اتوبوس های زرد رنگی که راننده و ترمز ندارند!

«هیو لوئیس»(Hugh Lewis)، کارشناس فضایی و استاد فضانوردی «دانشگاه ساوتهمپتون»(Soton) انگلستان، در مصاحبه با اسپیس گفت: اسپیس ایکس، بزرگترین اپراتور ماهواره‌های جهان با بیش از ۳۵۰۰ فضاپیمای فعال در مدار فوریه ۲۰۲۳، به دلیل نگرش خود در مدیریت خطر برخورد، شایسته تحسین است. سیستم جلوگیری از برخورد خودکار این شرکت به ماهواره‌ها امکان می‌دهد تا طی هر بار مانور، یک جرم در حال عبور را با احتمال یک در صد هزار ثبت کنند. در مقایسه، ناسا فقط عبور از اجرا را می‌کند که احتمال برخورد آنها یک در ۱۰ هزار است.

ای که در نزدیکی شرکت ماهواره ای متعلق به روسیه بود. این ماهواره موسوم به «کاسموس ۲۳۶۱»(Cosmos 2361)، ماهواره جاسوسی ۸۰۰ موشکی است که در سال ۱۹۹۸ با موشک زنیت پرتاب شد.

«دارن مکنایت»(Darren McKnight)، کارشناس ارشد فنی شرکت خصوصی نظارت بر محصولات «لئولبز»(LeoLabs)، در مصاحبه با اسپیس گفت: این شرکت‌ها ممکن است صدها تا هزاران ماهواره را داشته باشند اما در هماهنگی آنها بسیار خوب هستند. آنها یک سیستم محرکه دارند که ماهواره‌ها را بسیار چابک می‌کند و همچنین آنها را قادر می‌سازد تا مانورهای جلوگیری از حمله را انجام دهند. اشیای متروکه بر خلاف آنها، دور شدن از یکدیگر را ندارند.

این ناظر کهنه‌کار جهان با وزن ۱۲.۴ تن، از هر دو مرحله موشک نویست و اس‌ال-۱۶ سنگین‌تر است. هابل در مداری نسبتا پایین، در حدود 535 کیلومتر بالاتر از سطح زمین می‌چرخد. بنابراین، بازگشت آن به زمین احتمالاً تنها چند سال زمان می‌برد اما به اندازه‌گیری خود، بعید است که در طول ورود مجدد، به طور کامل در جو زمین بسوزد.

مک داول اعلام کرد که آیا اسپیس ایکس به تنهایی می تواند شبکه استارلینک را با سطح بالاتری از قابلیت اطمینان از دسترسی به شبکه های مشابه در یک منطقه مداری مشترک باشد، وضعیتی مشابه مدیریت ترافیک در شهر بزرگ پیش خواهد داشت. .

«تلسکوپ فضایی هابل»(HST) هنوز ممکن است یک دهه یا بیشتر از عمر خود را در پیش داشته باشد اما این احتمال وجود دارد که پس از پایان ماموریت خود، به یک قطعه دردسرساز تبدیل شود.

بدنه موشک روسی «زنیت»

ماهواره های بیش از اندازه

تنها در یک ماه گذشته، رویدادهای فضایی نزدیک به زمین دو بار خبرساز شدند و پروژه‌ها را بر آن‌ها قرار دادند تا بتوانند انجام دهند. پژوهشگران در ۲۷ ژانویه، دو قطعه فضای بزرگ را دیدند. این گزارش‌ها شامل مرحله اول یک موشک روسی با چند دهه قدمت و یک ماهواره روسیه بودند که مدت‌ها از کار افتادند. فاصله‌ها به فاصله شش متری یا بیشتر از این فاصله رسیده است.

با کمال تعجب، صدها یا حتی هزاران فضایی که توسط شرکت‌هایی مانند «وان وب»(OneWeb) یا «اسپیس ایکس»(SpaceX) ساخته شده‌اند، گروهی که احتمال احتمالی مداری را دارند. فضاپیماهای قدیمی شامل موشک‌ها و ماهواره‌های بزرگی هستند که در دوران جنگ سرد تا اوایل دهه 2000 پرتاب، بیشترین عوامل خطر را در شمار می‌روند.

ماهواره اروپا و از بین رفته رصد زمین موسوم به «انویست»(Envisat)، در ارتفاع ۸۰۰ کیلومتری به دور سیاره ما می‌چرخد که زیر دو منطقه بد اصلی است. این ماهواره با توجه به اندازه خود، جایگاه برجسته‌ای را در فهرست اجرام نگران‌کننده دارد.

