«تیم بولک»، مدیر ارشد فنی و یکی از بنیان‌گذاران شرکت Special Aerospace Services می‌گوید: این پیمان در ارائه تخصص، داده‌های تاریخی، درس‌ها و تجربیات آموخته شده و دسترسی به پرسنل ناسا به منظور توسعه فناوری تجاری AMU بسیار مهم است.
اولین جت‌پک که نوعی جت پک آزمایشی بود و به دلیل هزینه‌های بالا به مراحل بعدی نرسید و در مراحل آزمایشی ماند، بین سال‌های تا ۱۹۶۰ ساخته شد. این جت‌پک می‌توانست ۱۰ متر از سطح زمین بلند شود و در اولین پرواز خود با سرعت ۱۰ کیلومتر بر ساعت حرکت کرد و در مسیر ۳۳ متری را بپیماید.
ناسا قراردادی را برای ساخت و توسعه جت‌پک‌ها برای فضانوردان با یک شرکت تجاری منعقد کرده است.
در زمان پروژه جمینی(Gemini)، ناسا در حال آزمایش دستگاه‌های مانوری بود. یکی از اولین نمونه‌های آن نوعی تپانچه بود که دارای مخازن نیتروژن و نازل‌های کوچک بود که به فضانورد اجازه می‌داد با هدف گرفتن در جایی که می‌خواهد برود و با کشیدن ماشه به آن سمت حرکت کند.
انتهای پیام
حتی ممکن است از ویژگی‌های پیشرفته‌تر مانند عملکرد بازگشت خودکار برای بازدن فضانورد بیهوش قفل هوایی برای نجات وی نجات باشد.
در طول سال‌ها، نسخه‌های پیچیده‌تر به شکل‌های رانشگر درون ایستگاه فضایی اسکای‌لب(Skylab) در اوایل دهه ۱۹۷۰ آزمایش شدند و «واحد مانور خودمختار» (AMU) تجهیزات استاندارد در فضای فضایی بود.
با توجه به این که ناسا برنامه پروازهای فضایی سرنشین‌دار خود را به سمت سفر به اعماق فضای معطوف کرده است، شرکت‌های خصوصی به قلمروی تبدیل خواهند شد و ناسا پس از آن دسترسی به پایگاه‌های تجاری را در صورت نیاز خریداری خواهند کرد.
در فیلم علمی-تخیلی کلاسیک Destination Moon محصول سال ۱۹۵۰، صحنه‌های وجود دارد که در آن یکی از فضانوردان، کنترل خود را در حین پیاده‌روی فضایی از دست می‌دهد و از سفینه فضایی فاصله می‌گیرد و دور می‌شود. این یک کابوس بالقوه برای هر مأموریت فضایی است که شامل برخی از فعالیت‌های خارج از فضاپیما می‌شود، بنابراین تعجب نیست که مهندسان فضایی مدت‌هاست برای کمک به فضاهای فضایی و گردشگران فضای آینده در شرایط خلأ و بدون وزن فکر می‌کنند.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، با توجه به نزدیک بودن آینده‌ای که در نزدیکی زمین (LEO) به یک شهرک ساختمانی کیهانی برای ایستگاه‌های فضایی دارای خدمه انسانی با مالکیت خصوصی تبدیل می‌شود، ناسا یک پیمان قرارداد فضایی (SAS) را به شرکت موسوم به اسپشیال ایرواسپیس سرویسز (Special Aerospace Services) می‌رساند. ) اعطا کرده است تا نسخه تجاری جت‌پک فضانوردان یا «واحد منور خودمختار» (AMU) را توسعه دهد.
ناسا و سایر شرکای آن در ایستگاه‌های بین‌المللی بسیار ملی (ISS) محتاطانه‌ای را برای پیاده‌روی‌های فضای فضایی می‌سازند و به خطوط ایمنی، قفل زیرپایی‌ها و بازوهای رباتیک تکیه می‌دهند.
جِت‌پک یا کوله‌جِت (جت پک) که می‌شود آن را کوله پشتی پرتابی یا کوله پشتی جهشی نیز ترجمه کرد، نوعی وسیله برای بلند کردن انسان از سطح زمین و جابجا کردن وی است که آن را در جنگ جهانی دوم بر می‌گردانند. این وسیله که معمولاً به پشت می‌شود، توسط فشار گاز به پرواز در می‌آید.
با این حال، هنوز یک خطر بسیار واقعی وجود دارد، بنابراین بسته‌شده‌های پشتیبانی از حیات در لباس‌های فضایی آمریکایی شامل یک بسته رانشگر کوچک برای کمک به فضایی که احیاناً دچار مشکل می‌شود، برای بازگشت به ایستگاه و حتی یک سیستم خودکار برای جلوگیری از چرخش‌های افتادن دیوانه‌وار فضانورد که اتفاقی خطرناک است، تعبیه شده است.
نسخه تجاری جدید AMU که دارای دومین ابتکار همکاری برای قابلیت‌های فضای تجاری (CCSC-2) می‌شود، برای مأموریت‌های غیرنظامی، تجاری و امنیت ملی استفاده می‌شود. ماهیت دقیق این واحد جدید هنوز مشخص نیست، اما احتمالاً از گازهای سرد مانند نیتروژن برای مخزن رانشگرها و همچنین سیستم‌های هوشمند برای کمک به حفظ ثبات و ناوبری می‌کند.
اما برای کمک به ایجاد این امر، فناوری و امکانات ناسا با شرکت‌های مشابه خدمات ویژه هوافضا برای توسعه سیستم‌های مورد نیاز مورد نیاز به اشتراک گذاشته می‌شود.