ساخت و ساز ساختمان و استفاده از آن، بیش از 40 درصد از گازهای گلخانه‌های تولید شده توسط انسان را به خود اختصاص می‌دهد. بنابراین، این امکان می‌تواند یک پیشنهاد را برای ساخت‌وساز سازگار با محیط زیست فراهم کند که پایدار و پذیرنده باشد.
دانش‌آموزان آمریکایی، روشی را برای مهندسی کردن ارائه می‌کنند که می‌تواند به هوای جذب دی‌اکسید کربن کمک کند.
پژوهشگران دانشگاه رایس در پژوهش خود دریافت‌های فلزی-آلی مورد استفاده از آنها را دارند که توسط پروفسور «جورج شیمیزو» (George Shimizu) و همکارانش در «دانشگاه کلگری» (UCalgary) ساخته شده‌اند، از نظر عملکرد و تطبیق‌پذیری در شرایط مختلف، از همتایان خود. فراتر میروند.
این پژوهش، در مجله «Cell Reports Physical Science» به چاپ رسید.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، با توجه به جهان روی پرداختن به تغییرات آب و هوایی، باید در هنگام توسعه مصالح ساختمانی پایدار که با انتشار دی‌اکسید کربن را می‌سازد، خلاقیت به خرج‌دهنده می‌دهد. دانشجویان آمریکایی، روش روش را برای مهندسی چوب ابداع کرده اند که آن را قوی تر می کنند و کربن را از هوا می گیرند.
دانش «دانشگاه رایس» (دانشگاه رایس)، از ویژگی‌های چوب طبیعی برای استفاده آن در جذب دی‌اکسید کربن استفاده کرده است. این فرآیند به «Delignification»، شامل «چارچوب‌های فلزی-آلی» (MOFs) ریزذرات بسیار متخلخل چوب پس از پاکسازی داخلی است.
انتهای پیام
با آزمایش استحکام کششی چوب مهندسی‌شده مشخص می‌شود که محصول به دست می‌آید، قوی‌تر از چوب معمولی و مهندسی‌شده است و می‌تواند در برابر فشارهای محیطی مانند خم شدن مقاومت کند. همچنین، پژوهشگران ادعا می‌کنند که می‌توانند مورد استفاده قرار گیرند.
دی‌اکسید کربن به عنوان یک عامل اصلی در تغییرات آب و هوایی شناخته شده است. محدود کردن انتشار دی‌اکسید کربن ناشی از تولید مواد ساختمانی مانند فلز، فلز و سیمان، برای پرداختن به تغییرات و هوایی غیرمستقیم است. روش مستقیم کاهش دی‌اکسید یک کربن جو، جذب آن با ساختمانی است.
مجموعه‌های فلزی-آلی عموما به دلیل پایداری در شرایط محیطی متفاوت، شناخته‌شده‌اند. آنها نسبت به آسیب پذیری هستند که در یک ماده ساختمانی باید از آن جلوگیری شود.
هرچه لیگنین از چوب خارج شود، چوب آماده است تا فلزی-آلی را در خود جای دهد. «سومیابراتا روی»(Soumyabrata Roy)، دانشمند حوزه تحقیقات برنج و پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: ذرات فلزی-آلی به راحتی در کانال‌های سلولزی قرار می‌گیرند و به آنها مرتبط می‌شوند. سپس، دی‌اکسید کربن را جذب می‌کنند.