مکداول ادامه داد: به عنوان مثال، آمریکا معمولاً از مرحله اول موسوم به «قنطورس»(Centaur) استفاده می‌کند که هیدروژن مایع را به کار می‌برد. این سوخت، امکان پیمودن فواصل را بیشتر به ازای هر گالن ارائه می‌کند. بنابراین، یک موشک کوچک‌تر نیز می‌تواند همین کار را انجام دهد. روس‌ها از نفت سفید یا «هیدرازین» (Hydrazine) استفاده می‌کنند که سوخت‌های شیمیایی با انرژی کمتر هستند. بدین ترتیب، برای انجام همان کار به موشک بزرگ‌تری نیاز دارند.

«جاناتان مکداول» (Jonathan McDowell)، ستاره‌شناس و اخترفیزیکدان «مرکز اخترفیزیک هاروارد- اسمیتسونیان»(CFA) و کارشناس برجسته‌های فضایی، در مصاحبه با اسپیس گفت: اگر در مورد سناریوهایی مانند سندرم کسلر نگران هستید، توجه داشته باشید که احتمالات را داشته باشید. دو شیء بزرگ قرار میگیرند که با هم برخورد کنند. این امر تا حد زیادی، بیشتر را ایجاد می‌کند که می‌تواند یک واکنش همراه با زنجیره‌ای را داشته باشد.

نظرات در مورد خطرات ناشی از شبکه‌های ماهواره‌ای مانند «استارلینک»(Starlink) اسپیس ایکس و شبکه ماهواره‌ای که توسط وان وب اداره می‌شود، تا حدودی متفاوت هستند. این شبکه‌های ماهواره‌ای باعث افزایش قابل توجه تعداد ماهواره‌ها در حال حاضر می‌شوند که در دهه‌های گذشته پرتاب آنها بوده‌اند و در سال‌های آینده نیز شاهد خواهند بود.

در این گزارش، به بررسی‌های فضایی می‌پردازیم که از آنها بیشتر می‌ترسند.

های جاسوسی دوران جنگ ماهواره ای

لئولبز در حال حاضر ۱۸ مرحله از این موشک‌ها را که در یکی از مناطق بد در ارتفاع ۸۴۰ کیلومتری زمین می‌چرخند، زیر نظر دارد. قرنها طول می‌کشد تا آنها از این ارتفاع پایین بیایند. در این میان، موشک‌ها به حرکت در مسیر خود از میان هزاران فضاپیمای ازکارافتاده و میلیون‌ها قطعه زباله ادامه می‌دهند. مکنایت گفت: آنها مانند یک اتوبوس بزرگ زرد رنگ مدرسه هستند که راننده و ترمز ندارند. دور از انتظار نیست که یکی از این مراحل موشک، خیلی زود درگیر شود.

وی افزود: احتمال خطر باقیمانده، یک معضل بالقوه است زیرا تعداد برخوردهای نزدیک در حال افزایش است. با افزایش تعداد مانورهایی که ماهواره‌ها انجام می‌دهند، به همه این تلاش‌ها باز هم احتمال دارد که درگیر یک برخورد شود. با افزایش یافتن برخوردهای احتمالی کم، در مجموع احتمال بیشتری وجود دارد که یک برخورد رخ دهد.

فضاهای فضایی که یکی از نگرانی‌ها برای سیاره ما به شماره می‌روند، دانشمندان را بر آن‌ها تجربه کرده‌اند، برای مقابله با احتمالی در پیش می‌روند. در این، به بررسی خطرناک‌ترین گزارش‌های فضایی می‌پردازیم که زمین را می‌سازد.

لوئیس ادامه داد: در هر حال، با توجه به هدف اسپیس ایکس برای استقرار بیش از 42 هزار ماهواره استارلینک، یعنی بیش از 10 برابر بیشتر از آنچه در حال حاضر در مدار است و با وجود سایر اپراتورهایی که برای ورود به بازار می‌کشند، حتی این احتمال کم نیز از نظر آماری، احتمال بالایی را برای تولید یک برخورد به مرور زمان دارد.

ناسا نیز سهم خود را از فضایی است که بقایای ماهواره‌های بین رفته رصد زمین هستند. این آژانس فضایی از دهه ۱۹۷۰، ۹ نسل از ماهواره‌های «لندست» (Landsat) خود را پرتاب کرده است که تنها دو نسل از آنها هنوز فعال هستند. ماهواره‌های لندست با وزن بین یک تا سه تن، در ارتفاعات بین ۷۰۰ تا ۹۰۰ کیلومتر به دور زمین می‌چرخند. هیچ کدام از ماهواره‌هایی که پیشتر از کار افتاده بودند، در پایان عمر خود با موفقیت از مدار خارج نشدند.

اندازه بزرگ این موشک‌ها به این معناست که یک ضربه باعث می‌شود تعداد بسیار زیادی از منابع فضایی می‌شود که منطقه بد را به منطقه‌ای بدتر تبدیل می‌کند و احتمالا «سندرم کسلر» (Kessler syndrome) را در پی دارد. سندرم کسلر، سناریویی وحشتناک از برخوردهای غیرقابل توقف است.

