این تیم از آرایه میلی‌متری بزرگ آتاکاما، مجموعه‌ای از تلس‌های رادیویی در شمال شیلی، برای خرید آب گازی در V883 Orionis استفاده می‌کند. به لطف اطلاعات داخلي و آن در تشخيص جزئيات، جزئيات آن‌ها قادر به تشخيص و تعيين تركيب آن و همچنين برنامه‌ريزي آن در ديسك بودند. بر اساس مشاهدات، آن‌ها دریافت می‌کنند که این دیسک دارای ۱۲۰۰ برابر آب در تمام اقیانوس‌های زمین است.
«توبین» و تیمش از آرایه‌های میلی‌متری بزرگ آتاکاما برای اندازه‌گیری نشانه‌های شیمیایی آب و مسیر آن از ابر ستاره‌ساز به سیارات استفاده کردند.
سفر آب از ابرها به ستاره‌های جوان و سپس دنباله‌دارها به سیارات قبلاً مشاهده شده بود، اما پیوند بین ستاره‌های جوان و دنباله‌دارها گم شده بودند. «توبین» می‌گوید: V883 Orionis حلقه مفقوده در این مورد است. ترکیب آب موجود در دیسک بسیار شبیه به ترکیب ستاره‌های دنباله‌دار در منظومه شمسی خودمان است. این ایده برای این ایده است که آب در منظومه‌های سیاره‌ای میلیاردها سال پیش، قبل از خورشید، در فضای بین ستاره‌ای شکل گرفته است.
اما مشاهده آب بود. «مارگوت لیمکر»، یکی از نویسندگان این مقاله، می‌گوید: آب بیشتری در دیسک‌های تشکیل‌دهنده سیاره به صورت یخ منجمد شده است، بنابراین معمولاً از دید ما پنهان است. آب گازی را می‌توانم به لطف تشعشعات ساطع کنم توسط مولکول‌ها در حین چرخش و ارتعاش آن‌ها تشخیص داد، اما زمانی که آب یخ زده است، جایی که حرکت مولکول‌ها محدودتر است، این امر پیچیده‌تر می‌شود. آب گازی را می‌توانم به سمت مرکز دیسک‌ها، نزدیک به ستاره، جایی که گرم‌تر است، پیدا کنم.
این آب دارای یک الگوی شیمیایی است که سفر آب از ابرهای گازی ستاره‌ساز به سیارات را می‌دهد و از این ایده حمایت می‌کند که قدمت آب روی زمین حتی از خورشید نیز قدیمی‌تر است.
به گزارش ایسنا و به نقل از تی ای، ستاره‌شناسان با استفاده از آرایه میلی‌متری بزرگ آتاکاما (ALMA)، آب گازی را در دیسک سیاره اطراف ستاره V883 Orionis کشف کرده‌اند.
نرم دیسک V883 Orionis به طور غیرعادی داغ است. «توبین» می‌گوید: فوران شدید انرژی ستاره، دیسک را تا گرمی گرم می‌کند که به شکل یخ نیست، بلکه گاز است و این ما را قادر می‌کند آن را تشخیص می‌دهد.
این کشف با ترکیب آب در V883 Orionis، یک دیسک/قرص سیاره‌ساز در فاصله 1300 سال نوری از زمین انجام شد. وقتی ابری از گاز و غبار فرو می‌ریزد، ستاره‌ای را در مرکز خود می‌دهد. در اطراف ستاره، مواد حاصل از ابر نیز یک دیسک را تشکیل می‌دهند. در طی چند میلیون سال، مواد موجود در دیسک به هم می‌پیوندند و دنباله‌دارها، سیارک‌ها و در نهایت سیارات را می‌دهند.
گروهی از ستاره‌شناسان حضور آب گازی (آب به شکل گاز در آمده) را در یک ستاره دوردست تشخیص دادند.
«جان توبین»، ستاره‌شناس رصدخانه ملی رادیوی نجوم ایالات متحده آمریکا و نویسنده اصلی این مطالعه که در نیچر منتشر شد، می‌گوید: ما اکنون می‌توانیم منشأ آب در منظومه شمسی خود را قبل از تشکیل خورشید ردیابی کنیم.
آن‌ها امیدوارند در آینده از تلسکوپ بسیار بزرگ ESO و ابزار نسل اول METIS استفاده کنند.
آب معمول از یک اتم آب و دو اتم هیدروژن تشکیل شده است. تیم «توبین» نسخه کمی سنگین‌تر آب را مورد مطالعه قرار دادند که در آن یکی از اتم‌های هیدروژن باتریوم – ایزوتوپ سنگین هیدروژن – جایگزین می‌شود. از آنجایی که آب ساده و سنگین در شرایط مختلف شکل می‌گیرند، می‌توانم نسبت به آن‌ها برای ردیابی زمان و مکان تشکیل آب استفاده کنم. به عنوان مثال، نشان داده شده است که این نسبت در برخی از دنباله‌دارهای منظومه شمسی مشابه با آب روی زمین است که این امر ممکن است دنباله‌دارها آب را به زمین برساند.
