ماموریت تحقیقات علوم بعدی حتی فراتر از حوزه اصلی سیاره های نیوهورایزنز خواهد رفت. این فضاپیما اکنون اندازهگیریهای بهتری را در مورد پیشزمینه نور و پرتوهای کیهانی در فضای ارائه میدهد، توزیع غبار را در سراسر منظومه شمسی ما ردیابی میکند و به عنوان فضاهای تکمیلی وویجر، اطلاعات مهم را در مورد تأثیر خورشید به دست میآورد. از آنجایی که سه فضاپیمای دوردست در جهتهای دیگری هستند در حال حرکت، به ستارهشناسان امکان میدهند که بینظمیهای موجود در ساختار منظومه شمسی را ترسیم کنند.
بوراتی گفت: موقعیت بهفرد نیوهورایزنز در بیرون از منظومه شمسی، زوایای را برای نگاه کردن به اجرام کمربند کویپر فراهم میکند. دیدگاههای گوناگون میتوانند به ستارهشناسان درباره ناهمواری سطوح اجرام عملکرد عملکرد نور و ایجاد سایه روی آنها را توضیح دهند.
پایونیر ۱۰و ۱۱
امسال مأموریتهای وویجر سالگرد بسیار ویژهای را جشن گرفتند. این جشن سالگرد ۴۵ سال عملیات بود. این دو فضاپیما به ستارهشناسان از منظومه شمسی کمک زیادی کردهاند. از پروازهای نزدیک به سیارات بیرونی گرفته تا بررسی دورترین نقاط دسترسی انسان در فضا.
لبههای منظومه شمسی نیز همیشه پر از شگفتی بودهاند. منطقی است که با دور شدن از مرکز منظومه شمسی، پلاسمای خورشید بیشتر پراکنده و پخش میشود اما در واقع، وویجرها پس از عبور از هلیوپوز، با پلاسمای بسیار متراکمتری روبهرو شدهاند. ستارهشناسان هنوز در مورد این موضوع هستند.
گروه ماموریت برای مشاهدات جدید و هیجان انگیز آماده می شوند. آنها آماده هستند تا با کمک تجهیزات بسیار پیشرفتهتر از آنچه وویجرها در دهه ۷۰ حمل میکردند، از نیوهورایزنز به عنوان یک رصدخانه در منظومه شمسی دوردست استفاده کنند و دیدگاهی را ارائه دهند که ما نمیتوانیم آن را روی زمین به دست آوریم.
نیوهورایزنز نه تنها ماموریت اصلی خود را به پایان رسانده است، بلکه در سال ۲۰۱۹ به عنوان اولین ماموریت خود، پرواز از نزدیک یک جرم کوچکتر موسوم به «آلتیما ثولی»(Arrokoth) را در «کمربند کویپر»(Kuiper Belt) با موفقیت به پایان رسید. در او سال جاری، این فضاپیما در حالت خواب زمستانی گرفت زیرا ماموریت طولانی آن پژوهش هنوز تایید نشده است اما اکنون گروهی با هیجان در حال حرکت به سمت «دومین ماموریت توسعهیافته کمربند کویپر»(KEM2) نیوهورایزنز هستند. فضاپیما تا اول مارس ۲۰۲۳ به خواب زمستانی رفت اما اولین ماموریت KEM۲ از اکتبر آغاز شد.
اسپیلکر گفت: بسیار شگفتانگیز است که حتی پس از گذشت این همه زمان، ما همچنان شاهد تأثیر خورشید در فضای میانستارهای هستیم. من مشتاقانه منتظر ادامه فعالیت وویجر هستم که شاید به پنجاهمین سالگرد خود برسد.
دوربینها ممکن است دههها پیش خاموش شوند، اما سایر تجهیزات این فضاپیماها در حال جمعآوری دادههای مربوط به پلاسما و میدانهای مغناطیسی خورشید در فاصلههای بسیار دور از خود هستند. از آنجایی که پیمودن این مسیر طولانی برای ذرات باد خورشیدی زمان میبرد، مشاهدات از راه دور به دانشمندان امکان میدهند تا ببینند چه تغییراتی در خورشید در سراسر کیهان منتشر میشوند.
