ستاره‌شناسان برای ایجاد این تصویر ویژه، از فیلتر‌هایی استفاده کردند که طول موج‌های خاصی از نور را جدا می‌کند. دانشمندان با مشاهده خوشه‌های ستاره‌ای دوردست در این طول‌موج‌ها می‌توانند نه تنها حرکات، بلکه دما و شیمی مناطق ستاره‌زایی دوردست را نیز درک کنند.
برخی از نقاط درخشان اطراف این خوشه، پیش‌ستاره‌ها هستند. پیش‌ستاره‌ها، ستارگان نوپایی هستند که هنوز در پوشش‌های محکمی از غبار و گاز پیچیده شده‌اند و به آرامی با زیبایی خیره‌کننده خود ظاهر می‌شوند.
باد‌های میان‌ستاره‌ای، تشعشعات کهکشانی و میدان‌های مغناطیسی قوی سحابی را تحت تأثیر قرار می‌دهند و گاز و غبار درون آن را به شکل جریان‌ها و نوار‌های پیچ‌خورده فشرده می‌کنند.
این تصویر، منطقه‌ای را نشان می‌دهد که در آن، ستارگان جوان درخشان در میان ابر‌های غبار و گاز پراکنده شده‌اند. در مرکز تصویر، چیزی وجود دارد که ستاره‌شناسان آن را یک خوشه ستاره‌ای باز می‌نامند.
تلسکوپ در حالی که به دنبال این نیروی اسرارآمیز است، منظره‌های باورنکردنی را نیز از کیهان به تصویر می‌کشد. تصویری که به تازگی منتشر شده است، “سحابی شاه‌میگو” (Lobster Nebula) را به تصویر می‌کشد. این سحابی، منطقه ستاره‌زایی در فاصله ۸۰۰۰ سال نوری از زمین است که در صورت فلکی “کژدم” (Scorpius) قرار دارد.
“دوربین انرژی تاریک” (Dark Energy Camera) که روی تلسکوپ چهار متری “ویکتور ام بلانکو” (Víctor M. Blanco) در “رصدخانه میان‌آمریکایی سرو تولولو” (CTIO) در شیلی نصب شده، بخشی از پروژه بررسی انرژی تاریک به شمار می‌رود که به دنبال یافتن شواهدی در مورد انرژی تاریک است؛ نیرویی نامرئی که ستاره‌شناسان باور دارند انبساط جهان را تسریع می‌کند.
این دوربین که قادر به ارائه ۴۰۰ تا ۵۰۰ تصویر در هر شب است، اخیرا به نقطه عطفی رسیده که به ستاره‌شناسان کمک می‌کند تا با بررسی چگونگی حرکت اجرام دوردست، به دنبال شواهد انرژی تاریک در تصاویر بگردند.
تصویر نهایی، ترکیبی از نوردهی‌های متعدد است که با فیلتر‌های مختلف گرفته شده و کنار هم گذاشته شده‌اند تا عکسی ایجاد شود که سحابی شاه‌میگو را همانطور که در صورت مشاهده با چشم غیرمسلح در آسمان به نظر می‌رسد، نشان دهد.