میزان بقای سرطان پروستات به عواملی از جمله مرحله و درجه سرطان، سن و سلامت عمومی فرد و پاسخ وی به درمان دارد.
پژوهشگران با شرکت استرالیایی Envision Sciences برای توسعه تشخیص فناوری بیومارکر مورد استفاده در این مطالعه تحقیق کردند. این شرکت تجاری سازی این فرآیند را با شرکتی موسوم به Quest Diagnostics انجام داد که یکی از بزرگترین شرکت های تشخیص آسیب شناسی در ایالات متحده است، این فناوری را به صورت تجاری در دسترس قرار داده است.
انتظار میرود آزمایشات بالینی این فناوری جدید همراه با نتایج موفقیت آمیز در ایالات متحده آمریکا، در استرالیا نیز آغاز خواهد شد.
اما مشکل در استفاده از نمره گلیسون این است که چون انسانها آن را اجرا می‌کنند، می‌توانند نظرات شخصی را برسانند و ممکن است به نتایج متفاوتی برسند.
این ارزیابی می‌دهد که احتمال پیشرفت و گسترش سرطان چقدر است. بنابراین، سرطانی که کمتری دارد، رشد می‌کند و احتمال انتشار آن کمتر از سرطانی با نمره بالا است.
پژوهشگرانی که از روش سه زیست‌نشانگر جدید استفاده می‌کنند، پیش‌بینی‌های پیش‌آگاه را در بیماران مبتلا به سرطان پروستات در مقایسه با روش سنتی رنگ آمیزی بهبود بافت می‌بخشند.
رابرت بروکس، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: بیومارکرها در تجسم دقیق پیشرفت سرطان و ارزیابی آن بسیار حساس و خاص هستند. این کشف پیشرفته به توسعه آزمایشی تجاری است که برای تعیین میزان و تهاجمی بودن سرطان و اینکه آیا به درمان فوری نیاز دارید یا خیر، طراحی شده است.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، پژوهشگران 3 بیومارکر جدید پروستات سرطانی را شناسایی کرده‌اند که مشاهده می‌کنند سلول‌های سرطانی را که توسط آسیب تشخیصان برای ارزیابی میزان شدت وخامت بیماری استفاده می‌شود، بهبود می‌بخشد.
پژوهشگران ۳ زیست‌نشانگر(biomarker) سرطان پروستات جدید را یافته‌اند که به پاتولوژیست‌ها کمک می‌کند تا وخامت این بیماری را به دقت ارزیابی کنند.
پژوهشگران از نمونه‌های بافت اهدایی ۱۱۴ مرد مبتلا به سرطان پروستات که طی سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۴ تحت پروستاتکتومی رادیکال (جراحی برای برداشتن کل غده پروستات و بافت اطراف آن) قرار گرفتند، استفاده کردند.
برای هر بیمار، نمونه های بافت به چهار بخش متوالی برش داده شد. بخش اول با استفاده از روشهای سنتی رنگ آمیزی شد و به هیئت متشکل از ۱۱ پاتولوژیست بین‌المللی فرستاده شد که به اتفاق نظر رسید و برای هر بیمار نمره‌ای تعیین کرد. بخش‌های باقیمانده به ترتیب با زیست‌نشانگرهای Appl1، Sortilin و Syndecan-1 برچسب‌گذاری شدند. هر کدام از این‌ها باعث می‌شوند که سلول‌های مختلف برجسته شوند. سپس این سه بخش بافت به همان ۱۱ پاتولوژیست که حداقل یک هفته از هم جدا شدند تا احتمال سوگیری محدود شود، ارائه شد و آنها بر اساس جماع نظر، به هر بیمار نمره‌ای اختصاص دادند.
انتهای پیام
هدف پژوهشگران از تغییرات در زیست شناسی سلولی همسو با درجات مختلف سرطان پروستات برای بهبود روشهای تشخیص فعلی استفاده می کنند. آنها به سیستم اندوزوم-لیزوزوم، اندامک‌های سلولی درگیر در توسعه سرطان و سه پرورش از این سیستم موسوم به Appl1، Sortilin و Syndecan-1 پرداختند. مطالعات نشان دادند که این بیومارکرهای پرورشی می‌توانند آسیب شناسان را قادر به تجسم ویژگی‌های بیشتر در نمونه‌های بافت نسبت به روش معمولی کنند.
این مطالعه در مجله Cancers منتشر شده است.
در سال ۲۰۲۰، بیش از ۱.۴ میلیون مرد مبتلا به سرطان پروستات تشخیص داده شدند و از این میان حدود ۳۷۵ هزار و ۳۰۴ نفر جان خود را از دست دادند.
می‌گویند که این روش به درجه بندی سرطان پروستات کمک می‌کند تا مشخص شود که کدامیک از بیماران به درمان فوری نیاز دارند و نتایج را بهبود می‌بخشند.
این روش جدید می‌تواند تعیین کند که کدام یک از بیماران به درمان فوری نیاز دارند و کدامیک از بیماران می‌توانند به درمان قرار گیرند، کمک کنند و به نتایج درمانی برای میلیون‌ها بیمار مبتلا به این بیماری بهبود بخشند.
اکنون در یک مطالعه جدید به رهبری دانشگاه ساوث استرالیا، پژوهشگران سه زیست‌نشانگر جدید را شناسایی کرده‌اند که می‌توان به شناسایی و بررسی موارد بالقوه تهاجمی سرطان پروستات کمک کند.
نمره گلیسون(Gleason) پایه اصلی در تعیین درجه سرطان پروستات است. یک آسیب‌شناس(پاتولوژیست) سلول‌های سرطانی رنگی را زیر میکروسکوپ می‌بینید تا شبیه سلول‌های سالم (نمره پایین) یا سلول‌های غیر طبیعی و چقدر وجود داشته باشد(نمره بالا) هستند.