ژن‌های کلیدی مرتبط با اسب‌های مسابقه موفق را کشف کرده‌اند و ادعا می‌کنند که می‌توانند به پرورش اسب‌های قدرتمند کمک کنند.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، مجموعه‌ای از ژن‌ها را در اسب‌های مسابقه‌ای موفق شناسایی کرده‌اند که می‌توانند اسباب‌های قدرتمندی را برای مسابقات اسب‌دوانی کمک کنند.
آنها ژنوم اسب‌های مسابقه تروبرد، عربی و مغولی را با اسب‌هایی که برای سایر ورزش‌ها و اوقات فراغت پرورش داده می‌شوند، مقایسه می‌کنند.
متخصصان هفت ژن را در نژادهای مسابقه شناسایی کردند که همگی نقش مهمی در درمان، متابولیسم و زیست‌شناسی عصبی این حیوانات دارند. از جمله‌های این ژن‌ها می‌توان به ژن NTM که به رشد مغز کمک می‌کند و برای مغز کمک می‌کند و می‌تواند بر روی مغز تأثیر بگذارد و MYLK2 که برای انقباض عضلانی لازم است، اشاره کرد.
این پژوهش جدید توسط پژوهشگرانی از آسیا، اروپا، آمریکای شمالی و شرکت ایرلندی علوم اسب موسوم به پلاسویتال(Plusvital) مستقر در دوبلین انجام شد.
پروفسور املین هیل از شرکت پلاسویتال و نویسنده اصلی این پژوهش گفت: تعداد بسیار زیادی از نژادهایی که طی صدها سال گذشته در سراسر جهان توسعه یافته اند، با پرورش انتخابی برای صفات مختلف مورد نظر پرورش دهندگان به شکل های مختلف. این قدم به تولد اسب‌های بلند، اسب‌های کوچک، اسب‌های کشنده قدرتمند، اسب‌های سواری مفید و اسب‌های مسابقه‌ای سریع می‌شود.
وی افزود: مجموعه‌ای از ژن‌های مشترک برای اسب‌های مسابقه‌ای را کشف کرده‌ایم، اما همه اسب‌های موجود در یک مسابقه‌ای این نسخه ژنی مفید را ندارند. بنابراین این یافته‌ها برای مناسب‌ترین اسب‌ها در یک نژاد برای مسابقه یا پرورش مفید خواهد بود.
پژوهشگران بر روی سه نژاد اسب مسابقه‌ای که مشهور هستند، شامل نژادهای تروبرد، عرب و مغولی است.
نژاد تروبرد(Thoroughbred) در قرن ۱۷ و ۱۸ در انگلستان به طور خاص برای مسابقه پرورش داده شد و اکنون به چابکی و سرعت شهر است.
در عین حال، نژاد اسب عربی از شبه جزیره عربستان سرچشمه گرفته شده و قدمت آن بسیار دورتر است و به حدود قرن هفتم پس از میلاد بازمی‌گردد. اسب‌های عربی به‌طور سنتی در مسابقات استقامتی و طی مسافت‌های طولانی، حتی در شرایط آب و هوایی سرآمد هستند.
در نهایت، اسب‌های مغولی یکی از قدیمی‌ترین جمعیت‌های اسب‌های موجود در دنیا هستند و از فتوحات قرن سیزدهم امپراتوری مغول پشتیبانی کرده‌اند.
اسب‌های مغولی اهلی شده‌اند، اما اکثر آنها آزاد هستند و کمترین نیروی انسانی را تجربه می‌کنند.
پژوهشگران در نظر مجموعه‌ای از نشانگرهای ژنتیکی را شناسایی می‌کنند که به عملکرد ورزشی در این اسب‌ها که برای مسابقه‌ها پرورش داده می‌شوند، کمک می‌کند. آنها برای انجام این کار، ژنوتیپ ۵۷۴ اسب را که نشان دهنده سه نژاد مسابقه‌ای و ۲۱ نژاد غیر مسابقه‌ای بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند.
نژادهای غیر مسابقه‌ای شامل کلایدسدیل(Clydesdale)، کونمارا پونی(Connemara Pony)، هانوفری(Hanoverian)، مورگان(Morgan)، فیورد نورژی(Norwegian Fjord)، رنگی(Paint)، شتلند(Shetland) و شایر(Shire) بودند.
این مطالعه شامل مجموعه‌ای از نمونه‌های مو از صد اسب بود که متعلق به یک تیم قهرمان اسب‌دوانی بود که در یک مزرعه در کشور مغولستان پرورش یافتند.
پژوهشگران پس از مقایسه ژنوم اسب‌های مسابقه‌ای با نژادهای غیرمسابقه‌ای، هفت ژن در اسب‌های مسابقه‌ای به نام‌های G6PC2، HDAC9، KTN1، MYLK2، NTM، SLC16A1 و SYNDIG1 شناسایی شدند.
یکی از این ژن‌ها موسوم به MYLK2 برای انقباض عضلانی مورد نیاز است و در انسان با آسیب عضلانی ناشی از ورزش همراه است. در عین حال، پرورشی به نام میوزین زنجیره سبک کیناز(MYL2) را کد می‌کند که نقشی حیاتی در انقباض عضلانی دارد.
این گروه پژوهشی اشاره می‌کند که پتانسیل مسابقه‌ای در یک اسب، یک ویژگی چند عاملی است، به این معناست که عوامل دیگری مانند محیط وابسته هستند و تنها به ژن وابسته نیستند.
اما تنوع در این هفت ژن می‌تواند برای بهبود ژنتیکی جمعیت اسب‌ها به منظور استفاده در انواع مختلفی از مسابقه‌ها مورد استفاده قرار گیرد. این هفت ژن همچنین می‌تواند به بهبود رقابت‌های اسب‌های مغولی کمک کند.
این پژوهش در مجله Communications Biology منتشر شده است.
انتهای پیام