پروژه اصلی در حال حاضر کاوش در آنجا است که تأثیر خورشید به پایان میرسد و تأثیرات سایر استارگان آغاز میشود. وویجر۱ در سال ۲۰۱۲ و وویجر۲ در سال ۲۰۱۸ از «هلیوپوز» (Heliopause) عبور کرد. هلیوپوز، مرزی است که در آن جریان مهم ذرات خورشید میشود.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، انسانها از زمان پرتاب فضاپیمای «پایونیر۱۰» (Pioneer 10) در سال ۱۹۷۲، ۵۰ سال است که فضاپیماهایی را به فضا پرتاب میکنند. ما اکنون پنج فضاپیما داریم که یا به لبههای منظومه شمسی رسیدهاند یا به سرعت به آن نزدیک میشوند. این فضاپیماها، پایونیر۱۰، «پایونیر۱۱»، «وویجر۱» (Voyager 1)، «وویجر۲» و «نیوهورایزنز» (New Horizons) هستند.
گروه ماموریت امسال با یک مشکل بزرگ روبهرو شدند و آن زمان بود که فضاپیما اطلاعات مبهم را در مورد مکان خود آغاز کرد. مهندسان علت را پیدا کردند و دریافتند که فضاپیما از سختافزار رایانههای بدی استفاده کرده است. بدین ترتیب، آنها عملیات را بازیابی کردند.
نیوهورایزنز
در هر حال، چنین حوادثی در مورد یک فضاپیمای کهنه قابل انتظار است. این گروه، منبع تغذیه فضایپیما را مدیریت میکند که هر سال با افزایش ناکارآمدی ژنراتورهای رادیواکتیو کاوشگرها کاهش مییابد. امسال، پرل مسئوليت سيستمهاي گرمي را خاموش كردند و از تجهيزات علمي را در محيط سرد و خشن فضاي گرم نگه داشتند. آنها در کمال تعجب می کنند که این تجهیزات هنوز هم به خوبی کار می کنند.
بیشتر این کاوشگرها از مرگ مورد انتظار خود سرپیچی کرده اند و هنوز مدت هاست که از برنامه های ماموریت اصلی عمل می کنند. این فضاپیماها در ابتدا برای کشف سیارات همسایه ما برنامهریزی شده بودند، اما اکنون در حال بررسی نقاط محدود به فردی بیرون از منظومه شمسی هستند که در سال ۲۰۲۲ به میزان زیادی رسیدهاند.
در هر حال، هر دوی این فضاپیماها نشانهایی از حضور بشریت در منظومه شمسی به شماره میروند و حتی اگر ما دیگر دستوری برای آنها ارسال کنیم، دوباره سفر خود را ادامه دهند. زمانی که یک فضاپیما در مسیری بیرون از منظومه شمسی قرار میگیرد، نمیشود. مگر اینکه چیزی مسیر آن را تغییر دهد.
«لزلی یانگ»(Leslie Young)، دانشمند سیارهشناسی «موسسه تحقیقاتی جنوب غربی»(SwRI) در کلرادو میخواهد از این فضاپیما برای داشتن یک نگاه جدید به چیزی نزدیکتر به خانه استفاده کند. هدف او، غولهای یخی اورانوس و نپتون هستند. دیدگاه بهفرد نیوهورایزنز، اطلاعاتی را در مورد چگونگی پراکنده شدن نور در جو سیارات در انتخاب تصمیم میدهد. این اطلاعات را نمیتوانم از روی زمین به دست آوریم زیرا نمیتوانم اورانوس و نپتون را از آن زاویه ببینیم. علم سیارهشناسی، مشتاق کسب اطلاعات بیشتر در مورد این سیارات هستند؛ به ویژه که ناسا برنامهریزی یک مأموریت جدید را برای بازدید از اورانوس آغاز کرده است.
در مورد نیوهورایزنز، نشانهها حاکی از این هستند که این فضاپیما قدرت کافی را برای دوام در دهه ۲۰۴۰ و احتمالاً پس از آن خواهد داشت و هر سال، ۴۸۰ میلیون کیلومتر دورتر در این قلمروی ناشناخته حرکت خواهد کرد.
ویدئوی زیر، انیمیشنی از پرواز بر فراز پلوتو را در سالگرد کاوشگر نیوهورایزنز نشان می دهد.
انتهای پیام
