ستاره شناسان همچنین دریافتند که این سیاره بسیار شبیه به زمین است، زمین جرم بسیار بالاتری نسبت به آن دارد.
پشت این کشف به دنبال ستاره‌هایی بود که می‌توان میزبان مناسبی برای سیاراتی بود که ممکن است دارای حیات باشند.
پژوهشگران می‌گویند، سیارات دیگری ممکن است به دور ستاره میزبان K2-415 در محل چرخش باشند، به این معنی که احتمالاً در ماه‌ها و سال‌های آینده به بررسی این منطقه خاص از کیهان ادامه خواهد داد.
سرعت پرتوی یکی از روشی است که برای شناسایی سیارات فراخورشیدی – هر سیاره‌ای که بخشی از منظومه شمسی ما نیست – از آن استفاده می‌کنند. روش‌های دیگر عبارتند از تصویربرداری مستقیم و روش گذر که دوره‌های افت در نور یک ستاره دوردست را عبور می‌دهد از یک سیاره فراخورشیدی از میان ستاره میزبانش و میدان دید رصدخانه روی کره زمین اندازه‌گیری می‌کند.
کشف یک دنیای بیگانه
دانشمندان K2-415b را نسبت به ستاره میزبانش تعیین می کنند و دریافت می کنند که این ستاره بسیار نزدیکتر از زمین به خورشید است، به دور ستاره میزبان خود میچرخد، به این معنی است که تنها در چهار روز یک دور کامل به دور ستاره خود میچرخد و در واقع. ، هر سال آن چهار روزه است.
چنین مدار نزدیکی به این معنی است که سیاره به احتمال زیاد بسیار نزدیک به ستاره خود است و قابل سکونت نیست، حتی اگر ستاره میزبان به طور قابل توجهی سردتر از خورشید باشد. با این حال، این سیاره دارای جو است، به این معنی که برای مشاهدات و رصدهای بعدی واجد شرایط است.
مقایسه K2-415b با زمین
این گروه این ستاره جدید را هنگام تجزیه و تحلیل داده های تلسکوپ کپلر یافتند. سپس داده‌های ماهواره‌ای بررسی سیارات فراخورشیدی(TESS) را برای تایید این بررسی انجام دادند.
بر اساس بیانیه مطبوعاتی منتشر شده از جانب آنها، اخترشناسان وجود یک سیاره فراخورشیدی را که به یک دور ستاره کوتوله M در فاصله ۷۲ سال نوری از زمین قرار دارد، موسم به K2-415b تایید کرد.
انتهای پیام
آنها در مقاله منتشر شده خود در سرور پیش‌چاپ arXiv توضیح می‌دهند که چگونه از روشی به نام «سرعت پرتوی»(radial velocity) استفاده کرده‌اند. اساساً گرانش سیارات فراخورشیدی در حال چرخش باعث ایجاد لرزشهای کوچک در نور ساطع شده توسط ستاره میزبان سیاره می شود. این لرزش‌ها رنگ نور را تغییر می‌دهند و به ستاره‌شناسان اجازه می‌دهند تا آنها را از زمین شناسایی کنند.
بر اساس وب سایت ناسا، روش موفق‌ترین روش است، زیرا ۳۹۴۱ سیاره فراخورشیدی با این روش کشف شده است، در حالی که «سرعت پرتوی» با شناسایی ۱۰۲۵ سیاره فراخورشیدی، دومین روش موفق است.