نویسندگی که در سال ۲۰۱۲ زودتر از موعد وزن از بین رفت، با حدود هشت تن، یکی از بزرگترین فضاهای فضایی در مدار به شماره می‌رود و لکه ننگ بزرگی بر شهرت آژانس فضایی اروپا است که به خاطر پیشگامی در منطقه پایداری فضا، به خود می‌رسد. افتخار می کند.

مکداول ماهان کرد که مشکل مرحله موشک به فناوری روسی خاص نیست اما به طراحی پرگری مربوط می‌شود که اتحاد جیر شوروی سابق را به دنبال آن می‌برد. بیشتر موشک‌های مورد استفاده اروپا، آمریکا و حتی چین، به اولین قدم‌های بزرگ متکی هستند که مدت کوتاهی پس از پرتاب به زمین بازمی‌گردند و از یک مرحله نسبتا کوچک برای قرار دادن محموله خود در مدار استفاده می‌کنند.

مکنایت افزود: این اشیا ده‌ها سال است که در آنجا باقی مانده است. اگر همه آنها در سال 1999 پرتاب می‌شدند، احتمال برخورد یکی از آنها در سال 2023 حدود 20 درصد بود. ما این احتمال را در ۲۷ ژانویه تقریباً تجربه کرده‌ایم. در چنین مواردی، فقط می‌توانید امیدوار باشید.

وی افزود: لئولبز در سال 2022 به طور کلی 400 هزار هشدار نزدیک به خارج شدن انجام می دهد و زمانی که فضاهای فضایی در مسیر خیلی نزدیک به فضاپیما قرار دارد، به اپراتورهای فضاپیما هشدار داد.

مکداول اضافه کرد: پنج یا 10 سال آینده ممکن است بین 20 هزار تا 100 هزار ماهواره در مدار داشته باشیم و من نگران باشم که بتوانم چنین شرایطی را با خیال راحت اداره کنم. فقط کافی است شرکت، شماره اشتباهی را در پایگاه داده خود قرار داده و بدی داشته باشد تا همه محاسبات ایمنی دیگر معتبر نباشند و در نهایت یک برخورد پیش بیاید.

قطعات قابل ‌توجهی از بدنه سوخته تلسکوپ ممکن است روی سطح سیاره ما فرود می‌آیند و باعث رسیدن به هواپیماها یا انسان‌ها و زیرساخت‌های روی زمین می‌شوند. بنابراین، اپراتورهای هابل باید مطمئن شوند که تلسکوپ، سوخت کافی را برای پایین آمدن در پایان ماموریت و فرود ایمن در آسیا دارد.

مکنایت ادامه داد: بقایای این رویداد احتمالاً حدود 15 درصد از موارد نزدیک به اشیای دیگر بوده است که در سال گذشته رخ داده است. ما هر ۱۵ دقیقه، پیام‌های مربوط به قطعات ناشی از این برخورد را می‌کنیم.

از 350 قطعه قطعه فنگیون که آن قدر بزرگ بودند تا توسط رادارهای زمینی در مدت کوتاهی پس از حادثه ردیابی شوند، 2800 قطعه هنوز کاملاً خارج از کنترل در سراسر سیاره هستند و همه چیز را در مسیر خود تهدید می‌کنند.

انتهای پیام

منبع

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، فضای اطراف سیاره ما در حال به هم ریخته شدن است. هزاران و میلیون‌ها از ماهواره‌های فضایی غیرقابل کنترل، در بالای سر ما پرتاب می‌شوند و می‌توانند با برخورد به زمین به شماره می‌روند. در میان موزه‌های فضایی، اشیایی وجود دارند که از همه آنها می‌ترسند.

بر اساس گزارش لئولبز، در 50 سال نخست از پرتاب ماهواره جهان موسوم به «اسپوتنیک1»(Sputnik 1) اتحاد جماهیر شوروی در سال 1957، 10 هزار شیء فعال و غیرفعال در مدار پایین زمین جمع شده بودند. سپس، فضای جدید فرا رسید و در عرض تنها ۱۴ سال، این تعداد دو برابر شد. لئولبز گزارش داد که تا سال 2022، بیش از 21 هزار شیء در این منطقه برای استفاده از فضا وجود دارد.

مطمئنا در سالهای آینده، بیشتر درباره ماهواره‌های فضایی و برخوردها می‌بینم.

