در حالی که یافته‌های جدید به خودی قابل توجه هستند، این مشاهدات همچنین برای بررسی چگونگی شکل‌گیری کهکشان‌های بی‌حرکت‌های بزرگ در انتقال متوسط به سرخی اهمیت دارند. این کهکشان‌ها در کیهان بسیار رایج هستند و با ساختاری که به آرامی در چرخش و عدم ستاره‌ها یا ستاره‌های اندرزاییک‌زایی می‌شوند.
با این حال، جیمز وب با استفاده از ابزار مادون قرمز میانی خود(MIRI) ساختار ستاره‌ای کهکشان GN2 را برای اولین بار مشخص می‌کند.
اولین سال تعیین سرعت تشکیل ستاره را در این کهکشان ۱۸۶۰ خورشیدی در سال تعیین کنند که در مقایسه با شش تا هفت خورشیدی جدید در کهکشان راه شیری در سال بسیار بیشتر است. این کهکشان با وسعت ۴۵ هزار و ۶۰۰ سال نوری دارای حرکت قابل مشاهده مطابق با یک صفحه چرخان سریع است.
تعداد زیادی برای خاص بودن کهکشان‌های باستانی مانند GN2 وجود دارد، اما در درجه اول آن‌ها به دلیل وجود حجم زیادی از غبار و گاز در یک فضای نسبتا محدود، تار و کدر هستند.
بر این اساس، نتیجه‌ها به این نتیجه رسیدند. با توجه به سن بسیار زیاد آن، احتمالاً پیش از این چنین بوده است.
تصور می‌شود که این کهکشان‌ها قدیمی‌تر از ماشین‌های مارپیچی فعال‌تر با ستاره‌زایی فعال هستند و محصولی هستند که می‌دهند و برهم کنش‌ها کهکشان‌های گرد و غباری ستاره‌ساز در جهان اولیه هستند که گازهای مولکولی نیاز به ایجاد ستاره از میان می‌برند و در عین حال چرخش‌هایشان را دارند. می‌دهند.
مشاهداتی که از کهکشان GN۲۰ انجام شده گواه این امر است.
کهکشان GN۲۰، یکی از درخشان‌کشان‌های اولیه است که تنها در حدود ۱.۵ میلیارد سال از مه‌بانگ شکلی است که در غبار داغ پنهان بوده است. چه این کهکشان تا زمانی پنهان ماند که لوئیس کولینا(Luis Colina) و همکارانش در مرکز اختر زیست‌شناسی اسپانیا در مادرید، به تلسکوپی فضایی‌مز وب برای کنار زدن پرده‌هایی که این کهکشان را احاطه کرده بود، روی آوردند.
انتهای پیام