به گزارش ایسنا و به نقل از ساینس‌دیلی، حدود ۱۲ هزار سال قبل، انقلاب نوسنگی به طور اساسی اقتصاد، رژیم غذایی و ساختار جوامع انسانی را در هلال حاصلخیز خاور نزدیک تغییر داد. با آغاز کشت غلات مانند گندم و جو و اهلی کردن حیوانات، اولین شهرها به عنوان یک بافت اجتماعی جدید ظهور کردند. اکنون مطالعه‌ای که با همکاری دانشگاه بارسلونا، مرکز آگروتکنیو (Agrotecnio) و دانشگاه لیدا (Lleida) در مجله‌ی «Trends in Plant Science» منتشر شده است به بررسی سنبله‌های گندم از شروع کشت آن توسط ساکنین بین‌النهرین باستان یعنی مهد کشاورزی در جهان می‌پردازد. و‌ها در مورد تأثیر تغییرات جوی بر این غلات مهم را بیان می‌کند.
انتهای پیام
منبع
آرائو میگوید: اگر هیچ اتفاق نظر علمی وجود ندارد، اما همه نشان دهنده آن است که در شرایطی است که گیاهی از تنش آبی رنج نمی‌برد، دارای فتوسنتزی علاوه بر داسه‌ها دیگر اثرات منفی بالقوه از جمله درمان دارویی به چیزهای قارچی را نمی‌کند.
در طول پروسه بومی‌سازی گندم، گیاه فنوتیپ در عرض چند صد سال دستخوش سریع و در هزاران سال دستخوش تغییرات آهسته شده است. فنوتیپ به ویژگی‌های بارز یک گیاه یا جاندار گفته می‌شود و از جمله‌ای که این تغییرات می‌توان ضعیف‌تر شدن سنبله‌ها، افزایش بذر و کاهش یا ناپدید شدن داسه (awn) اشاره کرد.
کشت گندم، علفی که تبدیل به اساسی شد، عطفی در پیشرفت تمدن بشری بود. تولید این محصول مهم‌ترین محصول جهان از نظر امنیت غذایی به شماره می‌رود، اما داده‌های اتحادیه اروپا هشدار می‌دهند که تأثیرات تغییرات آب و هوا می‌تواند این غله را به میزان قابل توجهی افزایش دهد و روند تولید آن را در مناطقی که از جهان دستخوش تغییر کنند، قابل توجه است.
روت سانچز-براگادو (Rut Sánchez-Bragado)، نویسنده اول این مطالعه میگوید: انجام مطالعاتی که نشان می‌دهد کدام گونه از گندم با شرایط مختلف محیطی، به تغییرات خصوصی آب و بهترین سازگاری هوایی را دارد، انجام می‌دهد. منهالعیه
پروفسور آرائوس میگوید که در شرایط خشک، ویژگی‌های فیزیولوژیکی بهتر است نسبت به برگ‌ها دارند.
گوستاوو اسلافر (Gustavo A. Slafer)، محقق مسئول این مطالعه، میگوید: نقش داسه‌های گندم در عملکرد آن‌ها با دهه‌ها مطالعه هنوز مورد بحث‌برانگیز است.
داسه به خسهای سرتیزی که بر سر دندانه‌های گندم در خوشه وجود دارد گفته می‌شود.
جوزپ لوئیس آرائوس (Josep Lluís Araus)، استاد گروه زیست شناسی، بوم‌شناسی و علوم محیطی میگوید: داسه‌ها بخش‌هایی از گیاه سنبله هستند که به‌طور سنتی با سازگاری گیاه با شرایط خشک مرتبط بوده‌اند.
با این حال، سوابق باستان شناسی و نشان تاریخی می دهد که بیش از 10 هزار سال از بومی سازی سنبله گندم با داسه آن بوده است و تنها در هزار سال گذشته است که در بسیاری از موارد عدم وجود داسه دیده می شود، که نشان می دهد. ارائه دهنده احتمالاً غیرمستقیم گندم بدون داسه توسط کشاورزان است.
براگا، نویسنده اول این مطالعه میگوید: با این حال، در آب و هوای گرم، داسه‌ها را جمع می‌کنند و می‌توانند باعث گسترش بیماری‌ها شوند. بنابراین، از آنجایی که جمعیت جهان به طور مداوم در حال افزایش است، نقش داسه‌ها در شرایط آب و هوایی ما مورد بررسی قرار می‌گیرد تا نیاز جهان را برای یک کالای غذایی یکسان مانند گندم مورد بررسی قرار دهد.
به طور خاص، گونه‌های گندم داسه‌دار و بدون داسه در سرتاسر جهان می‌شوند، می‌شوند، مورد دوم در مناطقی با آب و هوای خشک به‌ویژه در مراحل پایانی آغاز می‌شوند که در اواخر به شرایط آن‌ها مشابه محیط‌های مدیترانه‌ای است، بیشتر پیدا می‌شود.
آیا وجود داسه روی سنبله برای گیاه و محصولات زراعی مفید است؟