«رِی کورزویل»، معمولاً به پیش‌بینی‌هایی است که درست از آب درآمده‌اند، مشهور است. این آینده‌پژوه در تازه‌ترین پیش‌بینی خود ادعا کرده است که انسان تا سال ۲۰۳۰ به جاودانگی و تا سال ۲۰۴۵ به تَکینگی خواهد رسید.
به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، نمی‌انکار کرد که ما می‌توانیم سریع فناوری زندگی را تغییر دهیم. اختراع‌ها و نوآوری‌های موجود در هوش مصنوعی، ماشینی و فناوری نانو در حال رخ دادن است و تنها در دهه‌های گذشته، ما شاهد گام‌های عظیمی در علم بوده‌ایم که ما را به دنیایی نزدیک‌تر کرده‌ایم که در آن زندگی‌هایی که ما را تحت تأثیر همه جانبه هوش مصنوعی قرار می‌دهند. قرار می گیرد.
اکنون ادعا شده است که انسانها احتمالا تا سال ۲۰۳۰ به جاودانگی دست خواهند یافت.
«ری کورزویل» (Ray Kurzweil)، آینده پژوه با سابقه‌ای که در دهه‌های اخیر پیش‌بینی‌های دقیقی داشته است، پیش‌بینی کرده است که در ۷ سال آینده، بشر ممکن است قادر به زندگی جاودانه باشد.
او معتقد است که با پیشرفت‌ها و گسترش فناوری‌ها در ژنتیک، رباتیک و نانوتکنولوژی به زودی نانوربات‌هایی که در رگ‌های ما حرکت خواهند کرد.
آنها ربات‌های کوچک با عرض ۵۰ تا ۱۰۰ نانومتر خواهند بود که وظایفی را در حوزه پزشکی بالینی انجام می‌دهند و از آنها در پژوهش‌ها به عنوان کاوشگر DNA، سلول‌های مواد تصویربرداری و وسایل انتقال سلولی خاص استفاده می‌کنند.
کورزویل فکر می‌کند که این نانوربات‌ها، آینده‌پزشکی هستند. به اعتقاد وی، آنها قادر خواهند بود بدن ما را در سطح سلولی ترمیم کنند و ما را در برابر بیماری ها و پیری ها و در نهایت مرگ مصون کنند.
وی همچنین معتقد است که انسانها می‌توانند اطلاعات خود را به شکل دیجیتالی بارگذاری کنند و به جاودانگی الکترونیکی دست یابند.
کورزویل در مصاحبه‌ای با پایگاه PBS News در سال ۲۰۱۶ گفت: ما هزاران سال است که امید به زندگی خود را افزایش داده است. امید به زندگی انسان در ۱۰۰۰ سال پیش تنها ۱۹ سال بوده و تا سال ۱۸۰۰ میلادی به ۳۷ سال رسیده است. ما ۱۰ تا ۱۵ سال آینده (تا سال ۲۰۲۵ یا ۲۰۳۰) به نقطه‌ای رسید که در آن زمان بسیار بیشتر به امید به زندگی خود اضافه می‌کنیم.
وی افزود: مردم بیشتر می‌گویند «وای من نمی‌خواهم بیش از ۹۰ سال عمر کنم، اما می‌دانم، من با افراد ۹۰ ساله صحبت کرده‌ام و آنها واقعاً می‌خواهند تا ۹۱ و سپس تا ۱۰۰ سال هم زندگی کنند.
کورزویل ادامه داد: ما می‌توانیم بر بیماری و پیری غلبه کنیم. بیشتر تفکرات ما غیر بیولوژیکی و دیجیتالی خواهد بود. بنابراین ما می‌توانیم بخشی از عمر را به طور نامحدودی افزایش دهیم.
ری کورزویل به پیش‌بینی‌هایی که واقعاً درست از آب درآمده‌اند، مشهور است. او در سال ۱۹۹۰ به درستی پیش‌بینی کرد که تا سال ۲۰۰۰، رشد اینترنت و تغییر فناوری‌های بی‌سیم باعث خواهد شد تا یک کامپیوتر یک انسان را در بازی شطرنج شکست دهد.
اما معروف‌ترین پیش‌بینی اوست که حتی درباره آن کتاب نیز نوشته شده است که تا سال ۲۰۴۵ به تَکینگی رسید. تکینگی لحظه‌ای است که هوش ماشینی با هوش انسان برابر می‌شود یا از آن پیشی می‌گیرد.
تکینگی فناوری (technological singularity) فرضیه‌ای است که پیش‌بینی می‌کند که شتاب در فناوری در نهایت باعث می‌شود که هوش مصنوعی از هوش بشر پیشی بگیرد و منجر به تغییرات شگرف یا حتی پایان تمدن بشری بشود. از آنجایی که چنین هوشی ممکن است قابل درک نباشد، اتفاقاتی که بعد از تکینگی فناوری می‌افتند، پیش‌بینی‌ناپذیر هستند.
طرفداران تکینگی به طور معمول چنین می‌اندیشند که فزاینده هوش مصنوعی ممکن است به سرعت رخ دهد و تا زمانی که کشف‌های هوش مصنوعی تا حد زیادی از هوش انسانی پیشی گرفته شود، انجام شود.
کورزویل پیش‌بینی می‌کند که تکینگی در حدود سال ۲۰۴۵ رخ می‌دهد، در حالی که برخی از آینده پژوهان، تاریخی قبل از سال ۲۰۳۰ را برای رسیدن به آن پیش‌بینی کرده‌اند.
در اجلاس تکینگی در سال ۲۰۱۲ استوارت آرمسترانگ، مطالعه‌های روی پیش‌بینی‌های آزمایش‌های مصنوعی انجام داد و به‌خوبی از پیش‌بینی‌ها رسید که تقریباً در سال ۲۰۴۰ بود. عدم وجود تعداد زیادی در این پیش‌بینی‌ها وجود دارد به طوری که آرمسترانگ در سال ۲۰۱۲ احتمال تکینگی بین ۵ تا ۱۰۰ سال آینده را ۸۰ درصد دانست.
در نهایت، با افزایش نفوذ و فراگیر شدن هوش مصنوعی به ویژه در چند ماه اخیر با ظهور ربات‌های هوش مصنوعی گفتگوگر، این احتمال را نمی‌توان نادیده گرفت.
به عنوان مثال می‌توان به کارهای بسیار مورد بحث برانگیز شرکت نورالینک (Neuralink) تحت هدایت مدیر نخبه جهان، ایلان ماسک نگاه کرد؛ جایی که تراشه‌های مغزی که توسعه‌دهنده و مهندسین این شرکت هستند، به افراد کمک می‌کنند تا دوباره حرکت کنند، ارتباط برقرار کنند و حتی می‌توانند بینایی را در افراد نابینا بازیابی کنند.
البته فعلا تنظیم کننده مقررات در ایالات متحده آمریکا این شرکت را برای انجام آزمایشات انسانی رد کرده و باید ماندگار شود و این فناوری را ببیند که چه زمانی از آزمایشگاه به دنیای واقعی راه پیدا کند.
انتهای پیام