ماهواره‌های لندست با وزن بین یک تا سه تن، در ارتفاعات بین ۷۰۰ تا ۹۰۰ کیلومتر به دور زمین می‌چرخند.«اداره ملی جوی و اقیانوسی آمریکا» (NOAA) نیز تعداد زیادی در به‌هم‌ریختگی فضا داشته است. این سازمان در دهه ۱۹۶۰، تعداد قابل توجهی از ماهواره‌های هواشناسی را پرتاب کرده است که در ارتفاعات بین ۷۰۰ تا ۹۰۰ کیلومتر به دور زمین می‌چرخند. ۱۷ مورد از این ماهواره‌ها که هر کدام بین یک تا سه تن وزن دارند، اکنون از بین رفته‌اند اما با عبور از مناطق پرخطر به مسیر خود ادامه می‌دهند.

هر دوی این حوادث در مناطقی اتفاق افتاد که آنها را به عنوان «منطقه‌های بد» یاد می‌کنند. منطقه بد، به منطقه‌ای گفته می‌شود که رویداد مهم فروپاشی و صدها شیء متروکه رها شده در آن گزارش شده است. این رویدادها به همراه یکی از بزرگترین پتانسیل های تولید کننده را در منطقه بد ایجاد می کنند. مناطق بد در مدار پایین زمین قرار دارند.

نزدیک شدن فضای فضایی در ۲۷ ژانویه، شامل نوع دیگری از مرحله بالایی موشک روسی «اس‌ال-۸»(SL-8) بود که ۱.۵۴ تن وزن دارد. به گفته مکنایت، این موشک که توسط روسیه در خانواده موشک‌های کوچک‌تر موسوم به «کاسموس»(Kosmos) می‌شود، در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۹۰ حدود ۱۴۵ ماهواره جاسوسی و ارتباطی را به ارتفاع ۹۷۵ کیلومتری می‌رسانند. این‌ها که هر کدام از ۸۰۰ ماهواره جرم دارند و دیگر مورد استفاده قرار نمی‌گیرند، همچنان این بخش از فضای نزدیک زمین را آلوده می‌کنند و موشک‌هایی که آنها را پرتاب کرده‌اند نیز همین گونه هستند.

تلسکوپی هابل

منطقه بدی که مراحل بزرگ‌تر اس‌ال-۱۶ در آن قرار دارد، در سال ۲۰۰۷ به محل یکی از بدترین رویدادهای جشن‌آفرینی در تاریخ تبدیل شد.مکنایت گفت: برخی از این قطعات در ارتفاع ۱۷۰۰ کیلومتری و ۳۵۰ کیلومتری از سطح زمین شناسایی شده‌اند. کافی است بگوییم که بخش اعظمی از اینها، در همان منطقه بد موشک‌های اس‌ال16 حرکت می‌کنند که هیچ راهی برای جلوگیری از آن وجود ندارد.

در این گزارش، به بررسی‌های فضایی می‌پردازیم که از آنها بیشتر می‌ترسند.

منطقه بدی که مراحل بزرگ‌تر اس‌ال-۱۶ در آن قرار دارد، در سال ۲۰۰۷ به محل یکی از بدترین رویدادهای جشن‌آفرینی در تاریخ تبدیل شد. در طی این رویداد، آزمایش یکی از موشک‌های ماهواره‌ای چینی، از هواشناسی از کارافتاده این کشور را هدف قرار داد. موشک ضد ماهواره به فضاپیمای ۷۵۰ متری «فنگیون»(Fēngyún) اصابت کرد که با سرعت ۲۹ هزار کیلومتر در ساعت، در ارتفاع ۸۶۵ کیلومتری در حال چرخش بود و آن را به هزاران قطعه متلاشی کرد. این قطعات پس از برخورد، مانند توپ‌های روی میز بیلیارد در همه جهات پراکنده شدند و فضای نزدیک زمین را صدها مایل دورتر از مدار اصلی فنگیون آلوده کردند.

ماهواره های رصد زمین

قطعات به جامانده از آزمایش موشک ضد ماهواره چینی

منطقه بد، به منطقه‌ای گفته می‌شود که رویداد مهم فروپاشی و صدها شیء متروکه رها در آن گزارش شده است.این که به‌عنوان «بدترین سناریو» توصیف می‌شود، ممکن است هزاران تکه خطرناک را ایجاد کند که قرن‌ها در مدار باقی می‌مانند. گزارشی که در ششم فوریه منتشر شد، نشان داد که یک ماهواره مرموز روسیه در اوایل ژانویه به ۸۵ قطعه تقسیم شده و آن قدر بزرگ بود که آن را از زمین ردیابی کرد.

محل‌های فضایی مانند اتوبوس مدرسه هستند که راننده و ترمز نیستند.در میان این اشیای متروکه و قدیمی، مرحله بالاتر موشک «زنیت»(Zenit) روسیه قرار دارد. این مرحله بالای موسوم به «اس‌ال-۱۶»(SL-16) که ۹.۹ تن و ۱۱ متر است، منبع بزرگترین دلهره به شماره می‌رود.