این پژوهش، در «The Journal of Neuroscience» به چاپ رسید.
دکتر «جینژین وانگ» (Jinxin Wang) از پژوهشگران این پروژه گفت: این نشان می‌دهد که بوهای شیمیایی منتشر شده توسط شکارچیان چگونه باعث تحریک خطر در مغز می‌شوند. تغییر رخ‌داده در الگوهای رفتاری حیوانات به ما کمک می‌کند تا بهتر از بوهای تهدیدآمیز در مغز داشته باشیم.
دکتر «جولیان میکس» (Julian Meeks)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: ما در حال تلاش برای درک حیوانات با بو و تأثیر آن بر رفتار آنها در زمینه‌های اجتماعی و غیر اجتماعی هستیم. این پژوهش جدید، روش‌های ارزشمندی را در اختیار ما قرار می‌دهند که می‌توانیم در آینده خود از آنها استفاده کنیم و مجموعه ویژه‌ای از نورونهای موجود در دستگاه‌های بویایی ما را به بوهای تهدیدکننده مرتبط می‌کند.
پژوهشگرانی که نورونهای بازدارنده در ناحیه‌ای از مغز که مسئول تحلیل‌های اجتماعی است، دریافت می‌کنند، به شدت فعال می‌شوند و زمانی که موشهای نر مکررا با هم می‌شوند، عملکرد خود را تغییر می‌دهند. بدین ترتیب، پرخاشگری سرزمینی موشهای نر افزایش می‌یابد.
دکتر «کلسی زوک» (Kelsey Zuk)، از محققان این پروژه گفت: ما می‌دانستیم که منطقه‌ای را در یک موش نه‌تنها ساکن می‌کنیم، وقتی که به طور مکرر با یک موش دیگر برخورد کرده، افزایش می‌یابد.
بوی شناساییآمیز
به گزارش ایسنا و به نقل از نوروساینس نیوز، ما هنگام ورود به یک فضای جدید، از حس بویایی خود برای ارزیابی بی‌خطر بودن یا وجود خطر در آن استفاده می‌کنیم. در قلمرو بسیاری از حیوانات، این کار برای بقا و تولید مثل نیاز است.
پژوهشگران «مؤسسه علوم اعصاب دل مونته» (Institute Del Monte for Neuroscience) در «دانشگاه راچستر» (U of Rochester) در حال حاضر یافتن سرنخ‌های گیاهی هستند که نشان می‌دهند دستگاه‌های بویایی چگونه به ارزیابی خطر کمک می‌کند و نورونهایی را پیدا کرده‌اند که اگر بو. یک تهدید باشد، متوجه می‌شوند.
وانگ و همکارانش، یک روش ماشینی ترکیبی را به کار می‌برند که به آنها کمک می‌کند تا بفهمند که موش‌ها به بوهای جدید شکارچی، واکنشی را نشان می‌دهند که به‌فرد و متمایز از واکنش موش‌ها به بوهای غیر شکارچی است. این رفتارها نه ترسناک بود و نه بی خطر، بلکه یک حالت ارزیابی بود.
انتهای پیام
منبع
پژوهشی که در «دانشگاه راچستر» انجام شده است، نشان می‌دهد که نورونهای بویایی می‌توانند عامل تحریک را احساس کنند.
ارزیابی احتمالی انجام می شود که یک حیوان بوهای ناشناخته را هدایت کند. به عنوان مثال، بوی یک شکارچی که هرگز با آن برخورد نکرده است. پژوهشگران در این پروژه دریافتند که به بوی بد شکارچی رسیدند، یعنی مار به موش باعث می‌شود حیوانی را ارزیابی کند که نه حس ترس و نه حس ایمنی را نشان دهد.
بوی قوی از خطر
چگونه واکنش مغز به یک خطر اجتماعی ممکن است توسط بو هدایت شود. پژوهشگران، مجموعه‌ای از نورون‌ها را در دستگاه‌های بویایی موش‌ها شناسایی کرده‌اند که می‌توانند بوی موش دیگری را که یک تهدید بالقوه است، تشخیص دهند.
این گروه، با ایجاد اختلال در نورونهای مرتبط با حباب بویایی، نشان داد که منطقه پرخاشگری باعث کاهش می‌یابد و تغییر عملکرد سلولی در مدار حسگر، مغز را به تغییر در واکنش‌های رفتاری نسبت به آسیب‌های اجتماعی ترغیب می‌کند. زوک ادامه داد: این کار، تهاجم شدید را که معمولاً به نمایش گذاشته می‌شود، از بین برد. نتیجه نشان می‌دهد که این جمعیت عصبی بازدارنده حسی اولیه، نقش مهمی را در تنظیم واکنش نسبت به بوهای اجتماعی بر درمان دارد.
میکس: این یافته‌ها سرنخ‌های را در مورد تأثیر بوها بر رفتار اجتماعی و معنای آن برای بقای ارائه می‌دهند و روش‌های موجود را نیز ارائه می‌کنند که این علم را پیش می‌برد.
وی افزود: ما روش‌هایی را که مفاهیم‌های شناخته‌شده‌ای در داخل، برای بهبود، عمق اطلاعات و قابلیت تفسیر داده‌های جمع‌آوری‌شده ترکیب می‌کنند. ما که این روش را برای پژوهش‌های آینده در این مورد داریم که چگونه بوهای شیمیایی منتشر شده توسط شکارچیان باعث ایجاد باورهای منفی در مغز می‌شود، ارزشمند خواهد بود.
وی افزود: پژوهش‌های پیشین نشان دادند که این رفتار توسط بوهای اجتماعی هدایت می‌شود اما این پژوهش جدید، چه چیزی را میدانیم یک قدم جلوتر می‌برد و مشخص می‌کند که این اتفاق در کدام قسمت از دستگاه بویایی رخ می‌دهد. ما اکنون میدانیم که قبول‌پذیری بین نورون‌ها اتفاق می‌افتد و پرخاشگری بین موشهای نور ممکن است در اثر خاطره ایجاد شده توسط بو به وجود بیاید.