این کشف جدید در مطالعهای که توسط پژوهشگران کالج دانشگاهی لندن(UCL) و دانشگاه پوتسدام(Potsdam) در مجله Astronomy & Astrophysics منتشر شده است، شرح داده شده است.
متیو ریکارد، نویسنده ارشد این مطالعه و دانشجوی دکترا در کالج دانشگاهی لندن میگوید: به لطف آشکارسازهای امواج گرانشی Virgo و LIGO، دهها ادغام که منجر به سیاهچاله میشوند در چند سال گذشته شناسایی شده است.
تحلیل و تحلیل دو ستاره در حال ادغام
صفت «سیاه» در نام سیاهچاله برگرفته از این واقعیت است که همهی نوری را که از افق رخ میدهد به دام میاندازد. از این دیدگاه، سیاهچاله رفتاری شبیه به جسم سیاه در ترمودینامیک دارد. از سوی دیگر نیز نظریه میدانهای کوانتومی در فضا-زمان خمیده پیشبینی میکند که افقهای رویداد نیز تابشی به نام تابش هاوکینگ گشوده میشوند که آنها را میسازند که آنها را میسازند که بدن آنها را میسازد که آن را با جرمش نسبت به وارونه میکنند. میزان دما در مورد سیاهچالههای ستارهای در حد چند میلیاردم کلوین است و این رو ردیابی آن را مشکل میکند.
وی افزود: بهترین مدل ما نشان میدهد که این ستارهها در ۱۸ سال آینده به عنوان سیاهچاله ادغام خواهند شد. یافتن ستارگان در این مسیر مسیری بسیار نزدیک به کهکشان راه شیری ما فرصتی عالی برای کسب اطلاعات در نحوه تشکیل این سیاهچالههای دوتایی میکند.
مدلهای رایانهای استفاده میکنند و آنها را با مشاهدات واقعی خود مقایسه میکنند. آنها دریافتند که یکی از ستارگان تماسی که به آنها «دوتایی تماسی» نیز گفته میشود، احتمالاً به سیاهچاله میشود و از ستاره دیگری تغذیه میشود. اندکی بعد، ستاره دیگر نیز احتمالاً به سیاهچاله تبدیل خواهد شد.
وی افزود: ستاره کوچکتر، درخشانتر و داغتر، ۳۲ برابر جرم خورشیدی است و در صورت دست دادن جرم به همراه بزرگتر خود، ۵۵ برابر جرم خورشیدی است.
تبدیل شدن به سیاهچاله طی ۱۸ میلیارد سال آینده
به گزارش ایسنا و به نقل از آیای، اخترشناسان دو ستاره عظیم را در یک کهکشان همسایه مشاهده کردهاند که در برخورد با یکدیگر قرار دارند.
اجسامی به دلیل میدان گرانشی بسیار قوی اجازه گریز به نور نمیدهند برای اولین بار در سده ۱۸ میلادی توسط جان میچل و پیر سیمون لاپلاس مورد توجه قرار گرفته است. اولین راه حل نوین نسبیت عام که در واقعههای یک سیاهچاله را توصیف مینمود در سال ۱۹۱۶ میلادی توسط کارل شوارتزشیلد کشف شد. هر دوره آن به منطقهای گریزناپذیر از فضای تا چهار دهه به خوبی متوجه شد، برای دورههای طولانی این چالش در مورد کنجکاوی ریاضیدانان بود تا در دهه ۱۹۶۰ پژوهشهای نظری نشان دادند که سیاهچالهها به سمت یکی از پیشبینیهای نسبیت عام هستند.
طی چند میلیون سال آینده مدارهای آنها شروع به فروپاشی خواهد کرد و به یک رویداد فاجعهآمیز میشود که در سراسر کیهان قابل مشاهده است.
