بهارتی توضیح داد: ما با چاپ سلول‌ها، تبادل نشانه‌های سلولی را می‌کنیم که برای آناتومی طبیعی خونی بیرونی شبکیه نیاز است.
دکتر «کاپیل بهارتی» (کاپیل بهارتی)، مدیر بخش تحقیقات سلولهای بنیادی و چشمی در مؤسسه ملی بینایی آمریکا گفت: ما می‌دانیم که ماکولا از سد خونی بیرونی شبکیه می‌شود. با وجود این، مکانیسم‌های آغاز و پیشروی دژنراسیون ماکولا به دلیل فقدان مدل‌های انسانی مرتبط از نظر فیزیولوژیکی هنوز درک نشده‌اند.
نزدیک به ۲۰ میلیون آمریکایی از نوعی دژنراسیون ماکولایی مرتبط با افزایش سن رنج می‌برند. این بیماری عامل اصلی از دست دادن بینایی در آمریکایی‌های ۶۰ ساله و بالاتر است و همچنین، دلیل اصلی نابینایی غیرقابل برگشت و از دست دادن بینایی در سراسر جهان به شماره می‌رود.
انتهای پیام
منبع
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، محققان «مؤسسه ملی بینایی آمریکا» (NEI)، به چاپ سه‌بعدی گروهی از سلول‌ها پرداخته‌اند که می‌توانند سد خونی بیرونی شبکیه را شکل دهند. سد خونی بیرونی شبکیه، یک بافت چشمی است که از سلولهای گیرنده نور پشتیبانی می‌کند.
بهارتی و همکارانش، سه نوع سلول مشیمیه نابالغ را در یک هیدروژل ترکیب کردند. این سه نوع عبارت سلولی از پریس‌ها و سلول‌ها هستند که اجزای اصلی مویرگ‌ها هستند و فیبروبلاست‌ها هستند که ساختار بافت‌ها را می‌دهند. ژل را روی یک محیط زیست محیطی‌تخریب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها کردند و در چند روز، بلوغ و تبدیل سلول‌ها به یک مویرگی متراکم آغاز شد.
روش‌هایی را برای ایجاد بافت چشم با استفاده از سلولهای بنیادی و چاپ سه‌بعدی کشف کرده‌اند که ممکن است به پیشرفت‌هایی در درمان بیماری‌های ژنراتیو چشم بیانجامد منجر شود.
«مارک فرر» (Marc Ferrer)، مدیر آزمایشگاه چاپ زیستی سه‌بعدی بافت در مؤسسه ملی بینایی آمریکا گفت: تلاش‌های مشترک ما، مدل‌های بافت شبکیه را ارائه می‌کنند که بسیار مرتبط با بیماری‌های دکترای چشم هستند. چنین مدل‌های بافتی، کاربردهای بالقوه زیادی در توسعه درمان دارند.
روش ارائه شده توسط این گروه پژوهشی از نظر نظری منبع نامحدودی از بافت به دست بیمار را برای مطالعه بیماری‌های دژنراتیو شبکیه مانند «دژنراسیون ماکولا» (AMD) و استفاده از آن‌ها برای درک بهتر درمان این بیماری‌ها می‌کند.
محققان در روزم، سلولهای اپیتلیال رنگدانه شبکیه را در جهت دیگر نه زیست‌تخریب‌پذیر ساختند. فقط یک ماه پس از آن، بافت به بلوغ کامل رسید. مطالعات انجام آزمایشهای بعدی دریافت که بافت شبیه به سد خونی بیرونی و شبکیه چشم واقعی است.
این پژوهش، در مجله «Nature Methods» به چاپ رسید.