حامد آرامی، سرپرست این مطالعه می‌گوید: نانوذرات به ما کمک می‌کنند فقط تومور را هدف قرار دهند، بنابراین عوارض جانبی در مقایسه با شیمی‌درمانی و پرتودرمانی نسبتا کمتر خواهد بود. همچنین قدرت و طول نور را می‌توان برای قرار دادن تومورهایی با اندازه‌ها و مکان‌های مختلف در مغز تنظیم کرد.
آنچه گفته شد، موشهای دارای تومور تهاجمی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه ایمپلنت را دریافت کردند و گروه دیگری را دریافت نکردند. وقتی نانوذرات فعال شدند، نه تنها موشها اذیت نشدند، بلکه متوجه شدند که نانوذرات در محل تومور باقی مانده‌اند و بافت‌های اطراف را به خطر نمی‌اندازند.
آزمایش این ایمپلنت روی موشهای مبتلا به تومور مغزی انجام می‌شود و موش‌هایی است که با این فناوری درمان می‌شود و تا سه برابر بیشتر از حیواناتی که ایمپلنت در مغز آنها کاشته نشده بودند، زنده مانده‌اند.
پژوهشگران تصور می‌کنند که وقتی دستگاه‌ها برای افراد انسانی آماده می‌شوند، می‌توانند برای درمان، بدون اینکه به ویزیت‌های بیمارستانی نیاز داشته باشند، یا در خانه استفاده می‌شود.
پژوهشگران می‌گویند زمانی که این روش درمانی جدید با شیمی‌درمانی شد، موشها حتی بیشتر عمر کردند.
این تیم پژوهشی روی گلیوبلاستوما ارائه شده است که نوعی سرطان تهاجمی است که سالانه بیش از صد هزار آمریکایی را به کام مرگ می‌کشد و برای درمان، به جراحی جمجمه باز نیاز دارد که سپس با دوره‌های متعدد شیمی درمانی دنبال می‌شود.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، ایمپلنت مغزی که برای از بین بردن تومورهای مغزی طراحی شده است، از نور فروسرخ یا مادون قرمز (نور مادون قرمز) برای فعال کردن نانوذرات در دستگاه می‌کند تا گرما تولید کرده و توده کشنده تومور را از بین ببرد. ایمپلنت مغزی جدید این کار را طی ۱۵ جلسه درمانی ۱۵ دقیقه‌ای می‌دهد.
حامد آرامی می‌گوید: بیماران به گلیوبلاستوما مبتلا می‌شوند تا دو تا سه سال پس از تشخیص زنده نمی‌مانند، زیرا تمام قسمت‌های تومور را نمی‌توان از بین برد و تومور می‌تواند به دارو یا پرتودرمانی مقاوم کند. اکنون هدف ما از ترکیب این روش با سایر درمان‌ها، افزایش بقا است.
انتهای پیام
