را نمی‌توان از بین برد و تومور می‌تواند به دارو یا پرتودرمانی مقاوم کند. اکنون هدف ما از ترکیب این روش با سایر درمان‌ها، افزایش بقا است.
پژوهشگران تصور می‌کنند که وقتی دستگاه‌ها برای افراد انسانی آماده می‌شوند، می‌توانند برای درمان، بدون اینکه به ویزیت‌های بیمارستانی نیاز داشته باشند، یا در خانه استفاده می‌شود.
انتهای پیام