انتهای پیام
ستاره شناسان میگویند بزرگترین ستارهها در حال ادغامی که تا به حال مشاهده شدهاند، در نهایت در حدود ۱۸ سال آینده در یک رویداد مهیب به سیاهچاله تبدیل میشوند.
این ستارگان که در یککشان کوتوله همسایه به نام «ابر ماژلانی کوچک» قرار دارند، در تماس نسبی با یکدیگر هستند. در واقع، یکی از این ستارهها در حال حاضر از دیگری تغذیه میکند. هر سه روز یک بار به آنها دور میچرخند و پرجرمترین ستارههای در آستانه برخورد هستند که تا امروز مشاهده میشود.
سیاهچاله به دلیل اینکه نوری از آن نمیشود، نامرئی است، اما میتوان خود را از راه کنش و واکنش با مادهای پیرامون خود نشان دهد. اخترشناسان از راه بررسی برهمکنش میان ستاره دوتایی با همدم نامرئیاش، نامزدهای احتمالی برای سیاهچاله بودن در این منظومهها شناسایی کردهاند. این باور جمعی در میان دانشمندان رو به گسترش است که در مرکز بیشتر کهکشانها یک سیاهچاله کلانجرم وجود دارد. برای نمونه، نمونه های ارزشمند بازگوی این واقعیت است که در مرکز کهکشان راه شیری ما نیز یک سیاهچاله کلانجرم با جرمی بیش از چهار میلیون برابر جرم خورشید وجود دارد.
پژوهشگران گفتند که چگونه یک ستاره دوتایی دور افتاده است (دو ستاره که به یک مرکز گرانش میچرخند) را با استفاده از زمین از چندین رصدخانه و فضای تجزیه و تحلیل و تحلیل کردند.
سیاهچاله ناحیهای در فضا-زمان با گرانشی بسیار نیرومند است که هیچ چیز حتی ذرات و تابشهای الکترومغناطیسی مانند نور نمیتواند از میدان گرانش قدرتمند آن بگریزند. نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین بیان میکند که یک جرم به اندازه کافی میتواند باعث تغییر شکل و خمیدگی فضا-زمان و تشکیل سیاهچاله شود. مرز این منطقه از فضا-زمان که هیچ چیزی پس از عبور از آن نمیتواند به بیرون برود را «افق رویداد» مینامند.
بیانیه پژوهشگران نشان میدهند که این دو ستاره در نهایت با هم برخورد میکنند و قبل از آن که به سیاهچاله تبدیل شوند، بزرگی را در بافت فضا-زمان ایجاد میکنند.
دکتر دانیل پاولی یکی از نویسندگان این مطالعه میگوید: این ستاره دوتایی پرجرمترین دوتایی در حال برخورد یا اصطلاح تماسی است که مشاهده میشود.
مطالعات بر اساس مدلها و مشاهدات خود بر این باورند که این ستارهها تا چند میلیون سال دیگر به سیاهچاله تبدیل خواهند شد. سپس میلیاردها سال به دور هم می خواهند چرخید و پس از آن با نیروی عظیمی به هم خواهند کرد. این رویداد، دیدنی را در بافت فضا-زمان ایجاد میکند که به عنوان گرانشی نیز میشود و از نظر زمین توسط ابزارهای روی قابل تشخیص هستند.
یافتن ستارگان نوترونی باعث شد تا وجود اجرام فشرده شده بر اثر رُمبش گرانشی به عنوان یک امکان پذیرفته شود. اینگونه پنداشته میشود که سیاهچالههای ستارههای در جریان فروپاشی ستارههای بزرگ در یک انفجار ابرنواختری در پایان چرخه زندگیشان به وجود میآیند. جرم یک سیاهچاله پس از شکلگیری میتواند با جرم در اطرافش افزایش یابد. با جذب ستارگان پیرامون و به هم پیوستن سیاهچالههای گوناگون، سیاهچالههای کلانجرم یا ابرسیاهچالهها با جرمی میلیونها برابر خورشید تشکیل میشوند.