سپس این مولکول‌های حاوی دارو به مونومرها متصل می‌شوند و پس از آن همه با هم مخلوط می‌شوند تا بلوک‌های سازنده پلیمرها را تشکیل دهند. این امر، یک نوع زنجیره متشکل از داروهای مختلف ایجاد می‌کند که از ستون مرکزی بیرون زده و به مولکول یک شکل قلم‌مویی می‌دهند.
موفق‌تر به ایجاد مولکول‌هایی شبیه به بطری‌شده‌اند که می‌توانند ترکیبات دارویی را برای مبارزه با سرطان حمل کنند.
این پژوهش در مجله Nature Nanotechnology منتشر شده است.
جرمیا جانسون، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: اگر سه داروی مختلف را به بدن تزریق کنید، ممکن است این داروها به سلول سرطانی کمک کنند، بسیار کم است. این داروها دارای ویژگی‌های متفاوتی هستند که باعث می‌شوند به مکان‌های مختلف بروند و تأثیر دلخواه را نگذارند.
پژوهشگران قصد دارند این شکل مولکول‌های بطری را برای آزمایش‌های بالینی نهایی ادامه دهند و همچنین به بررسی سایر ترکیبات دارویی که می‌توانند حمل کنند، بپردازند که می‌توانند شامل سایر روش‌های درمانی مانند جایگزین‌بادی‌ها و mRNA باشند.
با توجه به نتایج این مطالعه بسیار جذاب به نظر می‌رسد، باید به خاطر داشت که این پژوهش هنوز در مراحل اولیه است و نتایج در موش‌ها همیشه در انسان نیز یکسان نیست.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، موسسه فناوری فناوری ماساچوست(MIT) مولکول‌هایی به شکل بطری ساخته شده‌اند که می‌توانند گروه‌های تولید داروهای سرطان را با نسبت قابل قبولی حمل کنند.
داروهای طبیعی سرطان می‌توانند در برابر این بیماری عمل کنند، اما متأسفانه همیشه دقیقاً به جایی که لازم است، نمی‌روند یا در نتیجه مناسب به نقطه مورد نظر نمی‌رسند و در نتیجه به تعداد زیادی از آسیب‌های جانبی می‌شوند. همچنین گروه‌هایی از این داروها می‌توانند پتانسیل مبارزه با سرطان را چند برابر کنند، آنها را حفظ کنند تا به هدفشان برسند.
بنابراین گروه پژوهشگران موسسه فناوری ماساچوست نوعی مولکول را توسعه داد که می‌توان آن را به گونه‌ای اصلاح کرد که دارای نوعی دارو با نسبت‌های مناسب باشد و آنها را تا زمانی که به سلول‌های سرطانی برسند، بی‌حرکت نگاه دارد.
انتهای پیام
پژوهشگران ابتدا این حامل‌های دارویی بطری‌مانند را علیه سلول‌های سرطانی در آزمایشگاهی آزمایش کردند تا بهترین نسبت‌های سه داروی سرطان مورد استفاده برای درمان مولتیپل میلوما (Multiple myeloma) را آزمایش کنند که شامل بورتزومیب (bortezomib)، یک داروی محرک سیستم ایمنی به نام پومالیدومید. pomalidom) و یک داروی ضدازون به نام دگزامتازون(dexamethasone) بود.
آنها می‌گویند، آزمایش‌های این مولکول‌ها روی موش‌ها نتایج قابل توجهی را در مقایسه با تزریق و رها کردن داروها در بدن آنها نشان می‌دهند.